Олабўжи романдан катта хикоя

энди алланечук бўлиб, унинг кўкрагидан итарди. 
Ултон жойига ўтириб, икки чаккасига икки ёндан шарт-шарт 
урди. 
– Баҳор, бўлган иш бўлди! – деди. Сўнг энтикиб хилват эшикка 
қараб олли. – Менга те-е-е... – оғзини очганича қолди-да: – Ҳозир, – дея 
шишага қўл чўзди. 
Сочларини тартибга келтираётган Баҳор: 
– Яна эшитасизми? Музика... – деди. 
– Майли-ю, сизга қараб ўтирсам... – Шундай дегач, бу фикр ўзига 
маъқул тушиб кетди: тикилиб ўтирса, унинг яна қандайдир... 
жиҳатларини кашф этадигандек бўлди. Бироқ бу ҳолатда сунъийлик 
мавжудлиги-чун: “Майли, қолгани қолсин”, деди. 
Ҳа, нимадир “қолса”-ю, уни аста-секин билиб ола бошласа... 
...Баҳор яна-да жозибали-қизиқ бўлади-да. 
Шунда қиз соатига қараб олди. Ултон ҳам кўз ташлади-ю, “вес” 
ҳарфларини кўриб: 
– Оббо, ўн иккидан ошипти! –деди. 
– Ҳа, – деди Баҳор ҳам жўнгина. – Демак, эртага совчи юборасиз? 
Ултон: 

---

154 
– Юборайми? – деди. – Юборишим мумкин... 
Баҳор шифтга қаради. 
– Кўрамиз. 
– Кўрасиз. 
– Марҳамат, сигаретингиз, гугурт... 
– Айтмоқчи, бу, қалиги... 
– Мактаб ҳақидаги гапми? – Баҳор лоқайд қўл силкиди. – Эшитган 
бўлсангиз керак: эрталабдан ремонт бошланар экан. 
– Ҳа-я! Мен ҳайрон қолдим! 
– Нега? 
– Бу иш олдиндан пишган экан-ку? Бизни овора қилиб... 
– Пушаймонмисиз? 
– О, йўқ, қайтага... 
– Тақдирдан миннатдор бўлиш... бўлишимиз керак... – деди Баҳор 
ва энди хижолатини яшириш учун қаҳ-қаҳлаб кулди. – Хўш? – муқом 
қилиб сўради кейин. – Яна саволлар борми? 
– Йўқ. Фақат... – Ултон лабини ялади. Баҳор эса лабларига