Олабўжи романдан катта хикоя

Умуман, уларга яқин юрмаслик керак. 
Уларнинг ўз давраси, улфатлари бор... Дарвоқе, Баҳор ҳам 
ўшалардан бири-ку? 
Баҳорнинг ўзидан сўраш керак! У нима деса, шунга қараб... 
Шунда Ултон бошқа бир қаноатини бузаётгандай бўлди: ахир, 
Баҳор ҳақида... 
... Ҳеч қандай “ўй”ларга бормаслиги лозим эди, шунга қарор 
қилган эди.( қўлёзмада 93 боб шу хатбошидан кейин бошланади.) 
Баҳор билан ёнма-ён ўтиришнинг иложи йўқ эди. Баҳор 
Хўжамнинг ёнига кирмоқчи бўлди-ю: 
– У ерда қўрқадилар, – деб изига қайтди. – Тўрам, олдинга ўтинг. 
Ўтинг деяпман! 
– Хўп-хўп. 
Ултон ўтиб ўтириши ҳамон орқа эшик ҳам ёпилди. Йигитнинг 
яғрини тегиб турган жойда туйнук бор экан. Хўжам унинг қопқасини 
суриб, қаради. 

---

418 
– Опа? 
– Ҳайда-ҳайда! – деди у ёқдан Баҳор. Ва кулди. – Анави мардни 
кўр, мени ёлғиз қолдирди... 
“Ёлғиз қолдирди...” калимаси (шундоқ ҳам ноқулай ўтирган) 
Ултонни сергак торттириб: 
– Шошма, ука, ўша ерда жой борми? – деди. 
– Бор-у, ифлос... 
– Уф-ф. 
... Чамаси ярим соатдан кейин туман марказидаги кўчалардан 
бирининг муюлишида мошина тўхтади. Тушдилар. Ҳовли-боғдан 
Хуррам девонанинг хониши эшитилар, теваракни бола-бақра босиб 
кетган, юк мошиналариям кўп эди. 
Сал ўтмай очиқ дарвозадан яшил зарчопон (Султон бобо 
кийдирган) кийган Кенжа бобо ликиллаб кела бошлади. У кишининг 
ортидан хотин-халаж эргашган... 
Ултон дарҳол кафти билан юзини тўсиб четга қаради ва Баҳорнинг 
шивирини эшитди: 
– Яхши қилдингиз. Чолга шу керак... 
Чол келиб, куёвнинг эгнига қоқди, сўнг узун фотиҳа ўқиди. Кейин