|
fo
,
эсте келип кулагама
сы бы рлады .
— О б ком ин г нечта узи?!
М ен саны н ш ы мш ы п алдым.
— Уай, р а ш к киляпсанм и? Еб куймайман йигитингни!
— д е п м е н и к а й т а кулкиге калд ы рды . Дуу кулки менен
ортадагы ун си зли к серпилди.
Э теген ауыл хаккы нда бираз сейлеп отырды. Кебирек
е з и н ж о к ар ы кой ы п сейлер еди ол. Канш а пансьнан сайын
о н ь щ о р н ы н а м ен кы сы н ы п болдым.
К ,ы злар с т у д е н т л е р г е ы л а й ы к ки ш и ги р и м дэстурхан
ж ай ды .
152
— Мен хеш нерсе алып келмедим,—деди втеген. —Бу-
гинше сизлердин мийманынызбан. Ертенги гезек бизики.
Оны-буны айтысып, бираз отырдык.
— Енди сизлерден бир етиниш бар,—деди втеген
шайдын соцында. — Мен Ханзада деп мьщ шакырым жол
асып келгенм ен. Сол ушын бир заман бизлерди аулак,
калдырасыз ба, я бизлер езлеримиз аулагырак кетейик пе?
— Иу-ук, хазир каравул чол сизларни ташкарига куйиб
юбормайди, — деди Юлдуз деген кызымыз. — Яхшиси, биз
иккалангизни холи колдирамиз.
— Рахмет тусингенлериниз ушын!
Бул втеген н и н гэпи еди. втеген шад еди, екеуимиз
кзлатуп>шымызра. Ал, менин болса журегим аттай дурсилдеп,
коркыныш хэм уят жузиме урып турар еди.
Кызлар дэстурханды тез жыйнастырып шьимп кетти.
в т е ге н оты рган жеринен турып касыма келди. Мен
арманырак, ысырылдым.
— Кашпа! — деп ол билегимнен тутты. Тула бойым
дирилдеп кетти.
— Жиберин.
— 3opFa жеткенде неге жиберемен?! Гэп-сез жок ол бир
колын мойныма салды. Басымды алып кашкдн сайын езине
карай тарта баслады. Кушли коллар мени бултартпады.
— Кашан той кыламыз?
— Билмеймен!
— Ал, мен билемен. Тез кунлерде тойымыз болады. Жазга
дейин куте алмайман.
— Жиберин, кызлар келип калады,—деп жулкындым
мен.
— Кызларьщнан руксат алдым
fo
.
— Меннен
ш е?
Меннен руксат алган жоксан
fo
!
— Сен меникисен! Менин меншигимсен! Менин мул-
кимсен!
Онын екинши колы кекирегиме жабысты. Мен колда-
аякда турмай жулкындым. Лекин, кушли коллар мени диванга
жыкты. Не ислеуди билмей кдлтырадым. Сон еки колым
менен шашларын камтылап, жокары карай ийтердим. Ол
менин бир колымды куш пенен кагып жиберди. Он колым
кушли соккыра шыдам бере алмай, жаздырылып кетти.
153
Колымда втеген нин , о н -о н бес тал ш аш ы калды. Босап
калган он колым менен ж эн-ж актан кармаландым. Колыма
хеш нэрсе илинбеди. Даурык салып бакырыуга уядцым. «Мен
тири екенм ен, куш бермеймен! Бир адамга бир адам хеш
нэрсе кыла алмайды», деген исеним бийледи кеулимди.
Бир уакытлары тумба устиндеги графинге бармакларым
жетти. Барм аклары м ды бары нш а созы п, графинди езиме
тарттым. Графин кулады. Ишиндеги суу втеген нин буйирине
тегилди. Бирден куйылган муздай суудан ол шоршып кетти.
Л екин, мени койып жибермеди. Суу вт е ген н и н буйиринен
соргалап маган aFa баслады.
в л л е немирде граф и нни н мойны колыма илинди. Бар
куш им м енен в т е ге н н и н аркасы на граф ин менен урдым.
Д эрпенбеди. Ж эне урдым. Н аш ардын куши не болсын, оган
да шыдап бакты. О нын коллары тэртипсиз турде кармаланар
еди. Бул м аскараш ылы к халга барыудан елердей корыктым.
Ж ан айбаты м менен тумбага асы лып путкил денем менен
в теген д и капталга аттым.
— Уай! — деди в т е ге н кос коллап басы н услап. Басы
тумбочканын кырына тийген еди. Куни мененги гэзеп мени
ш ы датпады , полда ж атырган графинди алып, жауырнына
тынбай ура басладым. Ол есикке карай атлыплу менен болды.
П окревалы ж ум барш акланы п калган диванга карадым. Аяк
уш та в т е г е н н и н портф ели ж аты р екен . П ортф елдин бир
м уш ы н ан усладым да есикти аш ып зынгытгым.
— Вой, улдирасан ку! — деген Гулшадтын дауысы шыкгы.
И зинш е олар топарласып кирип келди. Бойымды диванга
аты п ж ы лап ж ибердим. М ен сейтип кеп куш пенен, катгы
гай б ар лы гы м м енен нам ы сы м ды саклап калдым. К,айтып
ж ел к ем н и н ш укыры керси н дедим оны. Кызлар мени жекке
таслап кеткен и н е кысынды.
— Б и з бунака булади деб уйламадик.
— В ой , о б ко м д ег а н л а р и -я м ш ун ака ёвво й и булиша-
дим и?! — д еп танланы сты олар.
А д а м д а а р б о л м а с а к ы й ы н е к е н , к ы с т а к ан и к у л га
б ары уы м м ен ен уйге жауш ы ж иберипти. А ньны рагы , булар
ен д и кудалар емиш .
— К у д а л а р д ы н к о л ы н а суу ал! — д ей ди апам колыма
л э г е н кум ан ды берип.
154
_ Не куда? — дедим мен танланып.
__ Э к е н д и к ен д и р и п т и . Кыста каникулга келгенде
узатаман деп сез берген екен.
Do'stlaringiz bilan baham: |
