Сўз боши Қуюқ саломлашмоқ учун яралган дунё

Абадий ором Сукунат даври ва унинг асл ва туб асослари хусусида фикр юритмай ва унга нисмбатан фикр ишлаб чиқармай хато иш қилганимиз ва қилаётганимиз маълум бўлмоқдаки, бунинг оқибатида, ... “айтсам тилим – айтмасам дилим”.... қабилида каби ...билдирсам, маълум қилсам – қалбим – билдирмасам¸исонларга маълум қилмасам қалб бисотим безовта, энг асосийси иймон ва этиқодсиз бир жонзот сифатида бу дунёдан утиб кетиш ачинарли ҳол куринур бизга. Абадий ором – сукунат даври нима эканлигини кўпчилик, ёши катта кишилар жуда яхши билишади ва албатта ёши катта ва улуғ кишилар унга нисбатан тайёргарлигини кўришни ва кўриб қўйишни яхши билишади. Сунги кунга олиб қўя оладиган бисотингиз шуки, сунгги кунгача қилган ишингиз, амалинггиз, илм ва билиминггиз, сунги куннинг асоси ва унинг қаймоғи ҳисобланиб, яшаб ўтган умринггизга ачинмасангиз ва оллоҳ таоланинг омонатига озор бермай яшаб ўтаётган бўлсангиз борган жойинггизда тинч, осойишда ва холоватда бўлиш манбаалари ўзингиздадир. Чунки инсон боласининг у дунёга ўзи билан олиб кетиши мумкин бўлган фақат бир нарсасигина мавжуддир, у ҳам бўлса, у ўзининг билган, таниган, англаб етган ва ушбу беш кунлик дунёда ўзи ўзлаштирган ва ортириб олган нарсаларнинггина ўзи билан олиб кетади, унга ҳамроҳлик қиладиган ҳам, камарбаста бўладиган ҳам фақат шу билган, таниган, англаган ва англаб етиб иймон-эътиқод қуйган асоси, чексиз ва тубсиз муаллақ само тизимида унинг паёндози бўлиб хизмат қилади, муаллақлик шундай жойки, у жой тим қора, қаҳратон савуқ абадий қаронғулиқ ҳикм сурган жойда онгда ва инсон онггида фақат бир фикр яширин ва яшин тезлигида ўтади; (бу ҳол ўилмдан олдин ҳам кетин ҳам бўлиши мумкин): Худога шукр бир зумлик умримда хато ва ёмонлик қилмадим энг асосийси оллоҳга озор бермадим, яна уша ўз жойимга қайтдим, абадий тинчлик ва осойишталик ҳамроҳимдир, худога шукр, ҳудога шукр, ҳудога шукр, деган уй ўтади ҳар би р шахснинг ўлими олдидан ва ёки ундан сунг. Бу уй ва фикр инсонга тегешли бўлмай, бу уй ва фикр шу шахсни ушбу оламга дунёга келтирган руҳнинг ўзи, яъни онгнинг ўзининг ўзига бўлган сунги хулосаси ва онгнингг в ёки онг соҳибининг босиб ўтган йўли ва шу умр йўлининг қанчалик моҳиятлар мазмунига эгалик ва ёки эга эмаслик тухтамидир. Шу жойда шуни ҳам таъкидлаб ўтайликки, ушбу оламда инсонга тегишли бўлган ҳеч нарсаси ва ҳеч вақоси йўқдир, инсон шахсига тегишли бўлган фақат бир нарса бор, у ҳам бўлса унинг
-47-
онггидир. Шу сабаб бўлса керак инсон зоти ҳамма нарсадан қочиб қутилиб кетиши мумкин, аммо у ўзининг онггидан қочиб ҳам, қутилиб ҳам кетолмайди. Шу сабаб онгни онгли қилиш, онглиликни онг тамонидан онгланаётган ва англаб етилаётган асл ва туб, бош-бошланғич моҳият қонунига амал қилиш ва айнан шу моҳият мазмуни билан озиқлантириш ва уни тўлдириб, қондириб ва доимий ва узликсиз қаноатлантириб туриш ҳар кимнинг ўз қўлида. Инсоннинг роҳат-фароғатда, тинч ва осойишда яшаш имконияти, унинг ўзида: меҳнат, меҳнат ва ҳар доим ва