С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

ҳар қанча илгарилашсам, шунча милтиқ товуши, халқнинг шов-
62
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

шуви ортар эди. Яна илгариланиб Скверга яқинлашгаиимда
қаршимдан бешталаб, ўнталаб қочаётган халқ чиқа бошлади.
— Бу нима гап?— деб берган саволимга ҳеч ким жавоб бермаи:
«Билмайман», дегандек қилиб елкасини қисиб, ўз йўлида югуриб
кета берди.
Ўшанда ҳам мен ўзимча бу «қарс-қурслар»ни соЛдатлар
машқи деб ўйлар эдим. Шу пайтда бир ўқ ғизиллаб қулоқ-чаккам
ёнидан ўтиб кетди. Мен беихтиёр йиқилдим. Чунки ўқ тегди,
деб гумон қилган эдим. Қулоғимнинг тагини сийпалаб кўрдим,
суюқ бир нарса қўлимга тегди:
«Ҳай дариғ, бекорга ўлдим шекилли?» — деб қўлимни кўзим-
га яқин келтириб қарадим, қон туси кўринмади, у суюқ нарса тер
экан.
Шу қўрқиш билан ўлар ҳолатга етган бўлсам ҳам жон аччиғи-
да сурила-сурила ўзимни бир тор кўчага олдим...
— Ўқ теккан бўлмаса мунча қўрқиш нима учун эди?— деб у
ердагилардан б^рови Шоҳмирзанинг сўзини кесди.
— Мен-ку, қулоқ-чаккамдан ўқ ўтганда қўрқдим, сизлар
«қўрқмас ботир» экансиз, ҳеч бир нарсани кўрмасдан бу дўкон-
нинг бурчагига тиқилиб нима қиласизлар?— Ҳамма кулиб юборди.
Ҳикоянинг охирини эшитишга ҳавасланиб турган Одина:
— Хайр, қўй, ганир, сўнгра нима бўлди?— деди.
— Сўнгра,— деди Шоҳмирза,— тор кўчада девор тагида ўти-
риб эсимни бошимга йиғиб олднм, том устидан, дарахт шохлари
орасидан ўқлар кетма-кет ғизиллашиб ўта берди. 1»у тўнолоннинг
солдат машқи эмаслигини, балки жон олиб, жон бериш машқи
эканлигини тушундим. Бир оз ўзимга келганимдан кейин тор
кўчалар, ҳовли ва боғ оралари, сув йўллари билан йўлландим,