Microsoft Word aldangan aysel ziyouz com doc

www.ziyouz.com
kutubxonasi 
32
mag’lubiyatga uchrar, ammo hech aqlim kirmasdi. Ya’ni, bu be’manu hayotning 
sababchisi o’zim edim.
 
 
TO’RTINCHI BO’LIM 
 
O’zimni o’ldirmoqchi bo’lgan kunlarim 
 
“Buni qarangki, men jonimga qasd qilishni o’ylarkanman, ishonib bo’lmas voqealar ham 
navbat bilan tizilishmoqda edi… 
Alloh bor bo’lsa…?
Yana hayotimning bir sahifasi yopildi. O’ta jiddiy va iztirobli sahifa. Katta bir shifoxona 
bo’limida ko’zlarimni ochdim. Ish tugagan ekan. Kasalligim bir sabab sifatida meni 
jonimga qasd qilishdan saqlb qolgan ekan. Yana shifoxonadaman, ya’ni o’lim to’shagida. 
O’limni ko’ryapman, biroz narida turib meni kutmoqda…Shunday ayanchli kezlarda 
maktub yozib, kimdir ovozimni eshitsin, deya qog’ozni qoralamoq…Nega deysizmi? Oh, 
qaniydi buning javobini balsam. Balki yana puch xayollarga berilayotgandirman. Balki, 
ayblanish, haqoratlanish va xo’rlanish uchndir. Balki, “Men shunday qildim, siz ehtiyot 
bo’ling”, deyish uchundir. Yoki bir tasalli ma’naviy bir ko’mak, balki duo olishdir 
maqsadim…Balki bulardan hech biri uchun emas, o’zimdan bir xotira, ma’lumot qoldirish 
uchun. Nima bo’lganida ham…Ammo bu maktubni yozish uchun katta kuch sezdim. 
Go’yo bu maktubni yozish uchun alohida berilgan bir quvvat…Hayotni yangidan yashash, 
o’zimni so’nggi marotaba so’roq qilish uchun bir quvvat edi bu. Maktubni yoza 
boshlaganimga ikki kun bo’ldi. Bir necha soatda yozib, tugatishni o’ylagan edim. Ammo 
bunday bo’lmadi. Har xil tuyg’ular, turli fikrlar, holatlar va ularning bir-biridan farqli 
izohlarni his qilib, qog’ozga tushira boshladim. Holbuki, maktubni boshlarkanman, 
jonimga qasd qilish niyatim qat’iy edi. Bu maktub orqali hayotimni zaharlagan 
benomuslarga so’nggi arta nafrat bildirmoqchi edim. Ammo shu ikki kun ichida maktub 
bitarkanman, hayotimni qaytadan tahlil qildim. To’g’ri ishlarim bilan xatolarimni 
solishtirdim. Qaysidir ma’noda o’zimga hisob berdim. Bu hayotimning umumiy bahosi 
edi. Ehtimol, bugungacha hech o’ylamagan va hatto aqlimga ham sig’dirolmagan muhim 
farqlarni sezdim. Eng muhim farq:bu borliqning, koinot va insonlarning ulug’ bir 
Yaratuvchisi borligini anglayotganim edi. Avvalboshdan qat’iy tarzda “yo’q” deya keskin 
uzib tashlaganim bu mavzuni, aqlim qabul qila boshlagan edi. Xo’sh, Alloh bor bo’lsa? 
Alloh bu koinotni va insonlarni yaratgan bo’lsa? Bizdan qilgan hamma amallarimizni 
so’rasa? Bu hisobga men qanchalik hozirman? Mana shu savol, bir gumon tarzda bo’lsa 
ham, ichimni, aqlimni kemira boshlagandi. Maktub yozarkanman, dilimga yangi bir 
quvvat sezardim. Go’yo qalamim meni bir tomonga boshlayotgandek…Men istamagan, 
bu haqda o’ylashni ham xohlamagan bir tomonga. Endi o’zim ham bu maktubning 
qanday yakunlanishini qiziqish bilan kutayotgandim…Xojam yana charchadim, darmonim 
quridi yana. Ertaga davom ettiraman degan umiddaman… 
Bugun uchinchi kunki maktub yozyapman. Ammo bugun butkul o’zgacha holatdaman. 
Mudhish tuyg’ular qurshovidaman. Bu satrlarni yig’lab, faryod chekib yozyapman. Vaqt 
yarim tundan oshdi. Ishonib bo’lmas hodisalarni boshdan kechirdim. Butun tanam 
titrardi. Dahshatli hayajonda edim. Go’yo yuragim qinidan otilib chiqib ketadigandek. .

---

Aldangan Ayselning tavbasi. Xolid Erto’g’rul