С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

Лекин бунга журъат этолмади. Чунки бой унинг йўлини тўсибгина
қолмай, ўлгудек калтаклашини билар эди. Шунинг учун ҳам у
ўглига берган ваъдага мувофиқ муносиб фурсат топгунча, бу
муддаосини поилож кечиктиришга мажбур бўлди.
Сора кўзини Етимдан узмас, у узоқлашган сари кўз олди
қоронғилашарди. Бора-бора Етим кўздан ғойиб бўлди. У Сора учун
кун бўйи оламни нурафшон этган қуёш эди-ю, энди у уфқ орқасига
ўтиб кетди. Дунё Соранинг кўзига шу даражада қоронғи кўринди-
ки, худди кун ботиб, оламни зулмат қоплагандек туюлди.
— Мочагар! Нега қўриқчидек ғўдайиб турибсан, вақт пешин
бўлди, қўйларни ҳали ҳам далага олиб чиқмабсан?!
Сора ҳушига келиб қараса, бой уни ҳақорат қиляпти, офтоб
ҳам 
найза 
бўйи 
кўтарилиб, 
заррин 
нурини 
коинотга
сочаётир.
Бойнинг даҳшатидан қўрққан Сора шошйлиб қўйларни далага
ҳайдади. Лекин унинг фикр-хаёли ўғли билан банд эди. У фурсат
тоииб, бойнинг уйидан қочишни мўлжаллаб қўйди.
Соранинг бу ниятини бой ҳам фаҳмлаб қолган эди. Шунинг
учун ўғлини Сорага пойлоқчи қилиб қўйди ва уни бирон зарурат
туғилиб қолмаса, уйдан узоқлаштирмади. Истам ҳам отасининг
тоншириғини бажариш учун Соранинг атрофида ўргимчакдек ай-
ланарди.
* * *
Етим йўл юрди, йўл юрса ҳам мўл юрди. Лекин қаерга
кетаётганини билмасди. У дарё бўйига бориб, ўз ватанига тезроқ
ўтишга қарор қилган, аммо бу йўл уни дарё бўйига олиб борадими,
йўқми, буни билмасди.
У бир томонни дарё деб, мўлжаллаб, тоғ-тошлардан, тепа-қир-
лардан, даралардан, жару ариқлардан ўтиб борарди. Чарчаганида
бирон сув олдига ўтириб, онаси берган нондан бир бурдасини сувга
ботириб еб олар ва яна йўлга тушарди...