DNK ning tuzilishi. Virus va bakteriyalardan tashqari barcha tirik orga-
nizmlardagi DNK hujayra yadrosida joylashgan bo‘ladi.
DNK xloroplast va mitoxondriyalarda ham oz miqdorda bo‘lib, yadrodagi
DNK dan farq qiladi. Hujayralar tarkibidagi DNK miqdori tirik hujayraning
fiziologik holatiga emas, balki hujayralardagi xromasomalar soniga bog‘liq.
1950 yillargacha DNK ning tarkibi haqida yetarlicha ma‗lumot yo‘q edi.
1953 yili ingliz olimlari Uotson va Krik DNK molekulasi qo‘sh spiraldan iborat
ekanligini kashf etdilar. Franklin tomonidan DNK ning rentgen-struktura analiz
yo‘li bilan olingan natijalarni o‘rganish uning bir necha modellarini sinchiklab
tadqiq qilish bu borada tegishli muvaffaqiyatlarga olib keldi.
8
Yuqorida DNK ning ikki zanjirli strukturasi burama orasiga qaratilgan nukleotidlar
o‘rtasida paydo bo‘ladigan vodorod bog‘lar tufayli ushlanib turadi. Asoslar
orasidagi komplementarlik (moslik, bir-birini to‘ldirish) A va T, G va S o‘rtasida
paydo bo‘lib, butun zanjirlar orasidagi komplementarlikni ta‗minlaydi. A va T
qo‘sh asoslar ikkita, S va G – uchta vodorod bog‘lar tufayli turg‘unlikka ega
bo‘ladi. DNK zanjirida bunday komplementarlik quyidagicha yoziladi:
А Т G S G G S A G S T T A
Т A S G S S G T S G A A T
Eukariotik hujayra DNK sining 95 % yadroda joylashgan bo‘lib, u yerda
oqsillar bilan bog‘lanib xromosomalarni hosil qiladi. Hujayradagi DNK miqdori
turli organizmlarda bir-biridan farq qiladi, lekin ba‗zi organizmlarda turg‘un
bo‘ladi.
Hujayra tarkibidagi komponentlar o‗z funktsiyalarini ma‘lum darajada
mustaqil ravishda bajarib tursa ham hujayra faoliyatida ular minglab reaktsiyalarni
bexato kechishida to‗la uyg‗unlikda ishtirok etadi.
Hujayra membranasi modda yoki ionlarni faol yoki passiv ko‗chirishda
xizmat qiladi. Modda, ionlar ko‗chirilishida energiya sarf bo‗lsa faol yuqori
kontsentratsiyadan quyi tomonga surilsa passiv deb ataladi.
Membrananing sxematik tasviri qatlama shaklida bo‗lib, ikki tomondan oqsil
o‗rtada yog‗ gidrofob qismlaridan iborat. Bu modda yoki ionlarni tanlab
tashilishini ta‘minlaydi.
Yadro irsiy belgilarni o‗zida DNK, RNK shaklida yoki nukleoprotiyedlar
holatida bo‗ladi.
Oqsillar biosintezi bioximiya tarixida eng muhim muammo-lardan biri
bo‘lib kelgan. Bugungi kunda biz bu muammo haqida ko‘p ma‗lumot-larga
egamiz, lekin hozirgacha to‘plangan informatsiya bu sohada bilish kerak bo‘lgan
narsalarning oz qismini qoplashi mumkin: oqsil sintezi biosintez jarayonlari
9
orasida eng murakkabi bo‘lsa kerak, uning ayrim bosqichlarida poli-peptid zanjir
initsiatsiyasi (boshlanishi) uzayishi, tamomlanishi va oqsillarning yetishishida
yuzga yaqin fermentlar, maxsus oqsil faktorlar, umuman 200 ga yaqin
makromolekulalar ishtirok etadi. Bu makromolekulalarning ko‘plari ribosoma-
larning uch o‘lchovli murakkab strukturasining tashkiliy qismlaridir.
