Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

одам билан бирга ҳамкорлик қилиб у билан гаплашиб 
юришини хоти ни га нисбатан ноҳақлик қилаяпман, деб 
ўйларди. Бугун ҳаммасини айтаман, дед и -ю , олдин Ойгул 
нима демоқчилигини билгиси келиб индамай унинг огзига 
қараб жойида ёнбошлаб ётарди.
— Толиб ака, менимча, би з яқинда уч киши бўламиз, 
шекилли, — деди Ойгул. Толиб бу кутилмаган хушхабарни 
эш итиб хоти ни га термулганча бир о з тикилиб қолди. У 
Ойгулни багри га босиб:
— Я ратганга шукр, эн ди б и зн и н г у й и м и зд ан ҳам 
чақалоқнинг овози чиқадиган бўлди. Худо умри билан 
берган бўлсин. У хонадонимизга бахт-саодат олиб келсин, 
қиз булса сен дек гўзал, дон о бўлсин, угил булса Санжар 
дуст им дек багри кенг, мард ўғлон бўлсин, деб пичирларди.
«Қанийди шу онда ота-онам тирик бўлишганда, улар 
қандай хурсанд бўлишган бўларди», деб ичидан ўтказди 
Толиб.
— С ен б у хабар н и отангга ай ти ш и н г керак, мен 
Санжарга етқизай, — деди Толиб шошиб қолиб.
— Тўхтанг, айтишга улгурамиз. Фақат эртага шис|юкорга 
учрай, шунда аниқ бўлади, бу ҳали ишхонамиздаги бир 
аёлнинг тахмини холос, — деди Ойгул севи н и б кетган 
эрини тинчлантириб.
— Хўп яхши, эртага айтамиз, лекин аниқ кўнглим 
сезяпти. Биз ота-она бўламиз, эртага биринчи қиладиган 
ишимиз врач га учрашиш бўлади, - деди Толиб. Икки ёш 
ярим тунгача чиройли исмларни топ и б ширин орзулар 
билан ухлаб қолишди.
217

---

Толибнинг ширин уйқусини:
— Толиб ака, туринг тез, Наргиза қўнғироқ қиляпти, 
Санжар акани кечқурун олиб кетишибди, - деган ваҳимали 
овози бузиб юборди.
— Ким олиб кетади, нимага, қаёққа олиб кетибди, -