С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

болаларни бошларига уриб, уларни ўқишга буюрди. Улар ҳам йнг-
лаб-сиқтаб баланд овоз билан ўқишга киришдилар.
Домла ўз орқасида доворга тираб қўйилган таёқлардан битта
икки газлигини олиб халфанинг қўлига борди ва:
— Ур! — доб буюрди.
Халфа фалоққа богланган Аҳ.маднннг товонларига ура бош-
лади.
Энди Аҳмаднинг дод-фарёдига ҳеч чидаб турнб бўлмас эди.
Впроқ унинг фарёди бошқа болаларнинг китоб ўқишлари, бақи-
ришларига қўшилар ва унинг товуши бақиришлар ичида сингиб
йўқолар эди. Шунинг учун ўткпнчилар «болалар ўқиян гилар», деб
ўйлар ва бу ваҳшийликдан хабарсиз қолар эдилар.
Халфанинг калтаклари зарбидан аввало Аҳмаднинг товонлари
кўкариб, қорайиб кетди, сўнгра тирқираб қизпл қон чиқди ва
таёқни бўяб юборди.
Домла таёқдаги қонни кўриб қолгаи бўлса керак:
— Энди бас! — додп.
Халфа урмоқдан тўхтади, Аҳмадпинг оёгини фалоқдан бўшат-
днлар.
Оёқ учларнпи ерга босиб ўрнидан зўрга турган Аҳмад қўли
билан ўз иягини тутиб газаб билан: «Хап, саними?» догандок
қилиб халфага бир қаради.
— Муҳаммадни босинглар!— доя домла янгидан буйруқ берди.
Муҳаммад ҳам болалар томонидан ерга агдарилиб, Аҳмад йўси-
нида оёгига фаллоқ солинди, буни ҳам домланинг буйруги билан
халфа таёги қонга бўялгунча урди...
Шу тартибда домла олдига тўнланган ўн-ўн нкки бола бир
бошдан босилиб урилпб чнқилдн.
Монинг уларга раҳмим колар эди. чунки уларнинг ҳоч биттаси
бу ўйинга раҳбарлик қилмаган, ҳаммасини халфанинг ўзи бошла-
[ан бўлиб, яна унинг ўзи домлага чаққан ва болаларни яна ўз қўл-
лари билан таёқлаган ҳам халфанинг ўзи эдн. Мон бу ҳолни дом-
лага очиб ташла.моқчи бўлсам-да, халфадан қўрққаннмдан нафа-