Митти ҳикоялар: кеча ва бугун тошкент «Янги китоб»

Ғайрат ЙЎЛДОШ
КЕНЖА
– Йўқ, у аёл отамга тўғри келмайди, – дерди ўғил.
Ота эса индамай маъюс ўтирарди. 
– Йўқ, буниси ҳам тўғри келмайди, – ўғил зўр бериб қариндошлар таклиф этаётган аёлларни бирин-кетин рад этарди. Камига 
эса ёнида ўтирган хотини эрини туртиб «бўлмайди» деб имо қиларди.
– Сенга қанақа аёл тўғри келади ўзи? Кимни айтсак «бўлмайди» дейсан? – қариндошлардан бирининг жаҳли чиқа бошлади. 
– Ўзим топаман. Отамга туғмайдиган хотин керак. Ё ёши ўтганроқ ёки умуман туғмас аёл топиш керак. Мен кенжаман ва бу 
ҳовлини янги укаларимга қолдириб кетишни хоҳламайман. 
Отага қўшилиб ўғил ва унинг хотинидан бошқа ҳамманинг энсаси қотди...
ИЛК ТААССУРОТ
– Қара, ҳўкиздай бўлиб унинг юришини, – деди ёнимдаги одам болалар квадроциклини миниб юрган полвонкелбат йигитни 
кўрсатиб.
Яқинимизга келганида қарасак, йигитнинг икки оёғининг ҳам сонидан пасти йўқ экан. Гапирган одам жим бўлиб қолди....
ТАЪНА
– Итдан бўлган қурбонликка ярамас, – деди ўғил онаси вафот этганидан сўнг отаси уйланган аёлнинг ҳомиладорлигини билиб.
– Тўғри, – деди отаси хўрсиниб.
ЗАРАР
У телефонидаги ўйин билан машғул экан, телевизорда гапираётган опанинг «Интернет ўйинлари болалар учун зарар» деганини 
эшитиб сергак тортди. Ўғли орқасида турганча унинг ўйнашини томоша қиляпти. 
– Бориб дарсингни қил, – деди-да яна ўйинини давом эттираверди.
ОТА УЙ
– Ўзи сенинг уйинг борми, қачон қараса машинанг шу ерда, – қўшни бу гапни кулиб ҳазилга олиб айтган бўлса ҳам унинг ҳами
-
ятига тегди.
«Сенга нима? Мен ўзим туғилиб ўсган ҳовлига, ота-онамнинг олдига келяпман-ку. Агар сен ҳам туғилиб ўсган жойингдан кў
-
чиб кетганингда ва ота-онангни соғинганида уларнинг олдига тез-тез келиб турардинг».
У ота-онасининг олдига кирар экан, ичидаги гапини овоз чиқариб айтди:
– Қўшнига мазза – ёлғиз ўғил, доим ота-онасининг бағрида...
ШАРТ
Тақдир уларни анча кечикиб учраштирди. Бунгача йигит уйланиб, оғир касаллик туфайли хотини вафот этган, қарамоғида икки
-
та боласи билан қолган эди. Қизнинг эса ёши ўттизнинг тагига борган. Бугун навбатдаги учрашув.
– Кел, тўйдан олдин очиқ гаплашиб олайлик, – деди йигит. – Ана шунда эртага бир-биримизга таъна қилиб юрмаймиз. Мен 
сенинг ўзбошимчалик қилмаслигингни, ҳатто ота-онангни кўришга ҳам рухсат олиб боришингни хоҳлайман. Умуман олганда, 
оиламизда ҳар бир масалани ўзаро маслаҳатлашиб сўнгги сўзни мен айтишни хоҳлайман.
– Майли, розиман, айтганингиздай бўлади. – жавоб берди қиз. – Энди мени эшитинг. Болаларингизни ака-укангиз, опа-сингил
-
ларингиз ёки ота-онангиз, хоҳлаган одамингизга бериб юборасиз. Улар бахтли оила қуришимизга халақит беришини хоҳламай
-
ман.
Йигит қизга тикилиб қолди. Сўнг тилга кирди:
− Узр, бу хоҳишингни бажара олмайман. Мен болаларимни жудаям яхши кўраман. Шунинг учун, уларга тоқат қила олмайдиган 
инсон билан оила қуришни истамайман. Хайр!
Йигит кетди. Қиз эса унинг орқасидан индамай қараб қолди.

---