Олабўжи романдан катта хикоя

бармоғини кўндаланг қўйди. 
– Энди уят... Ёмон экансиз... Эртагача! 
Ултон ўрнидан турди. 
– A-а, заключения ёзиш... 
– Да, ну! 
– Хўп, бизни-ку, расмиятчилик учун юборишди. Лекин Бўтабой 
Сўпи нега кутмади? 
– Катта айтгандан кейин буларнинг оёғи – от, қўли қамчин бўлиб 
кетади, ўртоқ... 
Ултон бош ирғади. Баҳор бориб эшикни очди. Йигит сўлжайиб 
чиқаркан, бирдан елкасини... қизнинг кўксига ишқаб ўтди. Шунда, во 
ажаб, Бақор Ултоннинг кифтига бир мушт урди. Ултон тек қолди-да, 
йиғлаб юборгудек хурсанд бўлиб, ташқарига чиқди. 

---

155 
Эшик ёпилди. 
 
 
 
 
 
34 
Ултон яна бир муддат тек турди-да, сўнг қийшайиб хуржунни 
олди. Ва бир-бир босиб от қошига бораркан, Гижингтой кишнаб юборди-
ю, Ултон бамисоли уйқудан уйғониб кетди: энди атрофнинг қоронғи ва 
хавотирли эканини қаттиқ туйиб, қадамини тезлатди. 
Отга миниши ҳамон Гижингтой келган йўлига ўнг бўлди-да, енгил 
тортган каби йўрта кетди. 
Ой ботган, бироқ шуъласидан сепиб кетгандай, теварак-атроф 
қуён қочса кўринар даражада эди. Ултон олдинга тикилганча отни 
қоронғироқ жойлардан ҳайдаб ҳамда “чу” деган овоз чиқармай анча йўл 
босди. 
...Қуш тумшуғига ўхшаш тўзғоғи эгилган қамишлар ҳам ортда 
қолиб, Гижингтой сувлоққа тушди. Ултон тағин кўприк остидан – 
қоронғида дўкир- дўкир қилиб ўтишни истамай, от бошини чапга бурди. 
Жониворни чағир тошли ёнабетдан тирмаштириб чиққанида, 
кўприкнинг у томонидаги тўсиққа суяниб, сигаретини қизартириб 
турган бир кимса буларга пешвоз юрди. 
Ултон унинг шапкасидан Одил милиса Эрмаматов эканини билди.