Олабўжи романдан катта хикоя

... Ултон яна сигарет тутатди-да, чап томонга ўтди. Бу ёқдаги 
чинорлар ортидан – йулга қараган томони ойнабанд ресторандан 
ғарбона мусиқа эшитилар эди. 
Ултон ошув ўркачига чиққач, тагликка ўрнатилган баркашдай 
тахтага чизиғлиқ белгиси қошида тўхтаб, орқага қаради: Тўлаганов 
“Тез ёрдам”нинг шофери билан гаплашарди, чоғи... 
Шунда ўзининг қандайдир ланж экани ва атрофдан кимлардир 
кузатаяпти-ю, уларни кўрмоқчидек бўлаётганини туйиб: “Э, ахир, анави 
ерда шаръий хотиним бор-ку?” – деб ўйлади ва эниш йўлга тушиб, 
шағал тошларни гижирлатиб босиб кета бошлади. 
Ўтлоққа етганда, амбулатория пештоқида чироқ ёниқмас эканини 
кўрди-да: “Ётиптими? – деди. – Ёки... 
...У ёқдамикан? 
Бу ерда бўлмаса, тўғри сой ёқалаб жўнайман!” 
Ана шунда мияси зирқираб кетди: “Бўтабой Сўпининг дачасида – 
ўтириш. Улфатлар-ҳамфикрлар бор... 
...Наҳотки Баҳор ҳам?.. 
Йўқ-йўқ: у воз кечган”. 
 
Ултон энтикиб атрофга қаради. 

---

476 
Ой ботиб кетган эса-да, динозаврга ўхшаш тизма остидаги Оқсув 
кир пахта ёйиб қўйгандек кўринади, босиқ шовуллаши ҳам 
эшитилаётир. 
Ултон зинапояга йўналганини кўриб бирдан бурчакка йўрта 
кетди. “Ичкарида бўлса, безовта қилишади, деб чиқмас. Товуш берсам, 
гап-сўз! – дея ўйларди у. – Шуниси яхши. Секингина тақиллатаман. 
Ўзиям лол қолса керак: “Ким у? Ким у?” деб. Овозимни эшитса...” 
Кейин нариги бурчакка етди ва қайрилди-ю, эшик остида бир 
чизиқ нур кўрди. 
“Хайрият! 
Боёқишгинам... 
Ҳозир мени кўради-ю... 
...бағримга...” 
У эшикни шаҳд билан қоқмоқчи бўлган эди, ичкаридан элас-элас