87
баракалимиш, молинг ҳам арзонмиш. Беш қўлингни оҚзингга тиқмасмишсан. Бу
кетишда ҳадемай қишлоқдаги ҳамма тижорат дўконларини синдирасан. Яна нима керак
сенга?
— Тижорат Қирромни ѐқтирмайди бувижон, мен одамларнинг ҳақидан қўрқаман.
Шунга электрон тарози олдиртирдим. Одамларнинг қозони қайнасин деб, нафсимга бир
уриб, арзонроқ сотяпман. Лекин...
— Ўа, отангга ўхшамай ўл,— Шайтонваччани гапиртирмади кампир,— бунақада
икки дунѐда ҳам биринг икки бўмайди. Ўа, косанг оқармайди.
— ТўҚри айтасиз, айниқса, сиздақа шерик билан.
— Вой яшамагур-ей, нима сен менга ѐпишиб қолдинг, қўлинг пул кўрди-да?
— Сиз бувижон Қирромсиз, хиѐнатчисиз, беш қўлингизни оҚзингизга тиқасиз, яна
нима
десам экан-а, ҳа майли, липпадаги пулни бу ѐққа олинг!
Кампир бир зум ранги ўчиб, сур бўлиб қолди. Кейин жодугарлардек қаҳ-қаҳ отиб
кулиб юборди. Шу тобда у энг бадбашара, энг хунук шайтонга ўхшаб кетди. «Думи
тугуклар» мадрасасида бўларди шунақалари. Улар шом тушиши билан кўча-кўйда
изҚишар, бемаҳал юрган одамларнинг кўзига кўриниб, шайтонлатиб қўйишарди. Аслида
уларнинг қиладиган иши ҳам шу эди. Ундайларга тўсатдан дуч келиб қолишдан
шайтонларнинг ўзлари ҳам қўрқар эди. Кампир кундан-кунга ана шунақа бадбашара
бўлиб борарди. У Шайтонваччанинг гапи нашъа қилиб куляптию кўзлари ўйилиб,
пешонаси олдинга чиқиб, ажинлари қулоҚининг тагига йиҚилиб, тукли ияги нуқул
ликиллайди холос. Кампир ўзини гўлликка солиб деди:
— Сен яшшамагур, пақат хотинларнинг кўкрагидаги пулларни кўрасанми десам,
липпадагини ҳам кўрар экансан-да? Ўа кўрмай, кўзинг тешилсин. Бўпти, бўпти
ҳазиллашувдим, болам.
—
Болам деманг мени, — баттар қовоҚини уйди Шайтонвачча. Унинг нияти
бузилиб бўлган эди.
— Вой ўлай, болам бўлмай кимсан, ахир?
— Тижоратда она-болачилик кетмайди. Тижоратда шерикчилик бўлади. Шериги
липпасига пул беркитса, аяб ўтирилмайди.
— Э, нималар дейди бу, ҳазиллашдим дедим-ку, гўрсўхта?
— Тижорат бу
сизга хола-холакаммас, тижорат бу — тижорат! Пул билан
ҳазиллашмайдилар.
— Вой тасқара-ей, қўлингдан нима келади, ўзи, а? Сал пастга тушсанг-чи, бола! —
Нақ еб юборгудек бўлиб, муштини белига тираб, кўзларини ўйнатди, кампир.
Шайтонвачча ҳаммасини олдиндан режалаб қўйган эди. Кампир муштумини белига
тираб, ўзича пўписа қилган бўлардию оѐҚининг тагидаги сиртмоқни кўрмас эди.
Дўконда пишиқ-пухта чилвирлар ҳам сотилар, Шайтонвачча улардан тузоқ ясаб қўйган
эди.
— Неварамни қўлидан ҳеч нарса келмайди, деб ўйлайсизми? — дея Шайтонвачча
қўлтиқтаѐқни бир чеккага ташлаб, қўлини белига тираб, кўзларини ўйнатар экан. У
қўлтиқтаѐқсиз ҳам юрадиган бўп қолган, қўлтиқтаѐқ бечора кўринишга бир баҳона эди.
— Қўлингдан қўйнинг қумалаҚи ҳам келмайди,— деди кампир елкасини учириб.
— Мана бўлмасам... Шайтонвачча шифтга осиб қўйган арқонни тортиб қолди.
