Namazın Adabı Merhum İmam Humeyni (r a)

Üçüncü Bölüm

Resulullah’ın (s.a.a) Mirac namazında yer aldığı üzere, rukuya gittikten sonra izzet hitabı şöyle buyurmuştur: “Arşıma bak” Resulullah (s.a.a) şöyle buyurdu: “Bunun üzerine öyle bir azamete baktım ki, onu görmekle kendimden geçtim. O azameti gördükten sonra bana ilham edildi ve şöyle dedim: “Subhane rebbiyel azimi ve bi hamdih” (Büyük olan Rabbim münezzehtir ve O’na hamd ederim.) Böylece bunu söylediğim zaman baygınlık halinden kendime geldim, bir biri ardınca ilhamlarla bunu tekrarladım, kendime gelince de normal halime döndüm.”¹

Ey aziz! Genel önder ve yol hidayetçisi olan Peygamber’in (s.a.a) sülûkunun azamet makamına bir bak ki, kendinden aşağısına bakmak olan rüku halinde, arşın nurunu görmektedir. Arşın nuru evliyaya göre, aynasız zatın cilvesidir. Burada nefsi tecessüm ortadan kalkmakta, kendinden geçmek ve baygınlık hali ortaya çıkmaktadır. Böylece Mukaddes Zat, ezeli inayeti ile o değerli varlığın elinden tutmuştur. Sevgiye dayalı ilhamla; tesbih, tazim ve hamdetmeyi o mukaddes zata telkin buyurmuştur. O da -örtüler ve insanın mertebeleri sayısınca- yedi defanın ardından kendine geldi. Sahv haleti ortaya çıktı ve mirac namazının tümünde bu haller devam etti.

Bizler ünsiyet halvetine girecek bir halde değiliz ve de mukaddes makamda bir yerimiz yoktur. O halde acizlik ve zilletinizi hedefe ulaşma sermayesi ve istenilenin hasıl olmasına bahane kılarak, tevessül eteğinden el çekmeyelim ki mutluluğa erişelim. En azından, bu meydanın eri değilsek de, hidayet yolunu katedenlerden yardım dileyelim ve kamil insanların ruhaniyetinden yardım alalım. Böylece marifetlerin bir kokusunu alırız. Ölü bedenlerimize o lütuflardan bir esinti eser. Zira Hak Teala’nın adeti, ihsan ve ahlakı ise nimet vermek ve bağışta bulunmaktır.²

Bilmek gerekir ki ruku haleti; tesbih, tazim ve azameti yüce Rabbi hamdetmekten ibarettir. O halde tesbih, tavsif etmekten münezzeh ve taktis ise tanıtmaktan münezzeh bilmek anlamındadır. Tazim ve tahmid (hamdetmek) teşbih ve ta’til haddinden dışarı çıkmaktır. Zira tahmid yaratışsal aynada zuhuru ifade etmektedir. Ta’zim ise bu sınırlandırmayı ortadan kaldırmaktadır.

O halde O zahirdir ve alemde onun zuhurundan daha zahir bir şey yoktur ve o yaratışsal nesnel elbiseye bürünmemiştir.