Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

Қолган гапни ўша ерда гаплашамиз.
— Қаерга боришимни билсам бўладими? — деди Санжар 
ўрнидан туриб.
— Шаҳар ички ишлар бўлимига.
— Яхши, кетдик. Салим орқамиздан борарсан, — деб 
Санжар улар билан чиқиб кетди.
* * *
Санжар кириб келган хонада ҳеч ким йўқ эди. Уни олиб 
келганлар Санжарни ёлғиз қолдириб чиқиб кетишди. Хона
142

---

эгаси ўзининг қадрига етади га н одамга ўхшарди. Хонада 
телевизор, компьютер, оёқ остида гидам тўшаб қўйилганди. 
Деразадан шаҳарнинг ярми кўриниб турарди. Эшик очилиб 
хонага Санжар тенги гавдаликкина бир йигит кириб келди.
— Салом, Санжарбек, куттириб қўйдим, узр, — деб 
қўл бериб сўрашиб, бошлиқнинг жойига ўтирди. — Мен 
Исроил Боқиев бўламан, ким бўлиб ишлашим сизга аёндир, 
деб ўйлайман. — деб ўзи билан олиб кирган папканинг 
ипини ечиб, қоғозларни титкилай кетди.
— Таниш ганимдан хурсандман. Фақат мен бу ерга 
нимага келганимни, аниқроги олиб келинганимни билмай 
гарангман, — деди Санжар хотиржамлик билан.
— Ҳозир билиб оласиз, мана бу одамларни танийсизми? 
— деб унинг олдига учта фотосуратни ташлади.
Санжар суратларни қўлига олиб, бир кўз югуртириб:
— Ҳа, буниси Неъмат, бу Аҳмад, бу аёл адашмасам, 
ҳозир, ҳа Динара деб исмини айтганди ўшанда.
Исроилнинг режаси чиппакка чикди. У Санжарнинг 
танимайман дейиш ини кутганди. Унинг жавобидан ўзини 
йўқотиб қўйди.
— Неъматга мен машинамни сотганман, — деб гапини 
давом эттирди Санжар. — Буниси у билан доим бирга эди. 
Бу қиз менга котиба бўлиб ишлаган, бунга анча бўлиб кетди.
— Гап шундаки, булар уччаласи дом-дараксиз йўқолган.