O‘zbekiston tarixi (IV asrdan XVI asr boshlarigacha)

Mirzo Umar ibn 
Mironshoh
ga, Forsni – 
Pirmuhammad ibn Umar Shayx
ga, 
Xuroson, Mozandaron, Ray va Seistonni – 
Shohrux Mirzo
ga, 
Sulton Mahmud G‘aznaviy mulkini Kobul va Qandahordan Shi-
moliy Hindistongacha Sind daryosi havzasi bilan birga – 
Pirmu-
hammad Jahongir
ga, Toshkent, Sayram, O‘tror va Ashparadan 
Saltanat
boshqaruvi
Suyurg‘ol yerlar

---

121
to Xitoy chegarasigacha – 
Ulug‘bek
ka, Farg‘ona, Tarozdan to 
Xo‘tangacha, ya’ni Sharqiy Turkistonning janubi g‘arbini – 
Ib-
rohim Sulton
ga berdi.
Uluslar markaziy hukumatga itoat etsalar-da, ammo ular
ma’lum mustaqillikka ega edilar. Ulus hukmdorlarining alohida
davlat devonxonasi, qo‘shini mavjud edi. Ularning markaziy 
hukumatga tobeligi xirojning bir qismini Samarqandga yuborib 
turish va oliy hukmdor harbiy yurishlarida o‘z qo‘shini bilan qat-
nashish yoki talab qilingan askarni yuborib turishdan iborat edi.
Amir Temur davlat mustaqilligi va mu-
hofaza yo‘lidagi ichki va tashqi siyosati-
da asosan qo‘shinga suyanar edi. Shuning uchun ham u qo‘shin 
boshliqlarini tanlash va ularni tarbiyalash, harbiy qismlar va 
ularning joylashish tartibi, navkar va sarbozlarning qurollanishi
hamda ichki intizom masalalariga nihoyatda katta ahamiyat be-
rardi.
Amir Temur qo‘shini o‘ntalik askariy birikmalar asosida tuzil-
gan harbiy qismlardan iborat edi. Lashkar