So'z mulkining sultoni Alishcr Navoiy qalamiga mansub «Xamsa»ning beshinchi dostoni

«0 'zingni ttyon qilki, kim sun, rtivon? 

Ki, shtivqing sening bizdin oldi tavon*. 

Shunda haligi maxluq boshidan niqobni oldi-da, o'shal sho'xi 

chiniynajod erdi ul, hamul chobuki hurzod erdi ul. Ki shahga chekib erdi 

Xoqon maqtovini keltirib ani: 

Ki: <

Yana Zulim ijanglig' xushUlion emr. 

Bu gaplarni qo'ya turaylig-u, u jang maydonida shijoatli sipoh hamdir. 

Maqtangan  bu qizning  xuddi  shu sifati Iskandarga  yoqmagan edi. Uni 

husni behadu poyon edi, lekin kin ila razm pinhon edi. Shu choqqacha bir 

yerda yuzlansa, kinu jadal, shoh oldida jonini nison ayladi-ku u? Bugun o'z 

ko'zi  bilan  ko'rdiki,  bunaqa  yosh  davlat  ishiga  xalal  berishi  aniq.  Jangga 

kirib, dushmanini asir etdi. Tangri sun'iga yuz ofarinki, uning lutfi g'alabani 

bizga tuhfa qildi. 

Dedikim:  «Jamoliga  yopsun  niqob,  chunki  tun  oqshomda  ko'rinmas 

oftob.  Qorong'uda  turmay,  uyiga  jo'nasin,  shoh  uyqusini  anda  xarob 

aylasin!»  U  shu  zahoti  sham  kabi  shabistonga  kirdi,  go'yo  sarv  bo'stonga 

kirdi! 

Shoh majlis tuzdirib, join ko'tardi, keyin tutqunni majlisga olib kirishni, 

u  bilan  suhbatlashmoqchi  ekanini  aytdi.  Ko'p  o'lmay  qo'llari  bog'liq 

devkushni  majlisga  olib  kirishdi.  Shoh  buyrug'i  bilan,  avvalo,  ko'p  taom 

kellirishdi, yigit to'yib yeb oldi. Keyin qizil may quyib, bir necha jom bilan 

mehmon qilishdi. U bir jonini, yana birini esa mezbon ichdi. Bu shohning 

lutfidan xursandlik ifodasi edi. Yana shoh Kayoniy, katta qadahlarda join 

tutdi va bu bilan devkashni rosa xursand qildi. Shoh har bir in'om qilganda 

tun'im  (mehmon  qiluvchiga)  har  lahza  bosh  qo'yardi.  Uni  may  beixtiyor 

qilgach, yer o'pib, so'z boshladi: