Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

Улар бизн и н г бўлимда гумондор сифатида, яъни гиёҳванд 
модда таркдтишда гумон қилинарди.
— Исроил, бир вақтлар уларни таниганим тўғри, лекин 
уларга машинамни сотганимдан сўнг бирортасини қайтиб 
кўрмадим.
— Мана бунга қўл қўйсангиз, бу вақтинча шаҳардан 
чиқиб кетмаслик ҳақидаги ҳужжат.
Санжар у берган ҳужжатга қўл қўйиб берди.
— Яхш и, ҳозирча сизга рухсат, чақирганимизда ҳар 
қандай ишни йигиштириб келасиз, деган умиддаман, — 
деб қўлини узатди.
— Сиз ҳам беҳудага чақирмаймиз, деган умиддаман,
143

---

— деб Исроилнинг қўлини қаттиқ қисиб қўйди Санжар.
И срои л Ой гул га ноҳақлик қилган, М ели аканинг 
обрўсини тўккан ўша кимса эди. Санжар бу учрашувни 
кутиб юрганди. Агар у чақирмаганда, барибир, бошқаси 
чақирарди, деб ўйларди Санжар.
— Ака, ти н ч ли к м и , нима гап? — деди м аш инада 
хавотир олиб куги б утирган Салим Санжарга эшикни очиб.
— Ҳ а, тинчлик, ўтмишдан садо келди, ука, майли, 
ҳайда, пешонада борини курамиз.
Санжарнинг кайфияти тушиб кетганди.
* * *
Санжар дўстини кутиб олиш учун аэропортга йўл олди. 
Толиб билан Ойгул саёҳатдан яхши таассуротлар билан 
қайтишди. Саёҳат учун улар Санжардан беқиёс миннатдор 
эдилар.
Толиб эртасигаёқ ишга чикди. Ишхонадагилар билан 
таассуротларини ўртокдашди.
— Хўш, Санжар, ишлар қалай, менсиз зерикмадингми, 
дўстим?
Толиб саёҳатдан шижоатга тўлиб қайтганди. У жуда 
хурсанд эди . Етиб келгунча анча катта режалар тузиб 
келганди.
— С енсиз зерикаман-да, дўстим. Ишлар жойида, мана 
маҳалламизда бир кичикроқ усти ёпиқ бозорча қилайлик,