Рашод Нури гунтекин оэод обид таржимаси

Ш а р и ф — Қани, белбоғингни еч-чи, кўрайлик. — Халил жуббаси- нинг барини очади. — Худога шукр, белбоғи жойида экан.
X а л и л — (Тиржайиб.) Албатта, жойида-да... Жойида бўлмай, қаерда бўларди. Нима, уни бирорта одамнинг қўлига тутқазиб қўярмидим? Оёқ-қўлим- ни кесиб олишса ҳам, белбоғим белимда қолади... Аҳмоғи йўқ...
Ш а р и ф — Қани кўрайлик-чи, белбоғингнинг ичида нима борийкин? (Халилнинг белбоғини ечиб кўради. Унинг ичиданҳар хил иркит қоғозлар чиҳа- ди. Шариф дод солади.) Оллоҳ, оллоҳ, расво бўлдик. Тамом бўлдик. Ҳамма пулни ўғирлаб кетишипти. Уларнинг ўрнига белбоғнинг ичига аллақандай ир- кит қоғозларни солиб қўйишипти!
Р у қ и я — Ё Парвардигор! Нималар деяпсан?
Ш а р и ф — (Дод солишда давом зтиб.) Вой, тамом бўлдик... Биз тамом бўлдик. Энди нима қиламиз?
Р у қ и я — Хуржунини қара-чи, эҳтимол, пули ўшанинг ичидадир.
Ш а р и ф — (Хуржунни очади, унинг ичидан аллақандай латта-путталар тушади.) Буюмларни ҳам олиб кетишипти.
Р у қ и я — Вой-вой-вой, бу қанақа кўргулик экан-а! Қаёқца қараб турган экан-а! Мунча шўрпешона одамлар эканмиз-а! Ким ҳадди сиғиб ўғир- лади экан-а?
Ш а р и ф — (Яна кўзини юмиб олган укасини тортқилайди.) Ҳой калла- варам! Шу кирдикорларинг ўзингга маъқулми? (Халил хуррак ота бошлай- ди.) Яна уйқуни уряпти-ку!
Р у қ и я — Шариф, тегма унга... Пул, буюм — топиладиган нарса. Мен унинг ўзвдан қўрқяпман. Бекорга нобуд бўлиб кетмасин-да!
Ш а р и ф — Нима бало, мазах қиляпсизми, ойижон? Ёки унинг бир юзу ўн олти лирасини ўмариб кетишганини билмаяпсизми? Биз нобуд бўла- миз-ку, биз... Тамом бўлдик!
М а л а к — (Киради.) Нима шовқин-сурон? Нима, меҳмон-пеҳмон кел- дими? (Халилга қарайди.) Ие, бу ким бўлди? Вой, Халил акам келиптилар- ку! Нима бало, тоблари йўқми?
Р у қ и я — (Энсаси қотиб.) Унинг келганидан аллақачон бутун маҳалла хабардор, қизим. Сен бўлсанг, билмадим, ойдан тушдингми?