Ўзбекистон республикасининг қонуни «Ўзбекистон республикасининг давлат чегараси тўҒрисида» I. Умумий қоидалар

Бурҳониддин Марғиноний 
(1123-1197) – буюк фақиҳ ва имом. У дастлабки таълимни 
Марғилонда олиб, кейинчалик Самарқандга кўчиб борган ва умрининг охиригача ўша ерда 
яшаган. Марғинонийнинг бутун ислом оламида машҳур бўлган «Ҳидоя» асари 1178 йили 
Самарқандда ёзилди ва ҳанафия фиқҳининг тўрт асрлик ривожига якун ясади. «Ҳидоя» 53 
китобдан иборат бўлиб, амалий фиқҳнинг барча жабҳаларини қамраб олади. Ўзбекистон 
Республикаси Вазирлар Маҳкамасининг қарорига асосан 2000 йилда Марғинонийнинг 910 
йиллик таваллуд санаси мамлакатимизда кенг нишонланди. 

---

204 
Баҳовуддин Нақшбанд
(1318-1389) – тасаввуфнинг йирик намояндаси, нақшбандия 
тариқатининг асосчиси. Асосан, Бухорода яшаган ва ижод қилган. У одамларни ҳалол бўлишга, 
ўз меҳнати билан кун кўришга, муҳтожларга ёрдам беришга, камтар ва софдил бўлишга даъват 
қилади. Нақшбанд таълимотининг асосида «Дил – муҳаббат (худо) билан, кўл – иш билан банд 
бўлсин» деган ғоя ётади. 
Ал Бухорий ҳақида 
Ҳадис илмининг султони ва мўтафаккири буюк муҳаддисМуҳаммад ибн Исмоил ал- 
Бухорий 810 йил Бухорода туғилган. “Ал Жомеъ ас Саҳиҳ” ишончли ҳадислар тўплами 
китобини ёзган. 872 йилда вафот этган Самарқанд шаҳридаги Хартанг қишлоғида дафн этилган 
ва мақбараси ҳам шу ерда. 
Абу Райҳон Беруний ҳақида 
Абу Райҳон Беруний (973-1048) ўзбек мўтафаккир олими.ю ўрта аср даҳоларидан бири. 
Физика, математика, астрономия, география, химия, биология, мантиқ, фалсафа, минералогия 
фанлари билан шуғулланган ва кашфиётлар қилган. Унинг машҳур асарлари “Ўтмиш 
халқларидан қолган ёдгорликлар”, “Минералогия”, “Геодезия”, “Ҳиндистон”, “Доривор 
ўсимликлар ҳақида китоб”, “Маъсуд қонунлари” ҳисобланади. Фанда мисли кўрилмаган 
кашфиёт ва кўлланмалар ярата олган инсон. 
Абу Наср Форобий ҳақида 
Абу Наср Муҳаммад ибн Муҳаммад Форобий (873 й Фороб шаҳри-950 Дамашқ шаҳри) 
Ўрта Осиёнинг буюк мўтафаккири ва қомусий олими. Шарқда “Муаллимус соний” яъни 
иккинчи муаллим номини олган шахс. Фалсафа, мантиқ, ислом илоҳиётчилиги, мусиқа, сиёсат, 
ҳуқуқ каби фанлар ривожига муносиб ҳисса қўшган. Унинг “Фозил одамлар шаҳри”, “Донолик 
асослари”, “Мантиқ тўғрисида рисола”, “Қонунлар ҳақида китоб”, “Фалсафанинг маъноси” 
каби 400 га яқин асар ёзган.