Олабўжи романдан катта хикоя

ҳам Машрабни яхши кўраркансиз-а? 
– Да, так, – деди қиз. 
– Жуда ғалати-да, бу Машраб!.. – У “Примага”га қўл чўзди. 
– Айтмоқчи, сиз ҳали чекмоқчи бўлувдингиз-а? 
Қиз хўмрайди. 
– Ҳа. 
– Марҳамат, олинг... “сассиқ” бўлсаям. 

---

136 
– Балки беш минут дам оларсиз? – қиз диванга кўз қирини ташлаб 
деди. 
У “дам олиш” учун эмас... қизга яқинроқ бориш учун: 
– Майли. Агар рухсат этсангиз... – дея ўрнидан турди. 
Ултоннинг бу ҳолати холис таҳлил қилинар бўлса, айтиш 
лозимдирки, унга фақат ичимлик таъсир этмади, яъни, бу гангиши, бу 
довдирашига фақат майгина сабаб эмас, айни чоғда қизга... 
...шу Баҳорга, шу оқбадан, қора соч, хушбўй атир, чақноқ кўзга 
нисбатан пайдо бўлган ва кун бўйи уни неча бор гангитган-галдиратган 
ин-ти-лиш ҳам энг муҳим сабаб эдики, шу тобда бу ҳар икки ҳолат 
қўшилиб кетган, бунга яна бир туртки – қизнинг чорлаши эди. 
Ултон қиз томонга бораркан, алланечук энкайиб жилар, таъбир 
жоиз бўлса... айиққа, ҳа, қандайдир пахмоқ-тажовузкор махлуққа ўхшар 
эди. 
У чўчинқираб тислана бошлаган Баҳорни бирдан қучиб олди-да, 
узоқ йўл босиб ҳансираб қолгандек пишиллаб ютақиб ўпа кетди; 
бўйнидан, юз-кўзлари- дан, кейин сочидан... 
Қиз йигитнинг қучоғидан чиқишга интилар: тортилар, буралар 
экан, инқиллаб кула бошлади ҳам. Бунга сари Ултон хуруж қилар, энди 
унинг белидан қисиб олган эди. Шунда қиз: 
– Вой, қитиғим келди! – дея кескин силтанган эди, оғушидан чиқиб 
кетди. Ултон қўлларини осилтириб туриб қолди. Сўнг диванга тиралди, 
ўтирди ва бирдан кафтлари билан юзини тўсди. 
Баҳор халатининг ён-верини тортиб, ёқасини ёпиб, сочларини