узликсиз тафаккурда бўлиш унинг асосидир. Мустақил фикр фалсафаси ҳеч кимга ҳеч нарсани ваъда қилмайди, аммо ҳар бир шахснинг қирқ ёшдан сунг, ушбу ишимизда тақдим қилинган янги тоат-ибодатимиз бўлиб келган ИҚРОР ва ТАСКИНларимизнинг таъкидлаётган ва амалда тасдиқланган тасдиқларини, ҳар намозингиздан сунг ўқишинггизни тавсия этади ва у шак-шубҳасиз намозимизнинг ҳам, умумий ва хусусий тоат-ибодатимизнинг ҳам энг сунгиси, яъни инсон зотининг энг сунги иқрорлик ва таскин топиш моҳият ҳодисасининг ўзига-ўзи ўқиган ва зарурий ўқтираётган якуний хулосасидир, у. Ечилмай ва очилмай ва ёки англашилмаган муайян Моҳият ва ёки моҳиятлар мазмуни бўлса ва ёки у сизда тўғилса, тақдим қилинган ишнинг бошидан охиригача такрор вав такрор ўқинг, ўқиб ўрганинг, сиздаги онг, бизда ҳам шу онг; барча сўзлар, фикрлар ва ғоялар онгнинг маҳсули, аммо унинг так-томири юракнинг иши: юрак ҳис қилади, билади, танийди ва уларни умумлаштириб онгда ақл-заковатда тафакккур эттиртиради. Бу дегани инсон зотига тегишли бўлган тан-вужуднинг эгаси ҳам бошқарувчиси ҳам, йўлга бошловчи ва ёмон йўлдан қайтарувчи ҳам – юрак ва юракнинг ўзидир. Бу борада бизнинг уч итифоқ бирликларида юрак хусусида иқрормиз бўлиб, у асосан ушбу тирикликнинг асоси ва шу асоснинг ушбу оламимизнинг бош асоси эканлиги бу бизни чуқур мулоҳаза қилишга ундайди. Бу дегани юракка қарши бормаслик лозим. Яъниким сўзлаганда тўғри сўзни фикрлашда тўғри фикрни ва амалдаги моҳият ҳодисаларига амал қилиш - бу Ҳаёт қонунидир. Юраккка қаршиликлар жуда кўп, улардан энг асосийси, иймонсозлик, имконсиз нарсани уйлаш, орзу қилиш, бажараман дейиш - бу руҳий зуриқиш юракка озор етказса моддий қаршилик унданда кўп - инсон вужудига зарарли бўлган ёмон одатлар сегарит чекиш, нос отиш, ароқ ичиш, ҳирсга берилиш юракка путир етказади. Юракни асранг азизлар, уни асраб авайлаш ўз қўлингизда: унга
-48-
нисбатан яхши эзгу тўғри сўз айтинг, унга нисбатан “эзгу ният” тўғри фикрни билдиринг ва бахшида қилинг, уни энг тўғри “эзгу амал” тўғри ғоясига ҳамоҳанг бир тану бир жон бўлиб ҳаракат қилиш ва яшаш имкониятини беринг, азизлар. Барча ҳирс, ҳис ва ҳиссиёт юракда ва юрак ҳаракатга кетираётган қоннинг ўзида мавжуд. Юрак билан қоннинг келиб чиқиш асоси битта, қонга сурилган модда юракда ўқилади ва юракда ўқилаётган модданинг асосий хосияти ва хусусияти қонга ўтади ва унда аксланади. Сунги сўзимиз анчайин чўзилиб кетди, бунинг боиси яна уша моҳият ҳодисаси ва шу моҳият ҳодисасининг боши ва унинг охири, бу мавзу диний таълимотда қиёмат-қойим, дунёвий талимотда бошнинг ва бошланишнинг охири – илм-фанда у сабаб ва оқибатнинг якуни, фалсафа фани бўйича борлиқнинг йўқ бўлиши, само илмида онгнинг ўзини-ўзи инкор қилиши, Меники номли мустақил фикр фалсафаси бўйича у - абадий ором сукунат даври - худога шукр юз берди: Сен бу борада Сен ҳақсан, Сен ҳақиқатсан, фақат сенгина мангусан, мангу, деб такрор ва такрор иқрор ва такидларнинг ҳаммасини бир қилиб ўқиш лозим ва шарт бўлган давр бу - охирот. Бу умумий қилиб айтганда