www.ziyouz.com kutubxonasi
123
— Йиғлагансиз! Йиғлагансиз! — Дилноза кула-кула айвонга қочиб чиқди.
Ўша томондан қайнотамнинг овози кедди:
— Барношка! Мен — Расулевман. Дмитрий Степановични улагин... Степанич! Салом!
Анави масала бўйича индинга борса бўладими? Ҳа, Шоматов Рустам... Келишдик, соат учга!
Бирпасдан кейин қайтиб кирди.
— Рустамжон! — деди тушунтириб. — Индин соат учга ижроқўмга борасиз. Иккинчи қават,
зампред қабулхонаси...
— Васильев дегани ўша одам бўлса, — деб бошлаган эдим, қайнотам кулиб, сўзимни кесди:
— Бемалол бораверинг. Ёрдам беришади. Газета танқидидан хулоса чиқарсин-да, мундоқ!
Сиз ўзингизнинг қонуний ҳаққингизни талаб қиляпсиз!
Сентябрнинг ўнинчи куни
Эшикни иккиланиб очдим. Майли, Жингалаксоч қайнотамнинг сўзини ерда қолдирмаслик
учун мени қабул қилишга-ку қилар. Аммо ўша одам мен эканимни қаёқдан билсин? Кўради-ю,
ҳайдаб чиқаради. Юз йилдан кейин кўришишга ваъдалашганмиз, ахир!
Қабулхонада оёғини чалиштириб сигарет чекиб ўтирган котиба қиздан бўлак ҳеч ким йўқ
эди. Қиз исми шарифимни сўради.
— Бир минутга! — деди-да, сигаретни кулдонга босиб ўчирди. Шошилмай ўрнидан турди.
Жинси юбкаси шунақанги калта эканки, хаёлимга бемаъни ўй келди: табиий зарурат юзасидан
анавинақа жойга борса, юбкасини кўтариб ҳам ўтирмаса керак. У чарм қопланган эшик ортида
ғойиб бўлди-да, дарҳол қайтиб чиқди. Оппоқ, лўмбиллаган сонларини намойиш қилиб, дик-дик
юриб келиб, жойига ўтираркан, мулойим жилмайди:
— Марҳамат, ўртоқ Шоматов.
Хона унчалик катта эмасди. Ортиқча ҳашамлар йўқ. Деворда «Партия — давримизнинг ақл-
идроки ва виждонидир» деган шиор осиғлиқ турибди. Кириб борганимда Жингалаксоч хона
ўртасида турган экан. Осойишта юриб келиб, кўришиш учун қўл чўзди.
— Дмитрий Степанович! — деди ўзини таништириб. Анграйиб қоддим. Наҳот танимаган
бўлса? Икки ҳафта олдинги даҳанаки «жанг» наҳот ёдида бўлмаса!
— Шоматов, — дедим минғиллаб.
— Ўтиринг, ўртоқ Шоматов. — У тўрдаги столдан ғижимланиб кетган таниш папкани олиб
келди. Стол қиррасидаги курсига, ёнимга ўтирди. — Қани, кўрайлик-чи, нима гап ўзи? — деди
вазминлик билан.
Қоғозларни шошмасдан варақлашини кузатиб ўтирибман-у, хаёлимда нуқул бир гап
айланади. «Мазах қиляпти! Ҳозир мулойим жилмаяди-да, узр, йигитча, юз йилдан кейин
келасиз, дейди».
— Ўртоқ Шоматов! — деди у ҳужжатларни обдан текшириб бўлгач. — Гарчанд қонунни
четлаб ўтишга тўғри келса-да, сизга ёрдам берамиз. Интернационалист-жангчиларга
кўмаклашиш — бизнинг бурчимиз. Ҳозирча эски фонддан ажратиб турамиз. Кейин ўйлашиб
кўрамиз...
— Нима? — дедим ўз қулоғимга ишонмай.
Дмитрий Степановичнинг мовий кўзларида табассум пайдо бўлди.
— Эски фонддан, — деди тушунтириб. — Чилонзорда бир хонали квартира бўшаган.
Англашимча, сиз жуда ҳам муҳтожсиз. Янги уй қурилиб битишини кутолмайсиз.
Гап оҳангида «Хафа бўлмайсиз-да, биродар», деган маъно бор эди.
— Ордерни келар чоршанба куни Чилонзор ижроқўмидан оласиз! — У хайрлашаётиб
қўлимни самимий қисди. — Уй тўйига таклиф қилсангиз, албатта, бораман!
Гарангсиб эшик олдига борганимда қўшиб қўйди:
Тушда кечган умрлар (роман). Ўткир Ҳошимов
Do'stlaringiz bilan baham: |