Олабўжи романдан катта хикоя

бўлган... Умуман, бизнинг дунёқарашимиз ҳам бир-бирига зид одамлар 
эдик. 
– Ҳозир гаплашасизми? – тўнғиллади Наби. 
– Телефон номерини билмайман. 
– Ажаб бўпти. 
– Эй, Баҳор опангни мунча... 
– Ўзи яхши опа-да, – Ултонга қараб кўзлари жавдиради. – 
Ишонинг, сизни жудаям яхши кўрадилар... 
– Ҳайда! Тезроқ! 
Наби “Газик”ни зинғиллатиб бориб, бозорчадан ўнгга қайириб 
олди. Ва мозор пойидан ўтган тупроқ йўлни чангитиб кета бошлади. 
Бу ёнбағирнинг тупроғи ҳам Ултоннинг кулбаси жойлашган ўркач 
тупроғидек қизғиш, мозорнинг “Қизил” сифати ила аталишиям шундан 
бўлса керак. 
Лойгарчиликда ман-ман деган юк мошиналари ҳам юролмай 
қладиган бу йўл бора-бора Оқсувдан йироқлаб, чапга – тақир бошдек 
қирга ўрлайди. Кейин қирлар бағрида шохлаб кетади. 
Сўнгра Оқсув тошиб келаётган Қўрғондара оғзида йўллар 
туташиб, битта бўлади-да, даранинг сўл соҳили туташган тизма этагидан 
кунботарга тирмашади: энди буни йўл деб бўлмайди – тоғдан нураб 
сочилиб кетган тошлар шудгорга ўхшаб ётган жойларда у йўқолади. Ва 

---

182 
анча наридаги ўтлоқда ёнма-ён кетган икки сўқмоққа ўхшаб пайдо 
бўлади.
Ўтлоқ бора-бора баландлиги бел баравари, турфа ўланлар, 
эшакмия, мингбош, ғумайлар қоплаб ётган пичанзорга айланадики, йўл 
у ерда ҳам ғойиб бўлади. 
Бу жойлар – лалмикор. 
... Наби “Газик”ни бу ерлардан ҳам ўтказиб, ўнг қўлдаги Оқма 
номли кенг арнага етганда, чамбаракдан қўлини олиб фотиҳа ўқиди. 
Ултон ҳам, тизманинг чўққисидан ерни ўйиб тушган сойлоққа 
(шундай жойларни “оқма” аташади) ва унинг соҳилидаги қари туғдона 
остида дўмпайиб-дўмпайиб турган тош қабрларга қараб, юзига фотиҳа