oxirgi tomchi suvni ham quritdim, agar to’ppa-to’g’ri buloq boshiga borib qolsam,
— Do’sting bo’lsa yaxshi-da, qo’rqmay o’limga ham boraversang bo’ladi.
«Qanday dahshatli balo xavf solib turganini u sezmaydiyam, bilmaydiyam.
Umrida hech qachon na ochlikni, na tashnalikni ko’rgan. Unga quyosh nurining
— Men ham chanqadim... yur, quduq qidirib ko’ramiz, – dedi. Men horg’in
osmonda birin-ketin yulduzlar charaqlay boshladi. Tashnalikning zo’ridan meni
biroz bezgak ham tutmoqda edi, shu bois yulduzlarni tushdagidek elas-elas
80
Uning nima demoqchiligini tushunmadim-u, so’rab o’tirmadim — uni so’roq
qilishning behuda ekanini yaxshi bilardim.
U nihoyat holdan toyib, qumga muk cho’kdi. Men ham yoniga ohista
cho’zildim. Allamahalgacha hech birimiz churq etmadik. Bir payt u sekingina:
— Yulduzlar judayam chiroyli, chunki qayeridadir guli bor, faqat ko’rinmaydi,
xolos, — deb qoldi.
— Ha, albatta, — dedim men, oy yog’dusida tovlanib yotgan qum to’lqinlariga
tikilgancha.
— Sahro ham chiroyli... — deb qo’shib qo’ydi Kichkina shahzoda. Bu gap
chindan ham to’g’ri edi. Sahro menga hamisha yoqadi. Qum
barxaniga chiqib o’tirasan, hech narsa ko’rinmaydi, hech narsa eshitilmaydi,
ammo baribir sahro qo’ynida nimadir bilinar-bilinmas yaltiraydi...
— Bilasanmi, sahro nima uchun yaxshi? — dedi u. — Chunki uning bag’rida,
ko’z ilg’amas allaqayerlarda buloqlar yashiringan bo’ladi...
Hayratdan qotib qoldim. Birdaniga qumlardan taralib yotadigan sirli
yog’duning nima ekanini angladim. Bir paytlar, yosh bola chog’imda ko’hna bir
uyda yashardim. Naql qilishlaricha, bu uyga katta bir xazina ko’milgan ekan.
Ravshanki, uni biror kimsa hech qachon topib ololmadi, kim bilsin, balki biror
kimsa hech qachon qidirib ham ko’rmagandir. Ammo o’sha mish-mish tufayli uy
go’yo tilsim qilingandek sehrli ko’rinardi — uning bag’rida sir pinhon edi...
— Ha-a, — dedim ohista. — Yulduzmi, uymi, sahromi, nimaiki bo’lmasin,
undagi eng go’zal narsa — ko’zga ko’rinmaydigan narsadir.
— Do’stim Tulki bilan hamfikr ekansan, judayam xursand bo’ldim, — dedi
Kichkina shahzoda quvonib.
Saldan keyin u uxlab qoldi. Men uni qo’limda ko’targancha yo’lda davom
etdim. O’z-o’zimdan hayajonlanib ketgan edim. Nazarimda, qo’limda nafis bir
xazinani ko’tarib borayotgandek edim. Nazarimda, Yer yuzida bundan ko’ra nozik
va nafisroq hech narsa yo’qdek tuyulardi. Oy yog’dusida uning bo’zdek oqargan
manglayiga, yumuq miijalariga, shamolda to’zg’ib yotgan tillarang kokillariga
termilib borarkanman, o’zimga o’zim, bularning barchasi — shunchaki qobiq, der
edim. Eng asosiy narsani ko’z ilg’amaydi, u siyratda, botinda pinhon...
Uning xiyol ochiq lablarida tabassum o’ynardi, ularga tikilib turib o’zimcha
yana shunday deb o’yladim: mana, Kichkina shahzoda, beozorgina uxlab yotibdi,
feruza guliga shunchalar sadoqatliki, odamning beixtiyor ko’ngli erib ketadi,
gulining yodi-xayoli, sham shu’lasining sharpasidek, uni biron zum, hatto uyqusida
ham tark etmaydi... Va shunda men uning aslidagidan ham ko’ra nozikroq ekanini
angladim. Axir, sham shu’lasini ehtiyot qilish kerak — quturgan shamol uni
o’chirib qo’yishi mumkin.
Alqissa, shu tariqa yo’l yurdim-u mo’l yurdim va tong chog’i bir quduq
boshiga yetib bordim.
Do'stlaringiz bilan baham: