www.ziyouz.com kutubxonasi
122
Ичкаридан қайнотам чиқди. «Адидас» кийиб олган, сочлари қоп-қора, ҳаракатлари
ёшлардек чаққон... Икковимиз кўришаётганимизда қайнонам беозор койиди:
— Вой ўлмасам, бу қанақа юриш куёвингизни олдида, аллакимларга ўхшаб... Боринг,
костюм кийиб чиқинг!
— Нима қипти, Рустам ўзимнинг ўғлим! — деди қайнотам
дўстона жилмайиб.
Шаҳноза қўнғироқ қилиб қўйган шекилли, дастурхон ноз-неъматлар билан безатилган,
ўртада «Наполеон» коньяги, «Золотое кольцо» арағи турарди. Қайнотам дадамдан қандай хабар
борлигини суриштирди.
— Хафа бўлманглар! — деди далда бериб. — Буям юрт бошига тушган тўй-да. Кўрасиз,
ҳаммаси изга тушиб кетади.
Шаҳноза бирпасда елиб-югуриб хизмат қилишга киришди. Аввал чой, кетидан шўрва
келтирди. Қайнотам шоколаднинг зар қоғозини йиртиб, олдимдаги ликопчага қўйди. Коньяк
пўкагини оча бошлади. Шаҳноза менга таънаомуз қараб турганини сезиб, илтимос қилдим:
— Қўйинг, ада, мен ичмайман.
— Тўғри қиласизлар! — деди Шаҳноза жилмайиб. — Иссиқ кунда...
— Сен эркакларнинг ишига аралашма, хўпми, қизим! — деди қайнотам эркаловчи оҳангда.
— Яхшиси, аянгга қараш...
Миттигина биллур қадаҳдаги бир қултум ичкиликдан терлаб кетдим.
— Васильевнинг пўстагини қоқишибди-ку!—деди қайнотам шўрва ичатуриб.
Тушунмадим.
— Кечаги газетани айтаман! — Қайнотам кулимсираб бош чайқади. — Ўзимга айтсангиз
ҳам бўларди, Рустамжон. Дмитрий Степанович билан яхши танишмиз.
Бундан чиқди қайнотам Жингалаксоч билан... Ҳа, дарвоқе, шаҳардаги каттакон «торг»нинг
бошлиғи бўлганидан кейин танийди-да.
— Бу ёғини ўйламаган эканман, — дедим қимтиниб. — Маузер Соатович билан тасодифан...
— Ким у Маузер Соатович? — деди қайнотам гапимни бўлиб.
— Редакцияда ишлайди.
— Умуман, тўғри ёзган, — деди қайнотам яна коньяк қуйиб.
— Барибир бизга уй бермайди, — дедим ишонч билан.
— Нега бермас экан? Беради! Қани, олдик! Саломатлик бўлсин! — Қайнотам самимий
илтифот қилди. — Олаверинг, Рустамжон. Нима қипти, жиндай-жиндай...
Ийманиб шўрва ҳўплаётганимда ўрнидан турди.
— Бемалол ёзилиб ўтираверинг, мен ҳозир... — деди-да, айвонга чиқди. Зум ўтмай ўша
томондан телефонни ғириллатиб рақам тераётгани эшитилди.
Хонага гунафшаранг бахмал муқовали альбом кўтариб Дилноза кирди. Ниҳолдек нозик.
Қош-кўзлари Шаҳнозага ўхшаб кетади.
— Рустам ака, — деди сирли қилиб. — Битта нарса кўрсатайми?
Ёнимдаги стулга ўтирди-да, альбомни очди.
— Мана! — деди кўзларида болаларча табассум ёниб. — Қаранг!
Бу ўзимнинг Афғонистондан юборган суратим эди. Эгним-да бушлат, бошимда шлемофон,
елкамда автомат...
— Дилноз!.. — Остонада пайдо бўлган Шаҳноза альбомга кўзи тушди-ю, югуриб келди.
Альбомга қўл чўзган эди, Дилноза чаққонлик қилиб, шаппа ёпди.
— Йиғлагансиз! — деди каттакон сирни очаётгандек бошини сарак-сарак қилиб. — Ўзим
кўрганман, Рустам акамнинг суратини томоша қилиб, ҳар куни йиғлагансиз!
Шаҳноза дув қизариб кетди.
— Хоин! — деди мушти билан ясама дағдаға қилиб.
Тушда кечган умрлар (роман). Ўткир Ҳошимов
Do'stlaringiz bilan baham: |