Поэмалар "Қарақалпақстан"

КУМДАҒЫ РЕВОЛЮЦИЯ 
Ашық кеўил атқан таңдай,
Рус қызы-мәрт келиншек,
Бахытқа мәс болған жандай.
Таң қойнында тур кҥлимлеп. 
Баслап тоғай бригадасын,
Киристи ол қызғын иске,
Кӛрип сол бир жас ағашын,
Келген кҥнин алды еске. 
Дәслеп бунда егилгенде
Наренжан болыи солған бир тҥп, 
Жайқалып тур бҥгин, мине,

---

215 
Гҥлге айналып, жзрған бҥртиқ, 
Тоғай шақырып бас былғаған
Жер бетине салып сая,
Шешек атып сылақлаған
Турды жийрен акация, 
Шӛл даланың аңызағы —
Шалған арыў жҥзнндей-ақ
Ертең бҥршик гҥл жапырағы
Солқымланар жҥзимдей - ақ. 
Деди Таня: 
- Биз егерде,
Жигерленсек кҥш аямай,
Акация гҥллеген жерде
Ӛсер сӛзсиз қалың тоған... 
Кҥткендей-ақ усы сӛзди
Қум шетинде бурқ етти шаң,
Силкиндирип қумлы дҥзди
Топылыс ашты батыр адам. 
Бул топылыс—емес урыс,
Бҥлдприўши жай, қаланы:
Урыс емес бул қурылыс,
Жанландырған шӛл даланы. 
Бул-бомбаның ҥни емес,
Тыныш журтқа барып тҥскен,
Бул-азаның кҥни емес
Нәрестениң демин кескен. 
Бул шӛлдеги революция,

---

216 
Бул-туўысқан халықлар бахыты,
Адымлаўшы дәў машина
Жҥрер асап топырақты. 
Зор кранлар созып мойнын,
Шӛл қудиретин жатар таплап,
Титиретип қумның қойнын,
Мың машина кетти қаплап. 
Бул ғайратқа сәлем берип,
Тӛгилди кҥн зер шапағы,
Тирилгендей ӛмир кирип,
Кӛтерилди қум қабағы. 
Самолетлер қустай қалқып,
Тоғай дәнин септи кумға.
Нарт ағашлар гҥўлеп, шалқып,
Жатар нурлап, ӛсип бунда. 

1952-жыл Нөкис-Тахиатас.

---

217