Жаҳонгир Муҳаммад: Президент тансоқчисининг кундалиги

7. Гўрков 
Костюм-шимда эдим. Президент׃ 
-Мени ҳимоя қилиш керак бўлса ҳамма ишни ташлаб оқ кўйлак-оқ иштон қидирасанми? 
Аввал бироз рақсга тушиб баданингни қиздириб оласанми? Йўқ, сен чақмоқ бўлишинг 
керак. “Қарс” этдими, сен ҳам қарсиллашинг керак!-деди. 
Шундан кейин болалар билан “ит-мушук” бўлиб, сакраб-сукраб тургандик, семиз, 
пакана бир киши кириб келди. Унинг орқасидан эргашган йигитнинг аққол чиниққанини 
ҳар қандай одам ҳам сезиши мумкин. Аммо унинг кунгфуни ўрганганини ҳамма ҳам сеза 
олмайди. Кунгфу билган одам ўнг оёқни оғирроқ ва чап оёқни енгил тортади. Унинг 

---

17 
“саломи” битта оёқда туриб, биттасини тепага кўтариб, қўл бармоқларини чангалга 
айлантириб, икки томонга узатишдир. Демак, “ит-мушук”дан “шер ва қоплон” жангига 
ўтамиз… 
Бир зумда болалар кўздан ғойиб бўлишди. Президент семиз одамнинг саломига алик ҳам 
олмай׃ 
-“Отарчи”нинг 
итини 
йиқитишга 
тайёрлаганинг 
шуми?-деди.-Буниси 
ҳам 
олдингисининг копияси-ку? 
-Буниси пишиқ. “Отaрчини”нинг итини уради, “Молбоқар”нинг бўрисини ҳам.. 
-Катта гапирма! Олдин ҳам шунақа дегандинг. Аммо “Молбоқар”га етмай “Отарчи”нинг 
эшигидан қайтдинг. Юзимни ерга қаратдинг! Санга ишониб, кулгига қолдим. Агар 
“хўроз”инг мана шу болага ютқазса, сан ҳам ютқаздинг, федарацияни бошқасига 
топширасан! 
-Бу боланими, бир ҳамлада ғажиб ташлайди!-деди ҳалиги одам манга беписанд қараб. У 
ҳақиқатдан ҳам ҳовлиқма экан. Жимгина турсаку олам гулистон. Лекин… 
Президент унга қараб товушини кучайтирди׃ 
-Санга доим шошма дейман, аммо қулоқ солмайсан! Тилинг ўзингдан олдин югуради. 
Бир зумдан кейин ўзинг тилингдан олдин югуриб қолмаслик учун дуо қил! 
Семиз одам энди масала жиддийлигига тушунди, шекилли, индамай бошини эгди. 
Рақибимни Президент ўргатгани каби ўйнатиб-ўйнатиб, кейин думалатаман деб 
тургандим, у ўнг қўли билан ҳавода чизиқ тортиб “буни тугат” ишорасини берди. Бу 
ишорани фақат биз биламиз, десам Президент ҳам билар экан. 
Негадир унинг авзойи бузилганди. Сабабини қидиришга вақтим йўқ. Бутун кучимни 
кафтимга тўпладим. Рақибим “разведка” ҳамласи қилиши биланоқ “ўқ”ни унинг 
кўкрагига урдим. “Уҳ” дейишга ҳам улгурмай юрагини ғижимладида тиз чўқди. 
Қарасам, ҳалиги семиз одам ҳам ўтириб қолди. Президент эса ғолибона мағрурлик билан 
орқага қайтди. Нима қилишимни билмай қолдим. 
Семиз одамга ёрдам берсаммикан, деб тургандим Президент ҳожатхона эшиги ёнида 
тўхтаб׃ 
-Соя эгасидан узилиб қолмаслиги керак!-деди.- Нур орқада. Демак, олдинда бўлишинг 
лозим. Эшикни мен очаманми? 
Югуриб бориб эшикни очдим. Президент ичкарига кириб, қўлини елкамга қўйди. 

---

18 
Хаёлимда “Отарчи” ким экан деган савол айланаётган эди. 
-“Отарчи” ана у тожик бола. Имомали Раҳмон деб эшитганмисан, ўша. У тўйларда ашула 
айтиб юради. Шунинг учун “Отарчи” деймиз. Аммо жуда ёмон ити бор. Икки-уч марта 
бизни изза қилди. “Хўроз”имни уриб қўйиб, у ёқ-бу ёқларда “Ўзини дўппосладим” 
дебди. Биласанми, аслида у ҳақ. Унинг ити “хўроз”имни ургани билан ўзи мени 
дўппослагани орасида қандай фарқ бор? Ҳа, майли… жавобини берадиган кун келди! 
Президентнинг боягина хафақон бўлган кўзларида энди оташ алангалаётган эди. У 
қоядан қанотларини очиб, парвозга отланган бургутга ўхшарди. Ўз шиддатига ўзи 
сиғмаётгандек. Гаплари ҳам қорни тўқ одамникдек дадил ва қатъий׃. 
-Эртага Остонага борамиз. “Отарчи” ҳам ити билан боради. Уни боягидай битта уришда 
тиз чўктирсанг бутун дунёни оёқларинг остига тўкаман. Лекин билиб қўй, бугунги 
ҳамма гап мана шу ерда кўмилди. Бундан кейин эшитган гапларинг ва кўрган 
воқеаларинг гўрковисан! 
Президент шундай деб катта хонанинг эшиги томонга юрди. Югуриб бориб эшикни 
очаман десам׃ 
-Йўқ, бу сафар манга қўйиб бер! Биринчиси ва охиргиси,-деди у.-Кейин қучоқлаб икки 
юзимдан чўлпиллатиб ўпдида елкамга бир уриб׃ 
-Бор энди,-деди.