Otkir hoshimov

yotganini
sezar,  zini bosih olishga urinar edi. N ihoyat, 
u sekin-sekin borib, zanjirni tushirdi. A lim ardonni 
ko‘rdi-yu, begona erkak qarshisida turgandek barm oqlari 
bilan ko‘ylagining yoqasini g ‘ijim!ab, ko ‘kragini yashirdi.
A lim ardonning ko‘zlari biroz c h o ‘kkan, am m o tik 
qarab turar, M uqaddam ning ko‘nglidagini bilib olm oq- 
chiga o ‘xshardi. N ihoyat, M uqaddam unga b oshdan- 
oyoq razm solib chiqdi. A lim ardon eshik kesakisini ush- 
lah olgan, ko‘k kostum ining yengidan chiqib turgan oltin 
soati yaraqlardi. Bu soatni yaqinda ikkovlari birgalashib 
olishgan, M uqaddam o ‘z qo ‘li bilan uning bilagiga sol- 
gandi.
— M ana, m en keldim , M uqad...
Bu s zlarni shunday m ayin aytdiki, M uqaddam
uning hech qachon bunday m uloyim , yalinchoq ohang- 
da gapirganini eshitm agan edi. Y  q, eshitgandi, bir 
vaqtlar, kelin b o ‘lm asidan ilgari...
M uqaddam yana ko ‘z o ‘ngi xiraiashib ketayotganini, 
bir og‘iz gapirsa ovozi titrab ketishini bilib indam adi. 
Yana uning q o ‘llariga, barm oqlarining ustini m ayin tuk 
qoplagan q llariga qaradi. Q ach on d ir bu q o ‘llar uning 
sochlarini silagan. M ayin-m ayin silagan. Silab turib bax- 
tiga chang solgan... Bu qoMlar o ‘sha xotinning ham
sochlarini silagan-da. 0 ‘sha xotinning ham yelkalarini 
siypalagan-da...
M uqaddam g ‘azabdan b o ‘g ‘ilib pichirladi:
— Nega keldingiz? N im a kerak sizga?!
A lim ardon M uqad d am g a tan ish , o ‘sha m a ’noli
ohangda kuldi.
— Bo‘l endi, M uqad...
M u qaddam ala m d an lablarini tishtab, devorga 
suyanib qoldi.
“ Bo‘l e n d i...” — U kelinlik paytida erining xuddi shu 
so ‘zlarini, xuddi shu ohangda kulib aytganini har kecha 
eshitardi. Kim bilsin, yana kim lar eshitm adi ekan bu 
so‘zlam i...
U ning vujudini birdan g ‘azab yondirdi-yu, nafrat 
bilan pichirladi:
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

— Keting!
Shu topda u A lim ardonning yalinishini, yolvorishini 
istar, o ‘sha uyga baribir qaytib bormasliligini bilib tursa 
ham , shuncha iztiroblari haqi uni tiz c h o ‘ktirishni, qasos 
olishni xohlardi.
Am m o A lim ardon yalinm adi. U ning k o ‘zlariga xotir- 
jam tikilib tu rd i-d a, sekin ta'k id lad i;
— Bola bor, esingni yig‘...
M uqaddam g‘azab ichida q o ‘llari qaltirab, eshikni 
qarsillatib yopdi-da, zanjirlab oldi. N im a qilayotganini 
o ‘zi ham tushunm ay, uyga otilib kirdi. Uxlab yotgan 
Shavkatni dast ko ‘tardi-yu, birov tortib olib q o ‘yayot- 
gandek m ahkam bcig‘riga bosdi.
* * *
Shavkat tug ‘ilganidan beri M uqaddam ning uyqusi 
qush uyqusidek zi>rak b o ‘lib qolgan edi. H ozir ham u 
endi ko ‘zi ilinganida kim dir ship-ship yurib yoniga kel- 
ganini sezdi-yu, uyg‘onib ketdi. Boshida onasi engashib 
turardi. Uy ichi qo ro n g ‘i b o is a ham u onasining 
chehrasidagi xavotim i payqadi. K o‘ylagining k o‘krak 
tugm alarini qadarkan, onasiga tikilib sradi:
— N im a h o id i, oyi?
Anzirat xola javob berm asdi. T ashqarida sham ol 
guvillab, derazaning ochiq qolgan bir tavaqasi g iy q illar, 
uy ichidagi sukunatni chuqurlashtirishga qasd qilganday 
h o r g in ingrar edi.
M uqaddam Shavkatni uyg‘otib yuborm aslik uchun 
ehtiyot bilan o ‘vnidan turdi.
— N im a b ldi? — dedi ta g in shivirlab.
O na M uqaddam ga go‘daklikdan tanish b o iib qolgan 
xavotirli ovozda pichirladi:
— D adang keldi... — U ning yuragi