Mutolaa madaniyati va ritorika

Tanch iboralar: Epik ijodda ham nutqning obrazlar, personajlar, ifoda shakllari, pafos bilan bog‘liq ko‘rinishlari uchrashi.
Epik turning spetsifik xususiyatlari haqida gap ketganda, avvalo, voqeabandlikni tilga olinadi. Darhaqiqat, epik asarda makon va zamonda kechuvchi voqea-hodisalar tasvirIanadi, so‘z vositasida o‘quvchi tasavvurida reallik kartinalariga monand jon lana oladigan to‘laqonli badiiy voqelik yaratiladi. Tasavvurda reallikdagiga monand, o‘zining tashqi shakli bilan jonlangani uchun ham epik asardagi badiiy voqelikni «plastik» tasvirIangan deb aytiladi. Epik asarda plastik elementlar bilan bir qatorda noplastik elementlar ham mavjud bo‘lib, bu elementlar muallif obrazini tasavvur qilishda muhim ahamiyat kasb etadi.
Epik asarning noplastik elementlari deyilganda muallifning mushohadalari, fikrlari, tasvir predmetiga hissiy munosabati kabilar tushuniladi. Tabiiyki, noplastik unsurlar, plastik unsurIardan farqli o‘laroq, asarni o‘qish davomida o‘quvchi tasavvurda jonlanmaydi. Epik asarda obyektiv va subyektiv ibtidolarning uyg‘un birikishi kuzatiladi: asardagi badiiy voqelikni biz shartli ravishda obyektiv ibtido deb olsak, asar to‘qimasining har bir nuqtasiga singdirib yuborilgan muallif shaxsini biz subyektiv ibtido deb yuritamiz. Badiiy voqelikni shartli ravishdagina «obyektiv» ibtido deyishimizga sabab, u reallikdan olingan oddiygina nusxa emas, balki voqelikning ijodkor ko‘zi bilan ko‘rilgan, ideal asosida idrok etilgan, baholangan va ijodiy qayta ishlangan aksi ekanligidir. Shunday ekan, muallif obrazi hatto «obyektiv tasvir» yo‘lidan borilib, muallif imkon qadar o‘zini chetga olgan asarIarda ham mavjud bo‘lishi tabiiydir. Demak, epik asarlarda badiiy voqelik bilan bir qatorda noplastik muallif obrazi ham har vaqt mavjuddir.
Epik turga mansub asarlar asosan nasriy yo‘lda yozilishi, shuningdek, nasriy yo‘lda lirik asarlar ham yaratilishi mumkinligini ilgari aytildi. Demak, nasriy yo‘lda yozilganligining o‘zigina asarni epik deyishimizga asos bermaydi, «nasriy asar» va «epik asar» tushunchalari bitta ma'noni anglatmaydi. Epik asarda, odatda, makon va zamonda kechuvchi voqealar tasvirlanadi, muallif yoki hikoyachi-personaj tomonidan hikoya qilinadi. Bu esa epik asarlarda rivoya, tavsif, dialogning qorishiq holda kelishini taqozo qiladi, zero, ulaming bari birlikda o‘quvchi tasavvurida badiiy voqelikni plastik jonlantirishga xizmat qiladi. Shu bilan birga, eposda rivoya an'anaviy ravishda yetakchi o‘rinni egallaydi, uning vositasida asarga dialog hamda tafsilotlar (peyzaj, portret, narsabuyumlar va h.k.) olib kiriladi. Rivoya bu unsurlarning barini yaxlit butunlikka birlashtiradi.
Epik turning takomili jarayonida undagi rivoyaning salmog‘i kamayib borishi kuzatiladi. Masalan, xalq og‘zaki ijodidagi ertaklar, hikoyat va rivoyatlarda rivoyaning salmog‘i katta bo‘lgani holda, dialogning salmog‘i unchalik katta emas, tafsilotlar esa badiiy voqelikni to‘laqonli tasvirlashga ko‘pincha yetarli bo‘lmaydi. Rivojlanish jarayonida eposda keyingi ikkisining salmog‘i va ahamiyati ortib boradi. Bu narsa badiiy adabiyotning boshqa san 'at turlari bilan aloqasi, ularga xos usul va vositalarni o‘ziga singdirishi natijasidagi tasvir va ifoda imkoniyatlarining kengayishi sifatida tushunilishi mumkin.
