Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

милицияга шундайларни олишеа керак-да. Бақрайиб ёлгон 
г а п и р г а н и н и а й т м а й с а н м и , сал б ў л са ҳ а м к ў зи н и  
«пириллатиб» қўймайди. Мен «қора байиримга» ҳам ёлгон 
ran и ра олмай ман-ку.
Исроил ишхонасига келиб энди ги на ўтирганди, унга 
Азим ака қўнғироқ қилиб қолди.
249

---

— Салом Азим ака, нима гап, тинчликми?
— Исроил, ҳалиги юкнинг пулини бўшатишган экан, 
шуни олиб келгандим. Кўчада турибман, — деди Азим ака.
— Шундай денг, яхши, дадамнинг дўконларига ташлаб 
қуйинг, бўлмаса ака, сал фойда борми?
— Ҳа, яхшигина Исроил.
— Раҳмат ака. Майли учрашамиз, — деб гўшакни қўйди.
У телефонидан Санжарга қунғироқ қилди.
— Салом Санжарбек, яхшимисиз?
Санжар ноиложликдан у билан сўрашиб:
— Тинчликми? — деди.
— Дўстим раҳмат, юкнинг пулини бериб юборибсизлар, 
шошилмасанглар ҳам бўларди, жуда зарур ҳам эмасди, — 
деди Исроил.
— Бизга ҳам ҳозир пулнинг кераги йўқ, лекин раҳмат, 
сиз туфайли яхши фойда кўрдик, — деди Санжар.
У Санжар билан хайрлашиб гўшакни қуйди. «Юз мингни 
қаердан топиш ни билмай гарангсану, пул керак эм ас, 
дейишингга ўлайми», деб қўйди ўзича Исроил.
* * *
Толиб уйига келганида анча кеч бўлиб қолганди. Ойгул 
унинг олдига дастурхон солиб, овқат қўйди.
— Ойгул, шу одатингни ташласанг бўларди.
— Қайси одатимни, Толиб ака?
— Кеч к и овқатни менсиз еяверсанг бўлмайдими?
— Ҳа, ахир ўзим якка қандай овқат ейман.
— Энди бундай қилишинг ярамайди, ахир огир осқ 
бўлсанг, ўз вақтида овқатланишинг керак.
— Х ў п , а й т г а н и н ги зд е к қ и л ам ан , — д ед и Ойгул