Олабўжи романдан катта хикоя

чимилдиққа кирасизларми, йўқми? 
Ултон уялиб кетди. 
– Чимилдиққа бало борми! 
– Бизга ўша кулбаям бўлаверади, – деди Баҳор ва турнақатор 
бўлиб кетаётганлар орасида гуриллаб кулги кўтарилди. 
– Бўш келманг, янга! – деб қийқирди Собир. – Почча, сизгаям 
қувват берсин! 
– Оббо. 
Шунда Абдуқаюм унга шипшиди: 

---

345 
– Ҳазил қилади-да. Биласиз-ку уни... Ҳамма хурсанд. Тўй яхши 
ўтди... – Кейин сўради: – Балки олдин бу уйга бир кириб... 
Ултон “бу уйга бир кириш” лозим эканини билса-да: 
– Қирга! – деди. 
...Иморат олдидаги майдонда тағин бироз аския-ҳазил қилишгач, 
айвонни тўлдириб турган хотин-халаж назари остида хайрлашув бўлди. 
Бировлар уловларга ўтириб жўнашди: Тешавой билан шеригиям, 
Мунди билан Собир, Дунё билан Наби ҳам “Газик”ларида, Умид билан 
Ашим мотоциклда кетишди. 
Темир волгачининг оқ “Жигули”си бор экан, Хуррам эшикни очиқ 
қолдириб Баҳор билан Ултоннинг қошига келди. 
– Худо тепамдан урсин агар, сизларнинг аҳил, иноқ бахтиёр 
бўлишларингни истайман, – деди. – Сизлар менинг ҳаяжонимни 
тасаввур қилолмайсизлар. Менинг дунёйим ўзгарди... Бунга сизлар 
сўнгги туртки бўлдинглар. Яъни, ҳар бир нарсанинг боши-адоғи бор 
экан, менинг ҳам кў-ўп изтиробларим ошиб-тошиб кетди. – Кейин 
тоғлар томонга қаради. – Мен одамларни овутиб юриб чарчадим. Буни 
сезардим-у, аммо чидар эдим... 
– Ҳим, энди ҳалигидақа... сирларни очавераман демоқчимисиз? – 
Баҳор ундан кўз узмай сўради. 
У эса кўзларини опқочиб: 
– Йўқ-йўқ, – деди. – Менинг дардим бошқа... 
– Ишқилиб, ўзингизга эҳтиёт бўлинг. 
– Ў-ў, раҳмат.