С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

— Бу нима?— яна сўради ҳалиги киши.
— Бу қозон. Унда янги дамланган налов бор, ўчоқ бошидан
1 К а р б о с — жайдари нахта ипндан тўқилган мата, бўз. (Ред.)
163
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

кўтариб келаётир,— деди бояги сииоҳн,— агар жаноби олийлари
бирор манзилда палов сўрагудек бўлсалар, сузиб берадилар.
Яна бир отлиқ чопиб келди. Унннг оти устида гишт қолнп
сингари бир жуфт нкки кўзли чорчўб бўлиб, унинг ҳар бирига
бнттадан сонол кўза ўрнатилган (ҳаммаси тўрт кўза) отлиқ
эса уларнннг ўртасига икки оёгшш отнинг гарданига осилтириб,
қўлига хитой чиннисини ушлаган ҳолда келарди.
— Бу нима?— деб сўради бояги юнун ода.м.
— Бу кишини «сўфиобкаш» дейднлар, бу кўзалар тиниқ сув
билан тўлдирилган, жаноби олий сув сўраганларнда ўиш кўзалар
дан ана шу косага қуйиб берадилар,— деди.
Унинг орқасидан бпр отлиқ белбоғига коса солиб, унинг тўрт
бурчагидан ушлаб, осилтириб олган ҳолда чоппб келдп.
— Бу нима?— яна сўради ҳалиги киши.
— Бу одам шарбатдордир. Белбогидаги коса шарбатга тўла.
Мабодо жаноби олии шарбат талаб қилсалар, шарбатдор шу косани
тутадп.
Шу напт йўл четидаги бнр ковакдан юмронқозик кўриниб
қолди. Томошабинлардан бир неча киши тошкесак олнб унга ҳу-
жум қилдилар, у эса одамлардан қў-рқнб ўзини йўл ўртаснга
ташлади. Шарбатдорнинг оти ҳуркиб, орқага тисарилди. Шарбат-
дор отдан йиқилди, қўлидаги коса томошабинлар олднга тушиб
чил-чил бўлди. Ичида шарбат йўқ экан.
— Коса бўш экан-ку,— деди юпун одам сииоҳига қараб,
«ёлгончи экансан-ку», деган оҳангда.
Сипоҳинамо уялиб, қизариб, изза бўлпб кетди. Шу вақт унинг
ёнидаги бир киши гапга аралашди.