Reşat Nuri Güntekin’in Eserleri

Alacakaya Çiftliği, 10 Eylül
Bir haftadan beri Alacakaya’da, sözüm ona bir çiftliğim var, hayli 
zamandan beri gidip yoklamadım, işçileri boş bırakmaya gelmez. Seni 
on beş gün oraya götüreyim. Sana da iyi bir tebdili hava olur; gözün 
gönlün açılır. Bak, yakında mektep açılıyor. Bütün yıl kapalı kalacaksın. 
-Doktor Bey, açıklık yerleri çok severim, fakat mektep açılmak 
üzere. Bilmem ki, nasıl olur? diye cevap verdim. O, hiddetle omuzlarını 
silkti: 
-A babam, ben sana gider misin? Diye sormadım ki mülahazat 
söylüyorsun; götüreceğim, dedim. Sen ne karışırsın? Bu, doktorca bir 
iş... Olmazsa rapor yazar, zorla götürürüm. Haydi, haydi! Bir kaç parça 
çamaşır, kütüphaneden benim “Rousseau”larımı al. 
Hayrullah Bey, beni artık bir mektep çocuğu gibi idare ediyor. 
Hastalığımdan sonra, zayıflayan irademle ona karşı koymak mümkün 
değil, hem de daha tuhafı, bundan şikâyet de etmiyorum, bu itaat, adeta 
hoşuma gidiyor. 
Doktorun çiftliği bakımsız kalmış. Fakat, ne güzel bir yer. Kışın 
bile buraları, bir bahara benzermiş. Hele, bir kayalık var ki, seyretmekle 
doyulur şey değil. Bu kayalar, güneşin sabah, öğle, akşam güneşi 
downloaded from KitabYurdu.org

---

352 
olmasına, havanın açık, yahut kapalı bulunmasına göre renk değiştiriyor, 
lal kırmızısı, pembe, mor, beyaz yahut siyah görünüyor. Onun için 
buraya: “Alacakayalar” demişler. 
Çiftlik beni umduğumdan ziyade meşgul etti. Çiftçilerle beraber 
süt sağıyorum. Artık, benim de samimi bir ahbabım olmaya başlayan 
Düldül’e binerek civar koruluklarda geziyorum. Hasılı, düşündüğüm kır 
hayatı. 
Mamafih, gönlüm pek rahat değil, birkaç güne kadar mektep 
açılacak, işimin başında bulunmam, binayı silip süpürtmem lazım. 
Hayrullah Bey’e söz anlatmak kabil değil ki... 
Doktor, geceleri bana roman okutuyor. 
-Bu ipsiz sapsız lakırdılara tahammül edilmez ama, senin ağzından 
bayağı hoş oluyor, diyor. 
Dün gece, yine ona kitap okuyordum. Kitapta bazı açık sözler var. 
Onlar geldikçe utanıyor, yerlerine süratle başka kelimeler koymaya, 
yahut cümleleri atlamaya çalışıyordum. Hayrullah Bey, benim telaşımı 
fark ediyor, gür kahkahalarla tavanları sarsıyordu. 
Birdenbire karanlıkta köpekler havlamaya başladı. Pencereyi açtık. 
Çiftliğin kapısından bir atlı giriyordu. Hayrullah Bey: 
-Kim o? diye seslendi. Onbaşının sesi: 
-Benim, yabancı değil, diye cevap verdi. Onbaşının bu saatte 
Kuşadası’ndan buraya gelmesi mühim bir vakaydı. Doktor: 
-Hayırdır inşallah! Ben, aşağı inip anlayayım bakalım. Gecikirsem 
sen yat küçük, dedi. 
Hayrullah Bey, bir saate yakın bir zaman Onbaşının yanında kaldı. 
Yukarı çıktığı vakit, yüzü kırmızı, kaşları çatıktı: 
-Onbaşı niçin gelmiş Doktor Bey? dedim. Sert bir sesle adeta 
bağırdı: 
-Sana git yat, dedim yahu, sana ne? Olur rezalet değil bu kız 
çocuklarının maskaralığı be! Bana ait bir iş. 
downloaded from KitabYurdu.org

---

353 
Artık, onun tabiatını öğrenmiştim. Böyle zamanlarda üzerine 
varmaya gelmiyordu. Çaresiz, şamdanı alarak odama gittim. 
Bu sabah, uyandığım vakit Hayrullah Bey’in erkenden mühim bir 
iş için gittiğini, mamafih, dönmezse merak etmememi söylediğini haber 
verdiler. 
Herhalde bu zarf bana ait olacak... Bu kâğıt parçası beni derin 
derin düşündürüyor. Acaba bunu dün gece onbaşı mı getirdi? Öyleyse 
niçin Hayrullah Bey, benden sakladı? Buna imkân yok; mutlaka bu zarf, 
kitaplar arasında Kuşadası’ndan gelmiş olacak.