0 ‘ т к I r h o s h I m o V

О 'tkir Hoshimov
olov yonib turganmish. Boshqa cho‘ponlar ham bor ekan, 
deb suyunibdi. 0 ‘sha joyga yaqin borib qarasa, gulxan 
atrofida yap-yalang‘och qizlar sochini yoyib o‘tirganmish. 
Cho‘pon qo‘ylarini tashlab orqasiga qochibdi. Ancha vaqt 
kasal bo‘lib yotibdi...
Qishloq do‘konini qo‘riqlaydigan chol ham Jintepaga 
chiqqanida soqov bo‘lib qolgan, deyishadi. Aytishlaricha, u 
yoshligida tuppa-tuzuk ekan. Bir kuni toqqa - o‘tinga chiqibdi. 
0 ‘tin kesguncha qorong‘i tushib qolibdi. Kechasi cho‘qqidan 
tushib kelayotsa, yo‘lda savat zambil yotganmish. Kerak bo‘- 
lar, debdi-yu, bandidan sudrab ketaveribdi. Qarasa, zambil 
o‘zidan-o‘zi og‘irlashib borayotganmish. Boyagi kishi qora 
terga botib ketibdi. Oxiri, charchab qolibdi. „Savat zambil ham 
shunaqa og‘ir bo‘ladimi“, debdi o‘ziga-o‘zi. Shunaqa desa or- 
qasidan g‘o‘ldiragan ovoz eshitilibdi:
,,Og‘irligi qancha keladi?“ Qorovul bunday o‘girilib Qara­
sa, zambil emas, badbashara bir maxluqning qulog‘idan ush- 
lab kelayotgan emish. Qorovul: ,,Dod!“ deb pastga yuguribdi. 
Shu-shu tilsiz bo‘lib qolibdi.
...0‘sha kuni yakshanba edi. 0 ‘rtog‘im Adham bilan Jin­
tepaga chiqib, ravochlarga tosh bostirib tushadigan bo‘ldik. 
Yo‘l olis bo‘lgani uchun erta turdim. 0 ‘sha yoqda yermiz, deb 
bitta nonni qiyiqchaga tugib oldim. Adhamlamikiga chiqsam, 
buvisi supada o‘girib olib non chakichlayotgan ekan. Uning 
ko‘zi yaxshi ko‘rmasa ham qulog‘i juda yaxshi eshitardi, Ad­
ham bilan pichirlashayotganimizni sezib qoldi.
- Nima? Jintepa? Hamma g‘alva sen takadan chiqadi. - U 
qaddini rostlab menga o‘qlov o‘qtaldi. - Yo‘ldan urma bolani! 
Ikkalangniyam jin chalib, og‘zingni qiyshaytirib ketadi.
Adham ikkalamiz vaqt g‘animatida juftakni rostlab qol- 
dik. Ko‘chaga chiqqanimizda ham Adhamning buvisi qat- 
tiq-qattiq koyiyotganini eshitib turdik.
- Hali dadang kelsin, bir urdirib tomoshangni ko‘rma- 
sam, yurgan ekanman. Jintepada balo bormi senlarga!

---