Рашод Нури гунтекин оэод обид таржимаси

3 а ҳ р о — (Йиғлайди, қичқиради.) Сиз фақат пулингиздан ажралдингиз, мен бўлсам ҳаётимдан ажрай деяпман! Қани менинг Халилим?
Одила Дуду — (Ҳассани улоҳтириб Заҳрони кучади.) Ҳамманг худонинг қаҳрига учраларинг... Қизим авлиёдан топган тўрт ойлик ҳомиласи билан нобуд бўлиб кетаверадими? Бугун кечаси авлиё яна қизимнинг ёнига кирипти. “Энди мен ёнингга бошқа келмайман. Сен қорига турмушга чиқи- шинг керак”, депти.
X и л м и — (Ўрнидан сапчиб туриб.) Мен кечаси яшил жубба кийган оппоқ соқолли қарияни кўриб эдим. Боланинг отаси ўшами? (Шарифга ти- килади.) Мен уни кўрдим. Ў “Бисмиллоҳир раҳмонир роҳим... Бисмиллоҳир раҳмонир роҳим...” деб чиқиб кетди. (Одила Дудуга ҳараб.) Сиз Халилни тинч қўйинг, яхшиси, қизингизни боласининг отасига беринг...
Одила Дуду — Гапираверар экансан-да! Мен авлиёни қаёқдан топаман?
X и л м и — Уни сизга мен топиб бераман. (Жавондан соқол, яшилжубба ва қалпоқни олади. Уларни жавонга Шариф яширибқўйган. Шарифга.) Кани, бери кел-чи. Манавиларни кий-чи!..
Ш а р и ф — Мен билан бунақа муомала қилишга нима ҳақингиз бор?
X и л м и — (Одила Дуду ташлаган ҳассани қўлига олади.) Кий деяпман, бўлмаса, бошингни ёраман. (Мажбур ҳилиб Шарифга жубба билан ҳалпоҳни кийгизади, зурлаб соҳолни тутдиради.)
Заҳр о — Ё Парвардигор! Уша авлиё... Тақсирим... ,
Одила Дуду — (Шарифга.) Ҳаммаси равшан. Сен товламачилигинг устига разил ҳам экансан! (Халилга.) У ҳали менинг совунимга кир ювмаган экан. Энди қўлимга тушди. Бир кўрсатиб қўяй! Ҳамма кирдикорлари учун жазосини тортади.
X и л м и — (Уларнинг орасига тушади.) Йўқ, йўқ, қўйинг... Бу ёғини менга қўйиб беринг, ўзим тинчитаман. Қизингиз ўктамгина экан, сллоҳ уни ёмон кўздан асрасин, худо хоҳласа, беш ойдан кейин кўзи ёради. Элу юрт олдида шарманда бўлмай десангиз, қизингизни боласининг отасига беринг, тамом-вассалом. (Шарифга.) Қайсарлик қилиб йўқ десанг, турмага тушасан. Қайси бири маъқул бўлса, ўшани танла!