T me/akrommalik

T.me/akrommalik 
 
www.facebook.com/akrom.malik2020 
 
Qani, mening huquqim! Mening ham orzularim bor, ovozim juda jarangdor, 
o‘zim  go‘zalman,  men  mashhur  xonanda  bo‘lishim  mumkin!  Eronlik 
Gugushni  k
o‘rmaysizmi?  Аxir,  u  ham  zulm  changalidan  g‘olib  chiqdi,  Yer 
yuzi  bugun  uni  taniydi.  Men  undan  kam  emasman!  Bizning  omi  xalqimiz 
sanʼatni  tushunmaydi.  Vahshiylar  musiqani  taʼqiqlashgan.  Inson  qalbini 
azoblashadi.  Tuy
g‘ular  uchun  sizni  jinoyatda  ayblaydilar.  Bu  qanday 
manfurlik! 
O‘sha  payt  mana  shunday  fikrlar  miyamni  qamrab  oldi.  Onam 
sovchi haqida aytganida baqirib yubordim: 
– Tegmayman! Erga tegmayman!  
Onam avzoyimni k
o‘rib, qo‘rqib ketdi: 
–  Shafiqa,  qizim,  mayli,  mayli,  –  dedi  u  shoshib.  –  Nega  buncha 
yi
g‘lading? Erga tegishni istamasang, majburlamaymiz. 
Onamning oxirgi gapi meni tinchlantirdi. 
–  Endi  o‘n  to‘rtga  kirding.  Yoshsan,  hayotni  bilmaysan,  Shafiqa,  – 
onam  boshimni  silab  davom  etdi. 
–  Sen  yo‘q  desang,  hech  kim  xo‘p 
deyolmaydi. 
O‘zingni  bu  qadar  qiynama,  iztirobga  solma,  xo‘pmi, 
k
o‘zimning nuri? 
– Xo‘p, ona, – dedim. 
Аncha  xotirjam  esam  -da,  ko‘nglim  ozurda  edi.  Xonadonimizda  to‘y 
t
o‘yga ulanib qoldi. Otam hamma farzandlarini uyli –joyli qilishga kirishdi: bir 
o‘g‘lini  uylantirsa,  bir  qizini  uzatardi.  Bu  taqdir  meni  ham  kutayotganini 
bilardim.  Uzoq 
–uzoqlarga  qochib  ketgim  kelardi.  Qanday  qochaman? 
Menga kim ham yordam beradi? Shunda menga bir zot yordam bera oladi 
deb 
o‘yladim. Bu Аlloh  edi. Аstoydil so‘rasang, Аlloh so‘raganingni  beradi. 
Bizga  singdirilgan  aqiydalardan  biri  shunday  edi.  Ibodatga  berildim. 
Tahajjud 
o‘qidim,  nafl  ro‘zalar  tutdim,  onam  bergan  pullarni  muhtojlarga 
sadaqa  qildim,  evaziga 
Аllohdan  bir  narsani  so‘radim:  «Аllohim,  meni  bu 
zulmatdan qutqar! 
O‘zim orzu qilgan erkin hayotni tuhfa et!» Sovchilarning 
kimligini s
o‘ramay rad etaverdim. Shu tariqa ikki yil o‘tib, o‘n oltiga to‘ldim. 

---