www.ziyouz.com kutubxonasi
119
— Жим! — Гувиллаб турган йўғон-ингичка товушларни гумбурлаган садо таққа тўхтатди.
— Жим бўл! — деди Ёвуз Руҳ ўкириб. Қалтироқ қўлини пахса қилиб қичқирди: — Унсур! —
деди оғзидан кўпик сачратиб. — Сени ўз қўлим билан отиб ташлашга тайёрман! — Кейин
Жингалаксочга юз-ланди. — Милиция борми бу даргоҳца, Дмитрий Степанич! Бунақа
бандитларни тийиб қўядиганлар борми-йўқми исполкомда!
Жингалаксоч вазмин одам экан. Шошилмай ўрнидан турди.
— Қўйинг, Соат Ғаниевич! — деди тасалли бериб. — Асабингизни асранг.
Секин-секин юриб ёнимга келди.
— Ўртоқ Шоматов, — деди қуруқ ва расмий оҳангда. — Совет граждани сифатида
давлатдан квартира олишга ҳақлисиз. Навбатингиз келса — оласиз. Сиз — озодсиз!
Қаранг, қандай яхши! Менга озодлик ҳадя этяпти! Мана, майнавозчилик томошаси тугаяпти.
Ҳаммаси жойида. Ҳаммаси рисоладагидек.
— Рухсатингиз билан бир нарсани сўрасам, — дедим иложи борича мулойим қилиб. —
Навбатим қачон келади?
Жингалаксоч мендан ҳам мулойим жилмайди:
— Юз йилдан кейин!
Ўша куни
Гарангсиб кўчага чиқдим. Чарс чекким келарди. Майли, биз камбағалларга «Прима» ҳам
тешиб чиқмайди! Энди сигарет тутатсам, ёнбош томондан ғўлдираган овоз келди:
— Чекишдан ол, ука!
Энсам қотиб бурилиб қарадим. Ким бўлди бу? Аввалига эслолмай турдим-у, тамакидан
сарғайиб кетган тишларини кўрсатиб, илжайганидан таниб қолдим.
— Ие, Маузер ака!
— Қалайсан? — деди у қўлимни қисиб. — Шомансур акадан хабар борми?
— Хат келди. Юрганмишлар...
— Майли, ука, сабр қилинглар! — деди у сигарет тутатиб. — Мени айтди, дерсан, бу
олатасирлар босилади. Нариси билан уч-тўрт йил. Жим юрибсанми ишқилиб? Ҳеч қаёққа
бормадингми?
— Бордим. Республика прокуратурасига.
— КПЗга тиқмадими?
— Яна бир марта келсанг, жиннихонага жўнатаман, деди.
— Тўғри айтибди! — Маузер Соатович илжайиб қўйди. — Жўнатадиям! Уларга
чекланмаган ҳуқуқ берилган.
— Дадамнинг орденини топширдим. Амбарцумянга бериб қўйсин.
— Бекор қипсан! — У кескин бош чайқади. — Даданг орденни ҳалол меҳнат қилиб
олганлар.
— Бўлмаса, ҳалол меҳнат қилган одамни қамоққа тиқмасин.
Маузер ака «шу гапни менга айтяпсанми?» дегандек таънаомуз қараб қўйди. Бирпас сукут
сақлаб турди-да, сўради:
— Бу ерда нима қилиб юрибсан?
— Уй масаласида келгандим.
— Уйни нима қиласан?
— Уйландим, — дедим хушламай.
— Зарилмиди? Нима қилардинг ёш бошингга бўйинтуруқ илиб?
Ғашим кела бошлаганини сезиб, елкамга қоқди.
— Мен-ку, овқатланиб олдим, — деди кулимсираб. — Қорнинг қалай? Бу ернинг
Тушда кечган умрлар (роман). Ўткир Ҳошимов
Do'stlaringiz bilan baham: |