Masalan, dramaturgiya va teatrning rivojlanishi natijasida inson xarakterini yaratishning dramaturgik usullari ishlab chiqildi, sayqallandi; teatr san 'atining rivoji o‘quvchi ommani dramaturgik usulda yaratilgan inson xarakterini anglashga, dialoglar vositasida yaratilayotgan badiiy voqelikning mohiyatini tushunishga tayyorladi, ya'ni badiiy didni rivojlantirdi. Shu asosda eposga dramatik unsurlar kirib keldi. Epik asardagi dialog dramatik asardagi dialogdan o‘zining hayotiyligi, rna 'no ko‘lamining kengligi bilan ajralib turadi. Buning asosi shundaki, epik asarda dialog amalga oshayotgan konkret hayotiy situatsiya, unda qatnashayotgan personajlarning ruhiy holati, xarakter xususiyatlari haqida kengroq tasavvur berish imkoniyatlari mavjud. Ya'ni personajning dialogda aytilayotgan har bir gapi butun asar kontekstida tushunilishi mumkin.
Epik asarda voqea-hodisalami hikoya qilib berayotgan shaxs roviy yoki hikoyachi deb yuritiladi. Yuqorida aytganimizdek, epik asarda rivoya ko‘pincha muallif tilidan, ba'zan esa personajlardan biri tilidan olib boriladi. Masalan, G‘afur G‘ulomning «Shum bola», X.To‘xtaboyevning «Sariq devni minib», E.A'zamovning «Otoyining tug‘ilgan yili» kabi qissalarida rivoya personaj tilidan olib boriladi. Shuningdek, rivoya asosan muallif tilidan olib borilgan asarlarda ba'zan epizodik ravishda roviy-personajning paydo bo‘lishi ham kuzatiladi.
Masalan, «O‘tgan kunlar»da rivoya muallif tilidan olib boriladi, romanga kiritilgan «Usta olim hikoyasi»da esa rivoya personaj tilidan olib boriladi. Roviyning o‘zgarishi, tabiiyki, muayyan badiiy-estetik maqsadlarga xizmat qiladi. Buni yuqorida eslatganimiz «O‘tgan kunlar»da roviyning o‘zgarishini yuzakigina mushohada qilinsayoq ko‘rish mumkin bo‘ladi. Hikoyaning usta Olim tilidan berilgani, avvalo, tabiiylikni ta'minlaydi: o‘z xonadoniga kutilmagan mehmon sifatida kirib kelgan va bir ko‘rishdayoq ko‘ngliga o‘tirishgan Otabekning kayfiyatini ko‘tarish, nima bilandir mashg‘ul qilish istagi usta Olimni o‘zining kechmishi haqida hikoya qilishga, shu bahona ko‘nglini bo‘shatishga undaydi. Xuddi shunday holatning hayotda yuz berishi mumkinligi tabiiy, albatta. Ikkinchidan, usta Olim hikoyasining kiritilishi bu ikkisining bir-birlari bilan samimiy do‘st bo‘lib qolishlarini, Otabekning keyingi Marg‘ilon kelishlarida ham shu xonadonda qo‘nib yurishi, nihoyat, chor qo‘shinlariga qarshi jangda ikkisining bir safda bo‘lishini asoslaydi. Yoki «Shum bola» qissasida rivoyaning personaj tilidan hikoya qilinishi ham o‘ziga xos badiiy samara bergani shubhasiz. Deylik, mabodo qissada rivoya yozuvchi tilidan olib borilganda, undagi ayrim epizodlar o‘quvchida shubha uyg‘otishi ishonchsizlik qo‘zg‘ashi mumkin ho‘lardi. Qorajon tilidan olib borilganda esa biroz orttirilgandek ko‘ringan o‘rinlar hikoyachining fe'liga yo‘yiJadi, boz ustiga, uning xarakter xususiyatlarini yorqinroq ko‘rsatishga ham xizmat qiladi.