Oqsil biosintezi apparati shu qadar murakkab bo‘lishiga qaramay jarayon
juda katta tezlikda o‘tadi. Masalan,
Е. Соli
da 100 aminokislotadan iborat oqsil
zanjirining yaratilishi uchun hujayra ribosomalariga 5 sekundgina kifoya.
Oqsil sintezi haqidagi hozirgi zamon tushunchamiz 50-yillarda qilingan
uchta muhim kashfiyotlar asosida shakllandi. Ularning birinchisi, Pol Zamech-
nik tomonidan oqsillar sintez qilinadigan joy ilgariroq hujayra ichida topilgan,
so‘ngra ribosomalar deb atalgan ribonukleoproteid parchalar ekanligi dan
aminokislotalarni, keyinrok, transport RNK deb (tRNK) atalgan kashf etili-
shi bo‘ldi. Ikkinchi kashfiyot Melon Xoglend va Pol Zamechnik tomonidan RNK
ning eruvchan termostabil maxsus tipiga, ATF ishtirokida birikishining
-
aniqlanishi edi. Bu qatorda uchinchi muhim kashfiyot Frensis Krik nomi bilan
bog‘lik. U oqsil sintezida tRNK ning adaptorlik rolini belgilab berdi. tRNK
tomonidan bunday funktsiyaning bajarilishi uning molekulasini bir uchastkasi
spetsifik aminokislota bilan bog‘lana oladigan, ikkinchisi esa mRNK da mana shu
aminokislotani kodirlaydigan kalta nukleotidlar qatorini taniy oladigan bo‘lishi-
dan kelib chiqadi. Ayni shu uchta kashfiyot tezda oqsil sintezining asosiy
bosqichlarini aniqlashga va nihoyat aminokislotalar uchun genetik kodni tayin
qilinishiga olib keldi.
Oqsil sintezi mRNKni dekodirlash, ya‗ni RNK molekulasida to‘rt xil
asoslarning birin-ketin kelishi shaklida yozilgan informatsiyani 20 xil
aminokislotalarning oqsil molekulasida birin-ketin kelish tiliga o‘tkazilishidir.
Shuning uchun ham bu jarayonga translyatsiya - tarjima qilish deyiladi.
Genetik informatsiyani DNKdan uzatilishy RNK yordamida bajarilishini
1961 yilda ikki mashhur frantsuz olimlari Jakob va Mono kashf etdilar. Undan
keyingi yillarda Nirenberg, Korano va Xolli dekodirlash tRNK antikodonini
10
mRNK ning tegishli kodoni tomonidan spetsifik bog‘lanishida yuzaga chiqishini
va kod (aminokislotani nukleotidlar tilidagi shifri, ramzi) triplet tabiatiga ega
ekanligini tasdiqladilar.
O‘tgan darslarda nuklein kislotalarining strukturasi, fizik-ximiyaviy
xossalari va biologik funktsiyalari, genetik kod, genlar va oqsillar orasida
boglanishlar xakida tula bulmasa xam yetarli ma‗lumotlar oldik. Nuklein
kislotalarning bir sinfi — DNK nasliy informatsiya tashuvchisi, uning xazinasi
ekanligi, ikkinchi sinfi — RNK mana shu informatsiyani barcha jonli
organizmlarning kurilish materiali va xayotiy funktsiyalarini bajaradi-gan oksil
molekulalarini yaratish kuroli ekanligini kurdik. Molekulalar tuzilishida ximiyaviy
tilda yozilgan bu informatsiya xujayraning morfologik va funktsional
xususiyatlarini, butun organizmning nasliy belgilarini ta‗minlaydi. Barcha
organizmlarning ajralmas fundamental xususiyati bulgan irsiyat cheksiz rang-
barang dinamik va shuning bilan birga xar bir tur, xar bir individ uchun
barkarordir. Mana shu ma‗lumotlar asosida endi molekulyar biologiyaning magzini
tashkil kiladigan gen ifodasi, uning uzgaruvchanligi, boshkarilishi va shu
muammoga yondosh boshka masalalar ustida mukammalrok, tuxtasak bo‘ladi.
12
Do'stlaringiz bilan baham: |