Сиртмоқ
ишга тушиб, кампирни гуппа ерга йиқитди. Суяклари шақиллаб кетди,
бечорани. ¤зига келгунча бўлмай, бир зумда қўл-оѐҚи боҚланди. Лўлилик қилган эди,
оҚзига латта тиқилиб, овози ўчди. Шундагина у ҳамма нарса жиддий эканлигини
тушунди. Аммо энди кеч. Ерда кулала бўлиб, бир аҳволда ѐтар эди.
88
— Билиб қўйинг кампир, — деди Шайтонвачча
камига
қўлтиқтаѐҚини
ўқталиб, — мен бировларга ҳақини бериб қўядиган аҳмоқларданмасман. Олтинларимни
қандоқ қилиб ундирганларим эсингиздан чиқдими? Отамнинг бир сўм пулини минг сўм
қилиб олганларимни-чи? Буларнинг бари кўрга ҳасса эдию мияси айниган кампир.
Нимага мени олдимга похол соласиз-а? Алдагани бола яхшими?
Кампирнинг кўзлари орқага кетиб, бир нималар демоқчидек «иммм», «иммм» лаб
овоз берди.
Шайтонвачча кампирнинг оҚзидан латтани олди-да, бақирса яна тиқиб қўяман деб,
устида ушлаб турди. Кампир чуқур-чуқур нафас олиб, бир оз ўзига келгач, деди:
— Бўпти, пулингни бераман, оѐқ-қўлимни еч, бола.
— Энди пулни сизсиз ҳам оламан,— деди-да Шайтонвачча кампирни чинқиртириб,
липпасидан бир боҚлам пулни тортиб олди.
— Вой шарманда, — деди кампир ѐтган жойида Шайтонваччанинг юзига тупуриб.
— Пул ўҚирлаш-чи?— деди Шайтонвачча ҳам кампирнинг юзига тупуриб,—
шармандалик эмасми?
Кампир кўзини юмиб, жим бўлиб қолди. Нима бўлганда ҳам у набирасининг афтига
тупуриб юборишини кутмаган эди. Бу
бола эмас, бало. Ундан ҳамма нарсани кутса
бўлади. Овсар деган номи бор. Муросага ўтишдан бошқа илож йўқ:
— Бўлди — оладиганингни олдинг, бола, бир-биримизга тупуришиб ҳам олдик,
орамиз очиқ, бўшат энди оѐқ-қўлимни.
— ОҚирроқ бўладилар, — деди Шайтонвачча кампирга ўқрайиб, — жазо-чи, жазо у
дунѐга қоладими? Йўқ, у дунѐда сиз билан ади-бади айтиб ўтиришга вақтим бўлмайди
мени. Ўисоб-китобни шу дунѐдаѐқ қилиб қўя қоламиз.
— Ўов бола, ҳаддингдан ошма, мард бўлсанг мени судга бер.
— Э, она-бола судлашиб юрсак, уят-ку. Судьяларни биздан бошқа иши йўқми?
Шайтонвачча олдиндан тайѐрлаб қўйган ошпичоқни бир қўлига, чилвирдан эшилган
даррани иккинчи қўлига олиб деди:
— Танланг, бувижон, сизга қай бири маъқул, қўлингиз кесилиб кетганими ѐки
саксон даррами? Аммо шуни ҳам айтиб қўяй, одам битта қўлсиз яшаб кетса бўлади,
локин саксон даррадан камдан-кам одам ўлмай қолган. Тарихда бунга мисоллар кўп.
Кампир кўзларидан мўлт-мўлт ѐш тўкиб, йиҚлади-сиқтади, ялинди-ѐлворди, аммо
Шайтонваччанинг тош юраги эримади. Чунки унинг юраги шайтоннинг юраги эди. Одам
боласи қанча хўрланса, у шунча роҳатланарди. Ўа, Шайтонвачча ниятидан қайтмади.
Охири кампир яшаб қоларман деган умидда даррани танлади. Қўли
кесилиб кетишини
хоҳламади. У олтмиш даррагача ер тишлаб, инқиллаб ѐтди. Кейин жимиб қолди.
Шайтонвачча қолган йигирма даррани кампирнинг оѐқ-қўлини бўшатиб урди. Кейин
наматга ўраб, қоронҚи тушгандан кейин кир ўрага гумдон қилишни ўйлади. Хаѐлида
кампир жон таслим қилган эди. Шундоқ бўлса ҳам Шайтонвачча иккиландими,
кампирнинг юзига сув сепиб кўрди. Кампир кутилмаганда сесканди. ¤лмапти, жони
итнинг жонидан ҳам қаттиқ экан.
Do'stlaringiz bilan baham: 