асл ва туб бош-бошланғич брш моҳиятнинг онгда акс этган Моҳиятлар мазмунидир бу илоҳий ва самовий ҳодиса. Лекин у дунё яралибдики ва дунё оламининг оламида одам яралибдики бу мавзу бошдан, азалдан мавжуд, аммо унинг қочан ва ёки қандай юз бериш ҳодисаси ҳали илм-фанга маълум эмас. Аммо у, яъни охирот, у мустақил фикр фалсафасига маълум, аммо, худди азалдагидек унинг қочан ва ёки қайси даврда бўлиши маълум эмас. Унинг бўлиш ва ёки бўлмаслик эҳтимоли угунги кунда элликка-эллик эмас, у тўқсонга ўн фоизни ташкил этади. Тўққсон фоиз бўлиш эҳтимли бор, ўн фоизгина бўлмаслиги мукмкин. Булар қуруқ гаплар ва ёки эҳтимоллар эмас, агар сиз Меники номли мустақил фикр фалсафасининг тўлиқ (агар у нашрдан чиқса) нашрини ўқиб чиқсангиз бунга ўзингиз ҳам амин бўласиз. Яъни сиз мустақил фикр фалсафасининг оламшунослик бўлимида муносиб ўрин олган: осмон жисмларининг келиб чиқиш назариясини ўқиб чиқсангиз, биз аминмизки, сиз ўн фоизлик эҳтимолда эмас, тўқсон тўқсиз фоизлик амалда бўласиз ва шунда сиз, биз сизга ва счизларга тақдим қилган янги ва сунги тоат-ибодатнинг асоси иқрор ва таскин эканлигини ва бу иқрор ва таскин бир шахснинг ва шахсларнинг ҳукми иқрори эмас, балки у самовий ва илоҳий моҳиятнинг ва шу моҳият ҳодисасининг ўз-ўзига
-49-
иқрорлик ва абадий таскин топиш йўл юруғи эканлигига амин бўласиз. Ҳар қанча уринмайлик, сиз билан биз, асл ва туб бош-бошланғич бош Моҳият ва шу бош моҳиятнинг моҳият ҳодисаси бўлолмаймиз. Бу деганимиз оллоҳнинг ўзини ҳам, юзини ҳам, кўзини ҳам куролмаймиз, аммо биз уни ҳис қилишимиз, севиб ордоқлашимиз, шукроналар айтишимиз, унга иймон эътиқод қўйиб иқрор бўлиб, ўз кунглимизга ўзимиз таскин беришимиз мумкин бўлган сунги тоат-ибордатимизнинг умумий мазмун-моҳияти ва унинг хусусий моҳиятлар мазмуни ҳукмингизда турибди. Уни сиз ўқийсизми¸ йўқми, бундан қатиий назар, бизнинг вазифамиз огоҳ этиш, олдан келаётган хаф-хатарлардан воқиф этиш, номаълумликни маълум қилиш, мавҳумликлар ўрнини эзгуликлар: “эзгу сўз” – тўғри сўзлар, “эзгу ният” – тўғри фикрлар ва “эзгу амал” – амалдаги ва амалиётдаги тўғри ва илмий ғоялар билан ҳамоҳанг қилиш ва туйинтириш ва тўлдириш бу бизнинг ягона вазифамиздир. Кези келганда шуни айтиб ўтайликки, ҳукмингизга тақдим қилинган иқрор ва таскинларимизнинг таъкидларини алоҳида муҳим бир пайтда, вазиятларда, воқеликнинг ва ёки ҳодисанинг мазмун-моҳиятига қараб, муайян бир қисмини ўқиш ва такрорлаш мумкин. Масалан эрта тонг саҳарлик, ...тинчлик, хотиржамлик ва сиҳат саломатлик бўлсин.., деб ўқиладиган холис ниятдан сунг Сен азизсан, Сен мутабарсан, Сен буюксан таъкидини ўқишингиз мумкин. Бу тинч ва осойишта давр учун бўлса, нотинчлик, безовтали давр бўлса, эрта тонг саҳарлик холис ниятидан сунг: ен азизсан, Сен мутабарсан, Сен буюксан таъкидини олдидан, сен бари бир таъкиди ва тасдиғи қушиб ўқилади. Бемор кишилар (ёши катта кишилар, оғир дардга чалинганлар, тақдим қилинган умумий ва асосий иқрор ва таскиннинг ҳаммасини ўқиб, улар кўпроқ ва асосан: Сен тирик юраксан юрак ва