Microsoft Word aldangan aysel ziyouz com doc

www.ziyouz.com
kutubxonasi 
23
qamashdi. To’rt-besh soat uxladim. Uyg’onib qarasam, malikalarga xos dasturxon 
yozishibdi. Unda yo’q narsaning o’zi yo’q edi. To’g’risi, juda ta’sirlandim. Go’yo menga 
hayotdan dars berishardi ular. Bu bebosh, bu iflos hayotda farishtadek ma’sum va 
pokiza insonlar borligi meni ajablantirar edi.
Tushda oilamizni jannatda ko’rdim 
 
O’sha kech ishonib bo’lmas bir voqea bo’ldi. Bugungacha ta’sirini sezaman. Ammo ilmiy 
bir izoh keltirolmayman bu voqeaga. Ya’ni u bir tush edi. Tushlarga ko’p ham 
ishonmayman. Ko’pincha yaxshi bir tush ham ko’rmayman. Chala-chulpa tuishlarim 
bo’ladi ular, kulib qo’ya qolaman. Ammo bu tush juda boshqacha edi. O’zimni qo’lga olib 
tushuntirishga harakat qilaman. Mezbonlarim ikki xonali uylarining bir xonasini menga 
berishdi. Top-toza xonada yolg’iz o’zim, shovqin va sotqinliklardan yiroqda uyquga 
ketdim. Balki hayotimda ilk bora bunchalar rohatli va shirin uyquga cho’mgandirman. 
Yerga joy solindi. Choyshabi, ko’rpasi, yostig’I hamma narsasi top-toza. Qanday 
ko’rgulikki, shunday pokiza to’shakda mendek bir nopok qiz. Ehtimol, bilaturib… 
Soat ikkilarda bir ayolning:”Biror narsa kerakmi? Biror narsa istaysanmi?” deb 
so’rashlarini aytmaysizmi? Yo, Alloh! Siz bunchalik nazokatni qayerdan o’rgangansiz? 
Fakultetni bitirganlar, ilm odamlari, quloqlaringiz qizisin. Bu qadar iliq munosabat oldida 
siqilib, uyalyapman, hatto go’dakdek his qilyapman o’zimni. Qattiq uyquga ketdim. 
Uxlashim bilan o’sha tush boshlandi: 
Hech ko’rmaganim begona shahar. Shu qadar muhtasham, shu qadar bir chiroyli bir 
joyki. Yam – yashil bog’lash ichida… Na ko’chalarida bir ifloslik bor, na insonni behuzur 
qiluvchi bir shovqin. Rohatbahsh bir shahar. O’zimni bunday hayratlanarli go’zallik ichida 
ko’rgach, begona joy bo’lganbi uchun xursand bo’lib ketdim. O’zimga o’zim tushintirish 
berardim:”bu Turkiyaning bir shahri emas”, derdim. Bunaqa tartibli, pokiza va go’zal 
shahar qayerda bo’lishi mumkin:”Ovro’padami?”deb o’ylarkanman, ba’zi hovlilarning 
eshiklaridagi arab yozuvlari e’tiborimni tortdi. Bilmaganim uchun nima yozilganini o’qiy 
olmadim. Ammo ishonch hosil qildimki:”Bu arab shaharlaridan biri bo’lishi kerak”.
Biroq bilishimcha, qurg’oqchilik hukm surgan aran shaharlari bunaqa yam-yashil, suvli 
va jilvakor bo’lolmaydi. Yoshligimdan tasavvurimga o’rnashgan “jannat” tushunchasi 
yodimga tushdi. Dinshunos o’qituvchilarimiz aytgan “jannat” shu yer bo’lishi kerak, deb 
o’ylay boshladim. Ammo birozdan keyin fikrim o’zgardi. Chunki insonlar o’lgach tuproqqa 
aylanadi, mening moddiyuncha dunyoqarashim bo’yicha shunday. Jannat va jahannam 
yo’q. Tushimda ham bu ikki qarama-qarshi fikr meni behuzur etardi. Ammo jannatdek 
bir joyda ekanligim aniq. Shaharning top-toza yo’llaridan, ko’priklaridan, suvlaridan o’tib 
borardim. Biror kishini uchratsam so’rarman. Ammo hech kim menga qaramas, men 
bilan gaplashmasdi. Shunchalar pokiza, go’zal ajoyib insonlarki. Qayoqqa qaramay 
hayratim oshardi….
Qayerdan kelganini bilmayman, bir payt ro’paramda akam paydo bo’ldi. Ajablandim, 
sevinganimdan:”Abi” deya quchoqladim. Chunki akam bilan yoshimiz deyarli teng 
bo’lgani uchun uning ismini ayrib chaqirardim. U ham menga yotoqxonadagidek akalik 
va g’ururli sevgisini bir tarafda qoldirib, ”Aysel”, dedi sevgi va mehr to’la bir ovozda. 
Akamning xushbo’y hidlarini tuyardim, ichlarimga singib borardi. Yana har doimgidek 
irodali va qat’iy ohangda “Yig’lama, Aysel!” derdi u. “Yur, seni onamning oldiga olib 
boraman”.
-Onam ham shu yerdami? Deya so’radim undan. Bu yer qayer? Javob bermadi. Faqat: 
-Seni onamning yoniga olib boraman, -deya takrorladi. Akam oldinda, men orqada, 
go’yo yumayapmiz, yuguryapmiz, uchayotgandekmiz. Ha, uchyapmiz. Chunki 

---

Aldangan Ayselning tavbasi. Xolid Erto’g’rul