“Bahor quyoshi ko’kning tiniq feruzasida Hirotning “Gavharshod”
madrasasining haybatli gumbazi ustida porlar, gumbazning azamat
pashtoqlarining naqshlari shu’lalarda jonli, havoiy bir chamanzor kabi turli –
tuman olov ranglar chaqnatar, kabutarlar dam uchib, dam sirpanib qo’nib,
gumbaz tevaragida quvonch bilan inoq o’ynashar edi”
128
“Bolalik” asarida esa mutlaqo boshqacha sintaktik qurilmani ko’ramiz.
Ixcham, sodda, ravon.
“Men chollarning atrofida aylanaman. Dam bobomning,
dam o’rtog’ining gavronday uzun hassasini “ot” qilib minaman, tuproqda
hassalar chizgan izga qiziqib qarayman. Keyin bu quruq tayyoqlarni
taraqlatib uloqtiraman. Bobom o’siq qoshlari tagida yashiringan ko’zlarini
yolg’ondaka olaytirib, ko’rsatkich barmog’i bilan po’pisa qiladi, men
Do'stlaringiz bilan baham: |