Олабўжи романдан катта хикоя

ушламасликни уқтиради бебош жужуқларига: “Одамнинг заҳри ёмон, 
ўстирмай қўяди!”) 
Музлаб, юпқа бўлиб қолган қор ҳам бир тиниқ! Четидан синдириб, 
егинг-ялагинг келади! 
Йўловчи бу ердан узоқлашар экан, яна бир кўз ташлайди-да: “Эй 
Тангрим, бу қолаётир-ку? Қолади-да, а?” деб ўйлайди. Ва шундай ҳолга 
тушадики, иложи топса, уни – ўша бу манзарани шундоқ олиб кетади! 
Бағрига босиб... 
Ва ҳеч кимга кўрсатмай юради. 
Лекин бунинг иложи йўқ. 
Сўнгра у шундай фикр қилади: “Шошма! Сендан олдин сендек 
киши ўтмаганми? 

---

538 
Ва истамаган эканми – буни қучиб кетишни? 
Фалокат юз бериб, опкетганда, не бўларди? Бу... бўлмас эди: 
вассалом. 
Демак, кўриш ҳам сенга насиб этмас эди. 
Қолсин! Қолаверсин! – деб хулоса чиқаради сайёд, – Ахир мендан 
кейин ҳам авлодлар келади-ку? Ва улардан бири бўлмаса – бири ўйга 
толиб, менга “раҳма” айтар: “қолдириб кетганим учун! Ўша сирли 
фалокат юз бермагани учун!” 
... Ултон Баҳор минган Гижингтойни чилвиридан тутиб, жиловдор 
каби ўрлаб чиққани айрига етди. Ва энди... ёлғиз эканидан кўнгли 
синиқиб, айни чоғда ўшанда Муҳаббатни ҳис этгани, энди Айрилиқ 
ғамига-да, дучор бўлганига иқрор ҳолда, қуйига энди. 
Зовбоши йўлига тушди-ю, арча остида турган малла “газик”ни 
кўриб, қўли тағин қирқмага югурди. Ва нари томондаги пакана арчага 
суяниб энгашиб ўтирган... Бўтабой Сўпини кўрди. 
– Ҳў-ў! Салом бердик! 
 Директор (мизғиётган экан) аланглаб қаради-да, қўлини тошга 
тираб сурилди. Мошина остидан эса думалаб чиққан Набининг кўзи 
Ултонга тушиб: 
– Домилло, бормисиз? – деб юборди.