Microsoft Word shaytanat1 ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
21
ostonangizda yotadi. Bu yog‘ini menga qo‘yib bering. Televizor, radio faqat sizning 
ashulalaringizni beradi. Sherali-yu, G‘ulomlaringiz sariq chaqa bo‘lib qoladi. Siz ashula 
aytganingizda Ortiqlar «amma-xolasi havodor» deb etak ochib o‘tiradi. 
— Rahmat, Bek aka, bularning evaziga men nima qilishim kerak? Har holda «hisobli 
do‘st ayrilmas», deganlar. Siz ko‘p so‘ramaysiz, bilaman. Nari borsa, sizga qul bo‘lishim 
kerak-da, a? 
Asadbek Elchindan bunaqa ignali gapni emas, balki samimiy minnatdorchilik kutgan edi. 
Asadbek lof urmayotgan edi, aytganlarini albatta ro‘yo qilardi. «Bu otarchi nimasiga 
ishonib katta ketyapti?» Asadbek bir g‘ijinib oldi. Kimda-kim zid so‘z aytsa, u gapini 
kalta qilardi. Uning nima hukm chiqargani bir qarashidayoq a’yonlariga ma’lum bo‘lardi. 
Asadbekka botinib gap qaytargan odamning sho‘riga sho‘rva to‘kilishi aniq edi. Elchin 
buni bilardi. Bila turib beixtiyor nojo‘ya gap aytdi, degan gapimga ishonib chalg‘imang. 
Elchin bila turib aytdi, bu gapni. Uning maqsadi Asadbekning qanotiga kirish edi. Lekin 
mute bo‘lib emas, qaddini g‘oz tutib kirmoqchi edi. Hozirgi marhamatga javoban 
minnatdorchilik bildirish yana mutelik jandasini kiyish bilan barobar bo‘lardi. U holda 
Asadbekning atrofidagi parvona fohishalardan farqi qolmas edi. Elchin shu uchun azob 
chekibdimi, shu uchun payt poylabdimi, reja tuzibdimi?! 
Asadbek Elchinni avval ham durustroq bilmas edi. Elchin Asadbek uchun bir qo‘shiqchi, 
pul qistirganda irshayib qulluq qiluvchi otarchi edi. Asadbek man-man degan ashulachini 
ham odam qatoriga qo‘shmas edi. Unvoni, shuhrati ulug‘ ashulachilarni esa ko‘pchilik 
oldida mazax qilishni, kamsitishni yoqtirardi. To‘yda viqor bilan yurib o‘rtaga chiqardi, 
ashulachiga yaqinlashib cho‘ntagiga qo‘l solardi. Agar marhamat qilsa ikkita yuztalikni 
chiqarib ashulachining ikki yelkasiga «pogon» qilib qo‘yardi. Kayfiyati chatoqroq bo‘lsa — 
yoqasiga qistirardi. Asadbekning izidan chiqqan boshqalar ham faqat yuztalik qistirardi. 
Shuning uchun ham yoqasiga pul qistirilgan ashulachi o‘zini kamsitilgan deb hisoblamas, 
balki «akaxon»ning hazillari deb bilib, irshaygan holda ta’zim qilardi. Elchin birinchi 
marta Asadbekning qahriga o‘shanday holatda duch kelgan. Asadbek yoqasiga pul 
qistirmoqchi bo‘lganida bo‘y bermagan edi. O‘sha kuni yengil jazo oldi — ikki yigit 
yaxshigina do‘pposlab, torini majaqlab tashladi. 
Asadbek hozir o‘sha voqeani esladi. Eslab turib «qamoqda ham aqli kirmabdi bu 
bachchag‘arning», deb qo‘ydi. 
Qorong‘ilikni titratib chiqqan Asadbekning qahrli ovozi oraga tushgan bir damlik sukutni 
buzdi. 
— Mening qullarim ajib-bijib yotibdi. Sendan durustroq qul ham chiqmaydi. Sen... 
ashulangni bilsang bas. Boshqa ishlarga tumshug‘ingni suqma. 
Elchin Asadbekning sensirashiga o‘tganidan bildiki, u g‘azab otiga mindi. 
— Sen mol emassan. U yoqdan burningni oqizib kelmagansan. Tishingni qayrab 
yuribsan. 
— Bek aka...— Elchin «mening hech qanday yomon niyatim yo‘q», deb gapni 
chalg‘itmoqchi edi, Asadbek yo‘l bermadi. 
— Ovozingni o‘chir! Men gapiryapman, haddingdan oshma, bola! Sen xotining 
o‘ldirilganini, u yoqlarda yurib kelganingni unut. Ammo Asadbek akangni unutma! 
Asadbek akang, Xudoga shukr, tirik. Mabodo u o‘lib qolsa, o‘ligidan ham qo‘rq. Men 
go‘rimda ham tinch yotmayman. Atrofingda kimlar bor? 
Bunday ochiq savdoni Elchin kutmagan edi. «Bilib turib so‘rayaptimi yo taxminan 
mo‘ljalga olyaptimi? Qizi yo‘qolganidan keyin yigitlari izg‘ib hid olishgan bo‘lsa-chi? Unda 
nima uchun qizidan gap ochmayapti?» Elchin arqonni uzunroq tashlash maqsadida o‘zini 
go‘llikka soldi: 
— Ota-onam o‘tib ketishibdi, Xudo rahmat qilsin ularni... 

---

Shaytanat (1-kitob). Tohir Malik