Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

— Алло! Т о л и б ж о н , мен ҳ о зи р қ ай ти б қ ў н ғи р о қ  
қиламан, узр , — д е б И срои л гўш акни қўйди. Т ол и б
220

---

Исроилга бирор ran ҳам айтишга улгурмади. У шу алфозда 
куннинг ярмини ўтказди.
У ҳар хил х аёл л ар га б о р и б ў т и р г а н д и , Т ў л қ и н  
Маҳмудович эшикдан кириб келди. У формада эмасди. Улар 
қучоқочиб сўрашишди. Толиб умид билан унинг кўзларига 
қараб турарди.
— Ака, тинчликми? Нима ran. Санжар топилдими? Ким 
олиб кетибди.
Толиб, Тўлқин акани у ўтирмасидан саволларга кўмиб 
ташлади.
— Ука, нафасимни ростлаб олай, хавотирга ўрин йўқ. 
Ҳаммаси жойида, Санжар ҳозир келади. Бугун менинг бўш 
куним э д и , дам олм оқчи эди м . Ҳ орд и қ н и ҳам расво 
қилдинглар, — деб креслога ўтирди.
— С алим , — д еб бақирди Т оли б, ю зига табассум  
югуриб, — Мўмин аканинг олдидаги чойини олиб кел, — 
деб кулиб юборди. Салим хонага бир мўралаб, қайтиб чиқиб 
дарров чой кўтариб келди.
— Толибжон, мен ёшлигимда бир синфдош им билан 
дўст тутинган эдим, — деб ran бошлади Тўлқин ака Салим 
узатган пиёладаги чойни қўлига олиб. — Ўша дўстим нима 
деса қилардим, уни деб кўп марта ноқулай аҳволга тушиб 
қолсам ҳам, дўстим хурсанд бўлса бўлди дердим. Унинг 
оиласи бизнинг оиладан кўра ўзларини маданиятлироқдеб 
билишарди. Улар ҳаммалари ўқимишли бўлганликлари учун 
дўсти м ҳам институтга кириш и шарт эд и . М ени эса 
институтда ўқиш ниятим бўлмаса ҳам, лекин яхши ўқирдим. 
Биз мактабни битириб институтга ҳужжат топширдик. У 
пайтда ўнтадан бир киши ўз кучи билан кириши мумкин 
эди. М енинг эса орқамда одамим йўқ эди. У дўстимнинг