Ba'zan epik asar muallifi rivoyani u yoki bu yo‘l bilan badiiy asoslashga harakat qiJadi va bunda turli usullardan foydalanadi. Rivoyaning asoslanishi (motivatsiya) o‘quvchida «asar voqealari o‘ylab chiqilgan emas, haqiqatda yuz bergan» degan tasavvumi uyg‘otadi.
Epik asarlar tahlilida e'tibor qaratish muhim bo‘lgan unsurlar sirasida obrazlar sistemasini ajratish zarur bo‘ladi. Obrazlaming birbiri bilan mazmuniy munosabati asosida asaming mazmuni ochiladi. Obrazlar sistemasi kompozitsiyaning muhim elementi bo‘lib, u muallifning ijodiy niyatiga muvofiq tarkiblanadi. Obrazlar sistemasi deyilganda, xususan, yirik epik asarlar haqida gap borganda ko‘proq undagi personajlaming jami tushuniladi (biroq obrazlar sistemasi asardagi boshqa obrazlar narsa-buyumlar, tabiat, jonivorlar va h.k.lami ham o‘z ichiga olishini har vaqt yodda tutish zarur). Epik asardagi obrazlar asar voqeligida egallagan mavqei, syujet rivojida o‘ynagan roli, muallif badiiy konsepsiyasini ifodalashdagi ahamiyati kabi jihatlardan bir-biridan farqlanadi.
Hikoya, qissa va roman eposning asosiy janrlari sanaladi. Shu bilan birga, epik turning asosiy bo‘lmagan qator janrlari ham mavjud. Ularni hayotni badiiy amrash ko‘lami jihatidan quyidagi tartibda tasniflash mumkin:
1) kichik epik shakllar: latifa, masal, hikoyat, rivoyat, ertak, afsona, badia, etyud, ocherk, esse;
2) o‘rta epik shakllar: qissa (povest)
3) katta epik shakllar: epos, epik doston, roman, epopeya
Yuqoridagi tasnifga ayrim izohlarni kiritib o‘tish darkor. Masalan, badia, etyud, ocherk kabilar sof badiiy proza namunasi bo‘lmay, badiiy-publisistik janrlar sanaladi. Yoki hozirgi adabiyotda ommalashib borayotgan esse janri, birinchidan, badiiy-publitsistik xarakterga egaligi, ikkinchidan, hajm e'tibori bilan turlicha ko‘rinishlarga egaligi (kichik hikoya shaklidan to katta roman shakligacha) bilan xarakterlanadi. Masalan, X.Davronning «Bibixonim qissasi yoxud tugamagan dostofl» asari ham, B.Ahmedovning «Mirzo Ulug‘bek» asari ham mohiyatan esse, biroq ular hajm e'tibori bilan keskin farqlanadi. Yoki ayrim tadqiqotchilar masalni liro-epik janrga mansub hisoblaydilarki, bunda qissadan chiqarilgan hissani lirik ibtido sifatida qabul qiladilar. Biroq har qanday masalda voqea (juda qisqa bo‘lsa ham) hikoya qilinishi e'tiborga olinsa, uni epik asar sanash to‘g‘riroq bo‘lur edi. Zero, bu yo‘ldan borilmasa, voqeaband she'rlarni ham, muallif chiqarayotgan xulosa ochiqroq ifodalangan epik asarlarni ham liro-epik turga mansub etishga to‘g‘ri kelur edi. Yana bir izohtalab nuqta shuki, «doston» nomi bilan yuritiluvchi janr ham lirikada, ham eposda bo‘lishi tabiiy. Shu bois ham adabiyotshunoslikda «lirik doston», «epik doston», «liro-epik doston» singari janr atamalari qo‘llaniladi. Shunday ekan, konkret dostonni u yoki bu turga mansub etishda o‘sha dostonning o‘zidan kelib chiqishimiz, undagi epik va lirik unsurlar salmog‘ini asosga olishimiz zarur bo‘ladi.
Masalan, xalq og‘zaki ijodidagi dostonlarning aksariyati epik doston sanalsa, Mirtemirning «Surat» (muallif uni «Jirik qissa» deb nomlagan bo‘lsa ham), S.Zunnunovaning "Ruh bilan suhbat" dostonlari lirik dostonlardir.