Qaytar dunyo (Hikoya) Surxon vohasining soʻlim Boysun kengliklarida, otasidan erta ayrilgach, ham ota

zulfagiga ilib ketishadigan bo‘ldi. Ular orasidan bir yigitga Tojigul ham ko‘ngil qo‘ydi, rozilik berdi, sababi esa ham uydagilar, ham yoshlikning jo‘shqinligi desak bo‘laveradi. Ha, u sevib qolganligini o‘ziga iddao qilar edi. Tishlanganining nishonasi bo‘lsin deb, zirak taqdilar Tojigulga. Boshqasi qo‘lidan tutmasin deb, chap qo‘lining “nomsizi” ham quruq qolmadi bu nishonadan. Kimsan palonchining o‘g‘li degan nomi bor edi bizning kuyovning. Tojigul Toshkentga keldi, keldi-yu katta o‘zgarishlar bo‘ldi. Juda katta o‘zgarishlar. G‘alati, quloq eshitib, ko‘z ko‘rmagan o‘zgarishlar. O‘sha buyuk o‘zgarishlar kuni keldi, ha-ha buyuk kun. Qishloqning beg‘uborligi allaqachon shaharning mug‘ombirligiga maydonni bo‘shatib qo‘ygan, ko‘zlari uch metrdan narini zo‘rg‘a ko‘radigan, telefon amakisining jonajon jiyaniga aylanib bo‘lgan Tojigulga do‘ppisi qiyshiq, o‘zi dangal, yoqasining kirligini bo‘yinbog‘ bilan berkitadigan bo‘lsa ham, qalbi toza, toshbag‘ir Toshqandning suvini simirib, toshini kemirib yurgan, besh yillik kurashda yelkasi yerga tegmay, belbog‘i mahkamlik qilayotgan Nurali qimtinibgina ko‘ngil ochdi. Dil yormoq qanchalar qiyin. İlhomga qiyin ekan. Har kuni bittasiga hasrat qiladi. Undan ko‘ra yer chopganimda bormi, allaqachon, yerning jigarini, toshning o‘pkasini sug‘urib olgan bo‘lardim. Bir haftalik “repititsiya”dan keyin, to‘qqiz marta yuvilgan shimni o‘n marta dazmol qildi, o‘rtog‘ining atirini yarimlatgach zo‘rg‘a qo‘lidan olishdi, “jo‘ra qizni hushidan ketgazgani emas,