ундан сунг: Сен, мен ва У, бу албатта: Ота ўғил ва муқаддас Руҳ – бир тану бир жонмизни уч мартадан такрорлашни тавсия этиб, шундан сўнг Бас шундай экан, деб ўзингизнинг ич-ичингиздан етилиб келаётган холис ниятингиз, мақсад –муддоангизнинг дуосини ўқишингиз мумкин. Ушбу ҳаётда ҳар хил вазиятлар, кургуликлар, жудоликлар ва ҳаттоки кутилмаган йўқотишлар бўлиши мумкин. Бундай пайтда ва қалтис вазиятларда энг сунги таъкидимизни ўқишни тавсия этамиз, яъни бу ҳол бирор киши қазо қилганда ва ёки яқинларингизнинг ўлим хабарини эшитганда ва ёки жаноза маросимида қатнашганинггизда ва қатнашиб келганинггиздан сунг; Сен бу борада: Сен ҳақсан, Сен ҳақиқатсан, фақат сенгина мангусан - мангу таъкиди ўлим ва
-50-
ўлимлик юрагингизга озор бермас. Юқоридаги барча фалсафа ишимиз ва мустақил фикр фалсафаснинг фалсафа асоси ва уларнинг келиб чиқиш асоси ҳам ва унинг М оҳият мазмуни ҳам ва ҳамда унинг мазмун-моҳияти ҳам айнан шу абадий ором сукунат даври мавжудлиги учун, инсон онггининг ўзи–учун –ўзи ишлаб чиққан иқрор ва таскини ҳисобланиб, унинг манбаа асоси

асосдаги асоснинг келиб чиқиш асосларини қуйидаги илм-фан ва фалсафа масалалари асосидан илмий ўрганиш мумкин: Осмон жис мларининг келиб чиқиш назарияси бўйича ва у фалс афа илмида у бош-бошланғич моҳият ҳодисаларининг келиб чиқиш қонун-қоидалари бўйича илмий ўрганиш мумкин бўлади. Умумий олам ва унинг асосий қонун-қоидаларини илмий билиш у чун илм-фандаги осмон жисмларининг келиб чиқиш қонун-қоидаларини ва у фалсафа илмида бош-бошланғич моҳият ҳодисаларининг пайдо бўлиш ва вужукдга келиш қонун-қоидаларини илмий ўрганишни тақоза қилади. Бугунги кунда ҳали ҳеч бир илм ва фан ва ҳаттоки фалсафа илмида ҳам осмон жисмларининг келиб чиқиш қонун-қоидалари илмий ўрганилмаган ва унинг асосида ётган қонуни ва ёки қоидаси ўз ифодасини топмаган. Шундай экан азизлар биз сизга билдирмоқчи, айтмоқчи ва мукаммал тарзда илмий англатмоқчи бўлган фалсафа, яъни билиш асослари айнан шу ўта жиддий ва муҳим масала, асл ва туб, бош-бошланғич моҳият ҳодисаларининг онгга туйган ва тугкан мазмун-моҳияти эканлиги ўз-ўзидан аён. Инсон зотини мустақил англаб етиши мумкин бўлган фалсафа асосларининг асосини амалдаги Моҳият ва шу моҳият ва моҳият ҳодисасининг асосида ётади. Шу сабаб амалдаги Моҳият ва мҳият ҳодисаларининг ҳаммаси умумий фалсафа илмида у, асл ва туб, бош-бошланғич бош Моҳият ва шу бош моҳиятнинг моҳият ҳодисалари ташкил этганлиги учун, унга нисбатан иймон-эътиқод қўйганлар ва қўядилар. Бизнинг фикримиз бўйича иймон – бу бош Моҳият ва шу моҳиятнинг ўзи бўлса, эътиқод – айнан шу бош Моҳият ва шу моҳиятнинг ҳодисасидир. Ҳар қандай Моҳият ва ёки моҳият ҳодисаси – инсон онггида у ҳодис бўлиб туюлади ва тугилади. Инсон онггида тўғилган, пайдо бўлган ва унга нисбатан ҳосил бўлган барча сўзлар ва фикрлар асосида айнан шу моҳиятнинг асоси ётади. Ҳеч қандай шак-шубҳа йўқки, ҳар ким ҳам Моҳият хусусида фикр юритмайди ва айниқса айнан шу Моҳият асоси тўғрисида фикр ишлаб чиқара олмаслиги ўз-ўзидан аён.

