S h a n t a r a m

Şimdi arılaşıldı,
diye düşündüm. Beni Lisa’ylayken Karla’yı düşünmekle 
suçlamasının ironik yanının farkında değildi anlaşılan. Zira kendi de Lisa’nın 
benimle birlikte olduğunu bile bile onunla sevişmekten geri durmamıştı. 
Kıskançlığın bir aynası yoktur. Ve öfkenin kulakları gerçeklere daima tıkalıdır.
Usulca doğruldum. “Buraya seni uyarmaya gelmiştim, Kavita. Madam 
Zhou denen psikopat bana senden uzak durmamı söyledi. Ama belli ki bunu 
boşuna dert etmişim.”
Kapıya yöneldim.
“Lin, gitme,” diye seslendi Didier arkamdan.
Motoruma binip karaborsa para değiş tokuşu yaptığım bankaları bir kez 
daha turladım. Gizli bağlantılarıma uğradım. Aradan saatler geçti ama Lisa’yı 
bir türlü aklımdan çıkaramadım. Sevgili, tatlı Lisa.
Aşk onu her nerede bulursanız bulun, daima, dilinizi kamaştıran bir şerbet­
tir. Lisa aşkı ve hatta mutluluğu, oldum olası hoşlandığım Kavita Singh denen 
kızda bulduysa bana ancak onun adına sevinmek düşerdi.
Birbirimizden o kadar mı uzaktık ki, bana Kavita’yı söyleyemedi.
Lisa daima sürprizlerle doluydu. Her zaman hiç olmazsa birazcık kafa ka­
rıştırıcıydı. Onunlayken, kendimi akıntısına bırakmış ve Kova burcuna has 
havailiği onu nereye sürüklediyse, daima arkasında olmuştum. Şimdi yeterince 
yakın olmadığımızı düşünmek canımı acıtıyordu. İşin kötüsü, Kavita haklıydı. 
Beni daha önce terk etseydi bir hayatı olabilirdi belki de. Ona karşı daha dürüst 
olsaydım, o da bana kendiyle ilgili gerçekleri anlatabilirdi.
Düşünün, o kadar çok acı çekiyordum ki, Tuareg*’den gelen mesaja sevin­
dim. Sıkışık trafikte belki de saatlerce sürecek bir yolculuğa razıydım. Üstelik 
şehrin en tehlikeli aklını ziyaret etmek için.
‘Kitabın orijinalinde, 
Taureg
olarak geçmesine karşın, bir çöl kabilesine gönderme yapan 
bir lakap olduğu için, kabilenin adı, Türkçede geçtiği şekilde kullanılmıştır. Ç.N.

---

T
JL 
u
uareg yıllarca Khaderbhai Şirketi’nde çalışan emekli bir uzmandı. 
Çoğunluğun oylarıyla seçilen bir meclis üyesiydi ama toplantıların hiçbirine 
katılmazdı çünkü o, Şirket’in işkencecisiydi.
İşi kurbanının direncini kırıp ondan bilgi almaktı. Şirketteki birçok insan 
bunun gerekli olduğuna inanıyordu ama Tuareg dışında hiç kimse elini taşın 
altına koymamıştı. Tuareg sadist eğilimleri olan bir işkenceci değildi. Bu konu­
da yetenekli olduğunu keşfetmişti hepsi o.
Tuareg önceleri kuzey Afrika’da, Freud ekolünden gelme bir psikiyatrmış. 
Ama Afrika’nın tam olarak neresinde yaşadığını bilen yok. Sonra Bombay’a göç 
etmiş ve Şirket hesabına çalışmaya başlamış. Psikiyatrlık yeteneklerini kullana­
rak kurbanlarının en gizli korkularını keşfeder ve onların direncini kırana dek 
bu korkuları iyice artırırdı. Kendini övmeyi pek sevmemesine rağmen, başarı 
yüzdesinin Freud’çu psikanalizden daha yüksek olduğunu da usulca söyleme­
den geçemezdi.
Onu yıllardır görmüyordum. İşkencecilikten emekli olup Khar’a taşındı­
ğından beri. En son bir oyuncak mağazasının piyango bölümünü işlettiğini 
duymuştum.
Benimle görüşmek istediğini söyleyen notu başka bir gün beni endişene- 
direbilirdi, zira Tuareg insanın canını sıkan bir adamdı. Ama o gün aklımı 
toplamam için rahatsız edici bir şeylere ihtiyacım vardı.
Kuzeye, Khar’ın o zamanlar nispeten sessiz sakin banliyölerinden birine yö­
neldim. Bombay o kadar hızlı gelişiyordu ki, yaratıcılığın kalbi Güney Bombay 
bile başlı başına bir merkez olma yolundaydı.
Eskinin uçsuz bucaksız arazileri, yeni apartmanlar ve iş yerleriyle dolmuştu. 
Yeni yeni faaliyete geçen tekstil fabrikaları beton yığınlarının arasında şehrin 
son modasını belirliyordu. Marka ürünlerin satıldığı mağazalar parlak vitrinle­
rinin camlarına yansıyan sokak tezgâhlarıyla rekabet hâlindeydi.

---

Evlerin ve henüz inşaatları tamamlanmadığı hâlde tamamı satılan aışveriş 
merkezlerinin yanından geçtim. Buralarda umut nihayet kendine bir fiyat be­
lirlemiş gibiydi. Ve uzun kuyruklar hâlinde ilerleyen trafik kim bilir kimlerin 
umutlarım yeşerten o toprak parçalarını birbirine bağlıyordu. Sokaklardan ta­
şan arabaları dünyanın yüzünde gezinen karıncalara benzettim.
Tuareg’in Fas mimarisinden esinlenen palazzo’su büyük ve moderndi. Bana 
kapıyı açan siyah giysili, esmer adam tıpkı bir profesöre benziyordu. Hani göz­
lüğünü bulmak için eliyle kafasını yoklarken gözleri dalan üniversite hocaları 
vardır ya, işte onlardandı.
“