Microsoft Word yukduzlar mangu yonadi ziyouz com doc

 
XXXVIII 
Отасининг ўғли дангал йиқилди! 
Шундай зарб билан йиқилди, шундай зарб билан йиқилди! Зарбидан сапчиб туриб кетди! 
Абрай полвон қўлларини осмонга чўзиб ирғишлади. Даврани айланиб чопди. 
Шўрчиликлар ўрнидан туриб кетди. Бировлари телпагини осмонга отди. Бировлари 
қучоқлашиб кетди. 
Абрай полвон баковул олдига чўккалади. 
Баковул Абрай полвон елкасига тўн ёпди. 
— Ҳўкизни тўйхонадан оласиз, — деди. 
Абрай полвон тўнни баланд кўтарди. Даврани тағин бир айланиб чопди. 
XXXIX 
Шиқ! 
Бўри полвон қўлидаги тасбеҳ ерга тушди. 
Кўзлари юмилди, боши орқага хиёл чалқайди. 
Кейин, ўзини ўнглаб олди. Насим полвонга қаради. Мунғайиб-мунғайиб қаради. 
Насим полвон илжайди, Насим полвон тантана қилди! 
Бўри полвон бошини хам қилди. 
Ерда кулча бўлиб ётмиш тасбеҳини олди. Оҳиста қўзғолди. 
Даврадан энкайиб-энкайиб чиқиб кетди. 
Давра сиртида кийинажак ўғли овозини эшитди. 
Ўғли йиғлаб-йиғлаб айтди: 
— Мен йиқитганда ғирром деди, мана оқибати! Отамиз ниятига етди! Отамиз бор экан, 
бизга ғанимнинг кераги йўқ!.. 
Бўри полвон оёқ илди. Нимадир демоқчи бўлди. Аммо сўзлашга мадори етмади. 
Оҳиста-оҳиста одимлади. Қоронғиликка кириб кетди. Дуч келмиш ғўзапоя уюмига чиқди. 
Елкасидан нафас олди. 
"Қоронғи қандай яхши, одамлар кўрмайди..." 
Чўнқайиб ўтирди. Кейин, ёнбошлади. Телпагини кетига сурди. Титраётган бармоқлари 
тасбеҳ доналарини суръат билан санади: шиқ, шиқ, шиқ... 
Давра тарафдан овозлар келди: 
— Даврага дуо берсаям бўлар эди, полвон бова қаёққа кетди-а? 
— Чақиринглар, шу яқинда бўлса, овоз беради! 
— Бўри полвон-о-о-о! 
— Уйига кетди шекилли! 
— Унда, раис бова, сиз дуо беринг! 

---

Тоғай Мурод. Юлдузлар мангу ёнади (қисса) 
www.ziyouz.com kutubxonasi 
55
— Йўғ-э, чоллар бор-ку. Қани, Мирза бова! 
— Қани, илоҳи омин, юртимиз ҳамиша тинч, обод бўлсин, полвонларимизнинг белига 
қувват берсин, сочилган ризқ-рўзимизни териб еб, янаги давраларгача ўйнаб-кулиб юрайлик, 
оллоҳу акбар! 
ХL 
Одамлар фонуслари пилигини кўтариб, уйларига йўл олди. 
Ҳовлиларда итлар ҳурди. 
Чироқлар уч марта ўчиб ёнди: чироқчи тўй хизматчиларини огоҳлантирди. 
Хизматчилар чўғни тепкилаб ўчирди. Хизматчилар кетди. 
Ой шом еди. 
Бўри полвон кампири алағда бўлишини ўйлаб, ўрнидан қўзғолди. Тимирскиланиб, пастлади. 
Чироқлар остида бир одам ҳамон ўтирди. Танимади. Кўзлари ёруғда қамашди. Кафтини 
пешонасига соябон қилиб қаради. 
Насим полвон қаппайган тугун устида чўнқайиб ўтирди. Ёлғиз ўзи ўтирди. Ҳамроҳлари 
даврада айирган молларини олиб келиш учун тўйхонага кетибди шекилли. 
Насим полвон юзларида ғолиблик кайфияти! 
Насим полвон рўпарасида пайдо бўлмиш шарпани сезди. Қўлларини олға чўзди. 
Бармоқларини қимирлатди. 
— Абрай, келдиларингми? — деди. 
Бўри полвон Насим полвон бармоқларига тикилди-тикилди... Кўнгли юмшаб кетди. 
Руҳиятида илиқлик, раҳмдиллик пайдо бўлди. 
Насим полвонни бағрига босгиси келди. Соқолларига пешонасини суйкагиси келди. 
Бир қадам босиб, оёқ илди. 
"Йўқ-йўқ! Асло-асло! — деди. — Мен Бўри полвон бўп туғилдим, дунёдан Бўри полвон бўп 
ўтаман!" 
Бўри полвон йўлига бурилди. Нимқоронғиликда оёқ илди. Турди-турди, тағин қайтиб 
келди...