Чунки булар тўғрисида ўйлаш, фикрлаш ва уларга нисбатан фикр ишлаб чиқариш алоҳида кишиларгагина буюрилган ва буюрилади. Бунга мисол тариқасида, инсоният тарихи тараққиёти давомида, алоҳида ўзгариш, бурилиш ва инқилобий ўзгаришлар даврида етишиб чиққан муайян файласуфлар, олимлар, мутафаккирлар, доҳийлар ва ҳаттоки пайғамбарлар ҳам, инсоният тарихи тараққиётининг ич-ичидан етилган ва етишиб чиқан алоҳида шахслар ҳисобланади. Биз ҳам шу каби алоҳида шахслар қаторида навбатдаги оддий бир инсонмиз, аммо бизнинг улардан фарқимиз шундаки, улар тарих тарққиёти давомида яшаб, ўз фалсафасини ва фалсафа мактабини ёзиб ва яратиб ўтдилар, биз эса сиз билан бирга бутун олам фалсафасини ва шу оламнинг бутун дунё қомусини яратиб олиш илминжидамиз. Бу илинжимиз бизнинг назаримизча тўлиқ амалга ошиб бўлди, яъни биз сиз билан бирга ушбу оламнинг Борлиқ фалсафасини ва шу Борлиқ ҳодисасининг бош-бошланғич моҳият ҳодисаларининг келиб чиқиш, пайдо бўлиш ва вужудга келиш қонун-қоидаларини тўлиқ ва равшан ва ҳоттаки илмий исботлай олдик; ва бунинг натижасида биз бутун дунё қомусини ҳам ёздик ва ўзимизга-ўзимиз яратиб олдик. Буларнинг ҳаммаси оллоҳ таоланиинг бизга нозил этган навбатдаги низоми эканлигини илмий фикрлаш қобилиятига эга бўлган кишилар тўғри ва аниқ тушуниб етадилар. Бу борада бизда, яъни Меники номли мустақил фикр фалсафаси илмида ҳеч қандай тушунмовчилик, англашилмовчилик муаммоси йўқ. Ўқиб ўрганиш борасида муаммо мавжуд, бу муаммо бизнинг фалсафага ва ёки фалсафа илмига тегешли масала эмас. Аслида фалсафада ва фалсафа илмида ҳеч қандай муааммо йўқ. Муаммо фақат ва фақат алоҳида онгда ва онгнинг ўзидагина мавжуддир. Яъни онгнинг ўзи мустақил равишда билиш, тушуниш ва англаб етиш муаммоси бўлиши мумкин, қачонки онгнинг онглилик даражаси суст бўлса. Биз бу борада эркин фикрлаш ҳаммада ҳам бўлавермайди, унинг ҳар бир қадами буюкликдир, деган фикрни бекордан-бекорга фикрлаш ва фикр юритиш асоси сифатида келтирмадик. Фикрлаш, фикр юритиш ва фалсафа масалалари бўйича фикрлаш ва фикр ишлаб чиқариш ҳамманинг ҳам қўлидан келмас. Шу сабаб муайян бир даврларда муайян бирор бир шахс тамонидан ёзилган фалсафа, айнан шу даврнинг ва ўтган даврлардан етилиб келаётган фикрлар ва илғор ғояларни ўзида ифода этувчи қўлланма сифатида баҳоланади ва у кашф этган барча янги қонун-қоидалар, айнан шу оламнинг моҳият қонунига ва ёки ҳодиса қонуниятига мос ва хос эк анлигини илмий текшириб кўрадиган на илм-фан, на услуб ва ёки услибият йўқлиги сабабли, ушбу асарнинг асос қилиб олган асоси асос сифатида амалда ва амалиётда ўз исбатини топса ва ёки топган бўлса, бу унинг илмийлигини билдиради. Фалсафа илми илмийлигининг би ринчи шарти, унинг ёзилганлиги, иккинчи шарти – бу унинг кўрган мас аласи, учунчи шарти – бу амалда кўрган ва кузатган моҳият масаласини қанчалик илмий ёндошганлиги ва илмийлигини исботлайдиган амалдаги моҳият қонуни ва ҳодиса қонунияти доираси ичида исботланади. Амалдаги моҳият қонуни ва амалиётда бўлган моҳият ҳогдисаларининг асосий ва умумий қонуниятини ифода этувчи ва тавс уфловчи манбаа асоси, ушбу оламнинг энг асосий вав умумий қонун-қоидаси сифатида қабул қилишни тақоза қилади. Чунки ушбу оламнинг келиб чиқиш, пайдо бўлиш ва вужу дга келиш ( тириклик ва тирикликда бўлиш) моҳият ҳодисаси ҳеч бир илм-фанда ва ёки фалсафада ўз ифодасини топмаганлиги учун, ушбу ишнинг, яъни Меники номли мустақил фикр фалсафасининг ўзи ушбу оламнинг асоси ва асосини тўғри ва илмий исботлай олган ягона фалсафий асар сифатида қабул қилишга тўғри келади. Чунки унда бош-бошланғич моҳият ҳодисаларининг асл ва туб асослари мавжуддирки, унинг янги кашф этган қонун-қоидаларини ҳеч ким ва ҳеч қачон инкор этолмайди. Бу ерда бош-бошланғич Моҳият ва ёки Моҳият асоси деганда, шу нарса ва асос назарда тутиладики, ушбу нарса ва асослар, ҳали илм-фанга бутунлай номаълу м бўлган Моҳият в Моҳият асослари ўз қонун-қоидасини ўзидан етилтириб берадики, уларнинг ҳаммаси ва бирлиги ва бутунлигининг ўзи, ушбу оламнинг асосини ташкил қилади. Асосни худди шу асос билан асослаб бўлмаслиги шуни кўрсатадики асоснинг ўзи асос бўлиб хизмат қилади.Бу легани ушбу оламнинг келиб чиқиш асоси битта, у иккит асосга ва ёки икки хил моҳиятга ва ёки моҳият асосига асосланмайди. У фақат битта асосга ва битта асосининг ўзидан келиб чиқса ва пайдо бўлса, вужу дга(тириклик ва тирникликга) келишда унинг бош асоси асос бўлиб хизмат қилади; ва бу вужуд ва вужудга келувчиларнинг ҳаммаси айнан шу бош-бошланғич асосининг тан-вужуди ҳисобланади. Тан вужуддан ва вужуд тандан, яъни асосининг ўзидан ташкил топганлиги учун, уни биз иқрор ва таскинимизда бир тану бир жон сифатида билиб, унга нисбатан тўғри фикрда бўлишлигимиз, унинг қанчалик азизлигини, мутабарлилигини ва буюклиги ва улуғлигини ҳар доим ҳис этганмиз, ҳис этаяпмиз ва абадий ҳис қиламиз. Айнан шу ҳис – Борлиқдир ва бу Борлиқ – тирикликдир; ва бу борлиқнинг тириклик туйғуси сизу-бизнинг мавжудлигимиздир. Ушбу оламда мавжудликнинг энг буюги ва улуғи мавжуддирки – бу мавжудлик - тирикликдир . Тириклик бу бизга боғлиқ нарса эмас, тириклик - ушбу оламга асл ва туб моҳият ҳодисаси бўлиб келаётган бош моҳиятнинг ўзи ва унинг ушбу оламдаги ҳаёт йўлидир. Ҳаёт йўли яна ўша ҲА – мавжуд нарсалар ва мавжуд нарсаларни кўриб, ҳис этиб ва севиб қолган онгг ва онгнинг ўзидир. У шбу оламга келиб-кетишдан ҳам маъни шу: кўрамиз, ҳис қиламиз, кўрган ва ҳис қилган нарсамизни севиб қоламиз; айнан шу севиб қолган нарсамизни: Сен азизсан, Сен мутабарсан, Сен буюксан иқрорини келтириб абадий таскин ва сукунат даврига ҳар доим шаймиз ва тайёрмиз. Сен азизсан, Сен мутабарсан, Сен буюксан, деб билган зотимиз, азалий ақли аввалимизга бўлган табиий танланиш тааъбининг энг сокин, энг тинч ва осуда даврнинг сўздаги ифодасидир, ушбу ҳаётдан нотинч ва нотўғри яшаб ўтаётганлар ва ёки оғир дардга чалинганлар, ушбу ҳаёт ва ҳаётдаги умри учун энг сунги иқрор ва тапскин топиш илинжи фақат биттадир, у ҳам бўлса – эй оллоҳим ушбу ёруғ оламни бир сўз билан йўқни борга айлантирган эй буюк зот; Сен ушбу оламни бутунлай йўқни борга айлантирганликда; (ва сен ушбу аччиқ қисмат учун); Сен доим, тоабад ва ҳамиша: Сен ҳақсан, Сен ҳақиқатсан, Сен мангусан, иқрор ва тасдиғи инсон зотининг энг сунги сўзи бўлиши мумкин. Инсон ушбу сунги сўзни ўзи учун эмас, яратган ҳақ учун, яралган онг учун ўқиса, инсон ўзи учун ўқийдиган ягона дил ва қалб малҳами: Сен бари-бир Сен азизсан, Сен мутабарсан, Сен буюксан иқрор ва таскиннинг таъкидини эслаш ва ўқиш ўз-ўзини тан олиш, таниш ва билишнинг ижобати ва ижобатлилигини билдиради.Ҳукмингизга ҳавола қилинган барча, ўта ҳиссий ва хусусий дуолар, иқрор ва таскинларимизнинг такид ва тасдиқлари инсон зотининг ўттиз олти ёшдан сунги даврдан бошлаб ўқишни, ёдлаб ёдга олиб юришни тавсия қилади. Инсон зотида ўттиз оллти ёшдан сунг орқага қайтиш ҳодисаси юз беради, бу ҳол ва ҳолат, қуёша ҳам, Қуёш тизимида ҳам ва коинот оламининг макон ва замон тизимида ҳам юз берган ва бераётган моҳият ҳодисаси бўлиб, ҳеч бир нарса, ҳеч бир воқелик орқага қайтиш, яъни бошга, бошланишга қайтиш имкониятидан маҳрумдир. Орқага қайтиш бошнинг охири, тўғилишнинг ўлими бўлгани сингари даврни нг ўртаси бугунги кунга каелиб у охирот изтироби ҳисобланади; ва бу охирот изтироби ҳар кимда ҳар хил кечади. Инсон умрининг ярми ўттииз олти йилга тенг ва шу давргача билган, таниган, тушунган ва мустақил англаб етганларингизнинг асоси ва асосдаги моҳият мазмунлари иккинчи давр ва замонлар учун асос бўлиб хизмат қилади. Бизнинг Меники номли мустақил фикр фалсафамизда охирот изтроби деган тушунча пайдо бўлдики, ушбу охирот изтиробини муносиб кутиб олиш учун ишлаб чиқилган асл ва туб, бош-бошланғич моҳият мазмуни ва уларнинг сўздаги ва фикрдаги ифодалари сиз ва биз учун ҳимоя вазифасини утайди.Сиз билан бизнинг ҳимоя қобиғимиз айнан шу куннинг ва бундан кейин келадиган даврларнинг тоато-ибодати, иқрор ва таскинининг таъкидловчи ва тасдиқловчи асослари – бу ҳаётимизнинг асоси ҳисобланади; ва уни биз қирқ ёшдан сунг ҳар бир номозимиздан сунг ўқишни ва ёдга олиш ўқиб юришни тавсия қиламиз. Ҳукмингизга ҳавола қилинган барча фикр-мулоҳазалар, сўзлар, фикрлар, асл ва туб, бош-бошланғич Моҳият ва моҳиятнинг туб ғояси ва шу моҳиятнинг моҳиятлар мазмуни фақат ва фақат айнан шу асар муаллифининг онггидагина мукааммал ва мужассамдир. Бугунги кун илм аҳли ва дин пешволари олдида жуда ката иш ва юмиш турибдики, бу иш - бу оддий иш ва ёки юмиш эмас. Фалсафа илмида ва илмига шу нарса маълумки инсон онггидаги ҳар қандай фикр ўзгармасдир. Фикрни фикр ўзгартирмайди. Муайян фикр ўзгариши учун фикрнинг асоси бўлган Моҳиятни ва Моҳият асосини қайта кўриб чиқиш лозим бўлади. Ёдингизда бўлса ФИКР бу - муайян моҳиятнинг ва ёки моҳият ҳодисасининг мазмуни эканлиги бутун дунё илм аҳлини ҳам ва ҳаттооки руҳонийлар ва дин пешволарини ҳам айнан шу бош Моҳият ва шу моҳиятнинг асоси хусусида яна такрор қайта кўриб чиқиш лозим ва шарт эканлигини тақоза қилаётган иш ва фалсафий асар ҳукмингизда турибди. Мана ўн беш йилдирки қилинган ишнинг ва ёзилган фалсафанинг ва фалсафий асарнинг илмийлиги ва ёки ноилмийлигини илмий ўқий оладиган, илмий ўқиб тушунадиган шахс бугунги кунда,нафақат юртимизда бутун ду нё илм аҳлида йўқ ҳисоби, чунки бизнинг бу борада қилган амалий ҳаракатларимизнинг умумий хулосаси шу фикрга олиб келадики, ушбу асарнинг тубдан кўрган масаласи ва унинг энг асосий Моҳият мавзуси илм-фан мавзусида ҳам ва ҳатто диний таълимот фвлсафасида ҳам қатиий хулоса қилиниб муҳокамадан олиб ташланган мавзу эканлиги, айнан шу асар учун алоҳида илмий уқув маркази ташкил қилинишини қатиий талаб қилади. Амалдаги илм-фан муҳокама мавзусидан олиб ташлаган мавзу - бу албатта Борлиқ ва йўқлик мавзуси эканлигини ҳозирги кунда жуда кўпчилик илм аҳли ҳам ва ҳаттоки оддий инсонлар ҳам ётдан кўтарилганлиги ҳич кимга сир эмас. Яъни Борлиқ ва йўқлик масаласи ҳеч бир илм-фанда ўта жиддий ва энг муҳим масала сифатида баҳоланмаган ва биз