mubolag’a qilasan kishi. Mana, men ham charog’bonlar haqida so’zlayturib,
Yer yuzida unchalik ko’p joyni egallamaydi. Agar unda istiqomat qiladigan ikki
milliard odam to’planib, xuddi mitingdagidek yelkama-yelka tursa, ular ortiqcha
qiynalib-netmay, uzunasi va kengligi yigirma mil keladigan maydonga bemalol
78
joylashgan bo’lur edi. Butun insoniyatni Tinch okeandagi tangadekkina orolchaga
ham sig’dirib yuborish mumkin.
Kattalar, albatta, bu gapingizga ishonmaydilar. Ular o’zlarini juda ko’p joyni
egallaydigan chog’laydilar, o’zlarini xuddi baobablardek bahaybat va ulug’vor
hisoblaydilar. Siz shunda ularga aniq hisob-kitob qilib chiqishni taklif eting. Bu
gap ularga ma’qul bo’ladi, axir ular raqam desa o’lib qolishadi-ku. Siz esa bu
bo’lmag’ur arifmetika bilan boshingizni qotirib yotmang. Uning sariq chaqalik
ham foydasi yo’q. Bilaman, siz shundoq ham menga ishonasiz.
Alqissa, Kichkina shahzoda Yerga tushgach, atrof-javonibda biror tirik jonni
ko’rmay, behad hayron bo’ldi. Hatto, adashib boshqa sayyoraga kelib
qoldimmikan, degan xayolga ham bordi. Biroq shu payt oyog’i ostida qum uzra
kulcha bo’lib yotgan allaqanday kulrang narsa qo’zg’alib qo’ydi.
— Salom, — dedi Kichkina shahzoda har ehtimolga qarshi.
— Salom, — deb javob berdi ilon.
— Men qanday sayyoraga kelib qoldim?
— Yerga, — dedi ilon. — Afrikada turibsan hozir.
— Shunaqami? Nima, Yerda odam yashamaydimi?
— Bu joy — sahro. Sahroda hech kim yashamaydi. Ammo Yer katta. Kichkina
shahzoda tosh ustiga o’tirib, osmonga tikildi.
— Qani endi, yulduzlarning nega charaqlashini bilsam, — dedi u o’ychan
ohangda. — Chamasi, ular, ertami-kechmi har kim o’z yulduzini topib olishi uchun
charaqlab tursa kerak. Ko’ryapsanmi, huv ana mening sayyoram — shundoqqina
tepamizda... Ammo u qanchalar uzoqda, eh-he!
— Chiroyli sayyora ekan, — dedi ilon. — Yerga nega kelding, nima qilasan bu
yerda?
— Men feruza gulim bilan urishib qoldim, — deya iqror bo’ldi Kichkina
shahzoda.
— E, shunday degin... Ikkovi ham jim qoldi.
— Odamlar qayoqda, odamlar? — deb tag’in so’radi nihoyat Kichkina
shahzoda. — Sahroda, har qalay, o’zingni yolg’iz sezarkansan kishi...
— Odamlar orasida ham o’zingni yolg’iz sezaverasan, — deb qo’ydi ilon.
Kichkina shahzoda unga sinchiklab tikildi.
— G’alati jonivor ekansan, — dedi u. — Yo’g’onliging barmoqdek kelmaydi-
yu...
— Ammo men qirolning barmog’idan ko’ra ko’proq qudratga egaman, — deb
e’tiroz bildirdi ilon.
Kichkina shahzoda kulimsiradi:
— Nahotki sen shu qadar qudratli bo’lsang? Loaqal panjang ham yo’q-ku. Sen
hatto sayohat qilishga ham yaramaysan...
— Men seni birorta kema eltolmaydigan ohs manzillarga olib ketishim
mumkin, — dedi ilon, so’ng Kichkina shahzodaning boldiriga xalqa bo’lib
chirmashdi.
— Kimgaki tegsam, uni asliga — tuproqqa aylantiraman, — dedi u. — Ammo
sen yulduzdan tushib kelgansan, yulduzdek poksan...
Kichkina shahzoda indamay turaverdi.
79
— Senga rahmim keladi, — deya davom etdi ilon. — Tosh-metin bu zaminda
sen shu qadar zaif, ojizsan-ki... Yodingda bo’lsin, qachonki olisda qolgan
sayyorangni eslab yuraging g’ussaga to’lsa, men senga yordam qilishim mumkin.
Men...
— Gapingni juda yaxshi tushundim, — dedi Kichkina shahzoda. — Ammo
nega doim jumboq bilan so’zlaysan?
— Men hamma jumboqlarni hal etaman, — dedi ilon. Ikkalasi tag’in jimib
qoldi.
Do'stlaringiz bilan baham: