Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

юборса, беш -олти кунда қайтариб ҳам беришим мумкин, 
— деди сўзининг охирида. Толиб Исроилнинг машинасидан 
тушиб таксига ўтириб, офисига йўл олди.
Исроил эса уйига қамаб қўйган Исматнинг олдига борди. 
И см ат туни билан тўл ған и б, ухлай олм ай қ и й н ал и б 
чмққанди. У ўзини худди қафасга тушиб қолган шердек 
ҳис қилиб, бу хонадонда қисилиб қолганди.
Исроил эшикни шарақлатиб очганидан севиниб кетди.
— И см атж он , қалай, яхши ўти р и б си зм и , зери к и б 
қолмадингизми?
— Зерикишга-ку зерикдим ака, кенг тогларда юрган
252

---

одам га бу уйларда яшаш анча қийин бўларкан, — деди 
Исмат жил май иб.
— Шундай денг, менга раҳмат денг, ука. Ҳамма нарсаси 
муҳайё шу жойда сиқилиб қолибсиз-ку, агар...
— Ака қўйинг, нима демоқчилигингизни тушундим. У 
ернинг юзи қурсин ака, Санжардан гаплашайлик. Вақт ҳам 
бўлиб қоляпти, мен борай бўлмаса, ака.
— Ҳаммасини тушундингиз-а ужа. Пулни олиб тўғри 
уйга, кейин кечқурун мен ўзим бораман, келишдик-а, — 
деб яхшилаб тайинлади Исроил Исматга.
Исроил Исматни эшикдан кузатиб қўйиб, ўзи бир бор 
уйни хоналарини кўздан кечириб, гиламда осиғлиқ турган 
Ойгул билан тўй куни тушган суратни қўлига олиб: «Ойгул, 
тўғри, олдингда гуноҳкорман, сени қаттиқхафа қилганман. 
Л е к и н х а т о и м н и т у ш у н и б , шу х о н а д о н н и с е н учун 
олгандим. Бу ердаги бирорта жиҳозга аёл кишининг қўли 
тегмаган, чунки булар сенинг учун эди. Қолган умримни 
сенга бағишламоқчи эдим. Қанча орзуларим бор эди. Менинг 
ҳамма нарсам бор, пулим ҳам, ишим ҳам, ҳаммаси бор, 
лекин сен йўқсан. Нега гуноҳимни ювишим учун вақт