Муратбай нызанов ашык

fo
!
96

---

^а^лыяын эк е л и п басты, камзолын жапты отка. Бери 
косылып жанып кетги.
— Ж ездем нин терт китабын уйге апарып аман алып 
каллы
м, — деди бир киси. «Жездем» дегенине Караганда сол 
д а й ы н ы з
кусайды. Аты Палуанбай деген екен. Сез арасында 
билип алдым.
— Палуанбай 
и н и м ,
сенин кеулине келмесин, Исмайыл 
нагыз ахун а г а н ы н
е з и
f o
, 
— деди биреуи. — Онын 
тыныкльны, онын сабырлылыгы. Элбетге, анасына тарткан 
таманлары да бар...
— Сабырлы болмаганда отыз беске дейин уйленбей журе 
ме? — деп тагы биреуи илип тусти.
— Отыз бес емес, отыз терт! — деп дузетип койды 
дайыныз.
— Эй, бир жастын не паркы бар!
— Ондай майда гэпти койын! — деди едепки жасы улкен 
адам. — Журип уйленсе де сайлап шертип алды. Сизлер 
кызын ал мак тууе босагасынан карай алар ма екенсиз сол 
адамнын! Еле бул бала кеп жерге барады. Журт сораса да 
меннен керме!
— Эй, билмедим-ау?! Илимпаздан журт сораган адам 
шыкты деп еситпедим.
— Илимпаз болганда бу бала нени изертлеп жур екен, 
пахтаны ези егип, ези теретурын машын тьдара ма?!
— Як. М енин еситиуимше ол каракалпактын тарийхын 
изертлеп журген кусайды.
— ©нбейтугын талап десеш...
Алдын терели гэплер менен басланган энгиме, кейин 
есекке айланы п кетти. Тыалай бериуге такатым болмай, 
шыгып кеттим. М енин бул энгимелерден илип калганым — 
с и зи н о т ы з т е р т к е ш ы ккан ы ны з хем тарийхты 
нзертлсмтурыныныз.
Жасыныз хаккында еситкен гепим мени куУандырмалы. 
Кдйта арлмыздагы айырмашылык бираз алыслап кеткендей 
болды. Мен жасым хэм боны-сыным ескен сайын, изиннен 
куусы ры п к и я ты р р ан д ай кууанып жур едим. Як, сиз 
жсткеретурын смессиз!
— Келской, кызым-эй!