каби муносиб тарзда илмий ўрганилмаган соҳа бу албатта асл ва туб, бош-бошланғич Моҳият ва бош моҳиятнинг моҳият ҳодисаси сифатитда баҳоланмаган ва унинг мавжудлик ҳолати ва унинг тириклик асоси ва тирикликка асос бўлган барча бош-бошланғич моҳият асослари ҳеч бир илм фанда ўз исбатини ва ёки фалсафа ифодасини топмаган. Шу сабаб бутун дунё илм аҳлининг ушбу масалани яна такрор қайтадан ва тубдан кўриб чиқиш зарурияти борлиги, айнан шу оламнинг ва шу оламнинг Ер сайёрасининг Қўш тизимида илмий ва амалий шаклланиш асосларини ва унда Ҳаёт ва ҳаётнинг асоси ҳисобланган тириклик ва ушбу тириклик мавжудлигининг туб асосларини илмий ўрганиб чиқишни тақоза қиладиган сабаблар ва асослар мавжуддирки, бу ҳол ва ҳолат Ер сайёрасининг эртанги ҳоли ва ҳолати ва у нда яшаётган инсонларнинг ва инсониятнинг эртанги тақдири нафақат илм-фон аҳлини балки ҳар бир и нсонни чуқур ва илмий мулоҳаза қилишга мажбур қиладиган ҳолллар ва фавқулотдаги вазиятлар мапвжуддирки, буларнинг ҳаммаси, ушбу заминда мавжу д бўлган барча мапвжудликлар мавжудликнинг энг улуғи ва буюги бўлган тириклик ва Ҳаёт учун, ўта жиддий хавф хатар ҳисобланади ва бундай ҳолатда бутун дунё илм аҳли, юқорида таъкидланганидек яна такрор ва такрор ушбу оламнин ва олам асосларини илмий асослаб бераётган фалсафанинг ва фалсафа ишининг ҳар бир моҳият ва ҳодиса асосларининг ўзини ва ўз асосини яна такрор ва тамкрор илмий ўрганиб чиқишни тақаза қилади. Бизда, яъни Меники номли мустақил фикр фалсафасида ва фалсафа асосларида бутунлай инкор қиладиган асосининг ўзи йўқ, чунки у кўрган, текширган ва мустақил ўрганиб чиққан асосларнинг ҳаммаси, амалда ва аслида асос бўлиб хизмат қилган аасосларнинг ҳаммаси ўз ўрнида ва ўзининг қонун-қоидасида мавжуддир ва муакаммалдир.

Бу дегани илм-фан мунозара ва муҳокама мавзусидан олиб ташланган ўта жиддий ва энг муҳим масалани яна қайта кўриш учун алоҳида шахслар йиғинини ташкил этишни тақоза қилади. Ушбу иш ва фалсафий асар учун алоҳида илмий ўқув маркази ташкил этишнинг шарти ва шартлилик сабаби шундаки, бундан кейин юз бериши мумкин бўлгантабиий офатлар ва фалокатларни олдини олиш ва унга нисбатан олдиндан тайёрлаш ва тайёр туриш масаласини бекаму-куст бажариш ва унга нисбатан инсонни ва бутун инсониятни тайёрлаш вазифаси юкланади ва юклатилади, бу ижтимоий жамият тараққиётининг бугунги ва ундан каейин ке6ладўиган ҳоллар ва турли хил вазиятлар учун. Фикримиз қуруқ бўлмаслиги учун инсонни ва бутун бир инсониятни бундан кейин келиши ва бўлиши мумкин бўлган табиий офатлар ва фалокатлардан олдиндан огоҳлантиришга жазм қиламизки, бу ҳол ва ҳолат, айни замонда содир бўлган, бўлаётган ва бўлиши мумкин бўлган табиий офат ва фалокатларнинг умумий баҳоси шундаки, бундай табиий офат ва фалокатларни олиш имконияти инсон учун ҳам ва ҳаттоки инсоният учун ҳам нолга тенг.

масаласидан олиб ташланган

Фикрлаш, фикр юритиш ва фалсафа илмининг кўрадиган бош мас аласи ва бош масаланинг Моҳият ҳодисасига бўлган мунозара вав муносабати қўйи пағоналарнинг фикрлаш доирасида умуман йўқ бўлган мавзу, фақат ва фақат президент бошқаруви ва президентлар миқёси ва дунё си ичидагина мавжуд бўлган масала мавзуси бўлганлиги учун, президент девони доирасининг ичида муҳокама ва мунозара қилинсангина, укшбу асарнинг ҳақиқий ва илмий баҳосига эришиш мумкин бўлади.