Мухаммад пайғамбар алайҳис-с-салом қиссаси

Таълимот
Қурайшларнинг шунчалик қаҳру ғазабга сабаб бўлган Муҳаммад таълимотининг негизи нима эди? Нега улар бу таълимотга шу қадар қутуриб тўсқинлик қилишди?
У яккаю ягона, воҳид Худога сиғинишни тарғиб этар эди. У хотин–қизларни қадрлаш, уларни иззат–эҳтиром этишга ундар эди. У ёлғон гапирмаслик, товламачилик қилмаслик, бева–бечора, етим есирларнинг ҳаққига кўз тикмасликка чақирарди. Араблар –– жасур халқ, лекин улар орасида бебошлик, беҳудага қон тўкишлар авж олган эди. Улар қимор ўйнашар, ифрот шароб ичишар, шаҳвоний рақсларга тутишар, судхўрлик қилишар, Каъба атрофида яланғоч юришар, ўз ўгай оналарига уйланишар, арзимаган гуноҳи учун одам ўлдиришар эди.
«Фойда таъмаида фақирларга қарз бериб, фойда ундирманг, –– дейди Пайғамбар. –– Меҳнат қилишдан уялманг. Меҳнат қилиш –– ибодат қилишга баробар. Дини ва эътиқодидан қатъи назар, ўзга инсонларни ҳурматланг. Худонинг наздида барча баробардир. Яхши инсон –– бой–бадавлат оилада туғилган одам эмас, балки ўз иши билан худога хушёққан кишидир».
Бир кун биров Пайғамбарнинг олдига келиб, на ейишга ноним, на харж этишга пулим бор, дейди.
«Бирор нарсанг боми ўзи? Бирор нарсанг бордир, ахир?» –– сўрайди Пайғамбар.
«Битта қозоним бор», –– дейди ҳалиги киши. «Бўлмаса, бор, –– дейди Пайғамбар, –– қозонни сотиб, битта болта харид қил. Ўтин йиғиб, бозорга элтиб сот, токи тиланчилик қилганингни мен бошқа кўрмай».
«Тоат–ибодат қилинглар, –– дейди у ўз маслакдошларига қараб. Сўнг дарахт шохини силкиб, япроқларнинг дув–дув тўкилишига ишорат этади: –– Кўряпсизми? Бутоқ силкинганда барглар тўкилганидек, ибодат этганда юрак гуноҳлардан мусаффо бўлур».
Бир гал унинг олдига жулдур кийинган биркиши келади.
«Нега бу қадар афтода кийингансан?» –– сўрайди Пайғамбар.
«Бор нарсамни одамларга хайри–худойи қилдим», –– деб жавоб беради жулдурвоқи.
«Бу ишинг маъқул эмас, –– дейди Муҳаммад, –– тангри сени яхши кийиниб, ўзи яратган неъматлардан баҳраманд бўлишингни истайди. Аввал ўзинг баҳраманд бўл, ортса, бошқаларга хайри–худойи қил».